Αηδία

Δεν είμαι σίγουρος αν το κυρίαρχο θέμα στην ελληνική πραγματικότητα, κατά το τελευταίο διάστημα, ήταν η σύλληψη των δύο Ελλήνων στρατιωτικών στο βορειοανατολικό άκρο της χώρας μας ή η εισβολή του κ. Σαββίδη στον αγωνιστικό χώρο της Τούμπας. Αν και το δεύτερο φέρνει στην επιφάνεια (και πάλι) τα πολύ σοβαρά ζητήματα εφαρμογής των νόμων στην ελληνική κοινωνία, σήμερα θα ασχοληθώ με το πρώτο.

Νομίζω ότι έχει περάσει αρκετό διάστημα από το περιστατικό και μπορούμε πλέον, να δούμε λίγο πιο ψύχραιμα τα πράγματα. Το θέμα βεβαίως, δεν είναι να εξηγήσουμε πειστικά το τι έγινε, μιας και νομίζω ότι οι περισσότεροι τουλάχιστον (και θέλω να πιστεύω όλοι όσοι διαβάζεται τη στήλη) το έχουν κάνει, αλλά να διαπιστώσουμε το μέγεθος της ζημιάς που προκαλούμε οι ίδιοι στη χώρα μας.

Κατά τη διάρκεια πεζής περιπόλου στην όριο γραμμή, δύο στρατιωτικοί, προφανώς λόγω της προηγούμενης χιονόπτωσης, μπερδεύουν τα σημεία οριοθέτησης και κατά λάθος εισέρχονται για λίγα μέτρα, μέσα στο τουρκικό έδαφος. Αντίστοιχη περίπολος των τουρκικών ΕΔ, διαπιστώνει την παραβίαση και τους συλλαμβάνει. Είναι το περιστατικό συνηθισμένο; Ναι είναι. Πάρα πολλές φορές στο παρελθόν έχουν συμβεί τέτοιου είδους περιστατικά εκατέρωθεν, με το ζήτημα να επιλύεται εντός κάποιων ωρών και σε επίπεδο τοπικών Ελλήνων και Τούρκων διοικητών.

Το τι άλλαξε στη συγκεκριμένη περίπτωση, τις λεπτομέρειες δηλαδή του συμβάντος, τις ξέρουν μόνο οι δύο στρατιωτικοί και ελπίζω κάποια στιγμή να τις μάθουμε και εμείς. Αν για παράδειγμα, ενώ είχαν εισέλθει στο τουρκικό έδαφος, έβγαζαν selfie με τα κινητά τους, τότε η άλλη πλευρά μπορεί να θεώρησε ότι η όλη ενέργεια έγινε επί τούτου. Προσοχή (γιατί στη Ελλάδα πλέον, θα φοβόμαστε και να γράφουμε)! Αυτό που μόλις έγραψα είναι ένα παράδειγμα! Δεν είναι πληροφορία, ούτε άποψη!

Και αυτή ακριβώς τη στιγμή ξεκινάει το «πανηγύρι»… από τη λάθος πλευρά. Για άλλη μια φορά, θα ισχύσει το ρητό «ο θάνατός σου, η τηλεθέασή μου». Κανάλια, sites, blogs συνεπικουρούμενα από κάθε πικραμένο, βγήκαν παγανιά στο κυνήγι των clicks, των views και της τηλεθέασης, σε μια λογική του «η τρίχα να γίνει τριχιά». Ξέρετε, στη γείτονα χώρα το θέμα παρουσιάστηκε σε πολύ χαμηλό επίπεδο, πράγμα που σημαίνει ότι σε 1 – 2 μέρες το πολύ, δεν θα υπήρχε καν. Τα τουρκικά ΜΜΕ μάλιστα, δεν ασχολήθηκαν τόσο πολύ με ρεπορτάζ για την υπόθεση, όσο με αναπαραγωγή των όσων διατύπωναν τα ελληνικά ΜΜΕ για το θέμα. Και εδώ ξεκίνησε το μπάχαλο…

Βγαίνουν κάτι «απίθανοι» τύποι, φέροντες βαρύγδουπους τύπους όπως εκείνος του στρατηγικού αναλυτή (κλαίει η μάνα του Κλαούζεβιτς) να μας ενημερώσουν για το τι ακριβώς έγινε. Αναζητάς στο διαδίκτυο να βρεις τι σόι «στρατηγικός αναλυτής» είναι αυτός, δεν βρίσκεις τίποτα. Πρώην υψηλόβαθμοι στρατιωτικοί, παρουσιάζονται στα κανάλια και μας λένε ότι σίγουρα υπήρξε τουρκική ενέδρα που στήθηκε για να προκαλέσει το περιστατικό. Ο κόσμος ανησυχεί και τελικά η αναζήτηση δείχνει, ότι ο πρώην στρατιωτικός ανήκει σε μια περίοδο που για να ανέβεις στην ιεραρχία του στρατεύματος, μάλλον να έπρεπε να έλκεις την καταγωγή σου από συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή. Από συγκεκριμένο «σωλήνα» δηλαδή.

Όλα τα παραπάνω όμως, έγιναν προϊόντα αναπαραγωγής στην Τουρκία η οποία διψάει για ευκαιρίες κλιμάκωσης της έντασης σε χαμηλό επίπεδο. Με λίγα λόγια, ένα απλό θέμα, το οποίο ίσως και να λυνόταν μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα, κλιμακώθηκε και σε μεγάλο ποσοστό ευθυνόμαστε οι ίδιοι.

Αηδία αγαπητοί μου. Είναι το αίσθημα που με κατακλύζει εδώ και πολλές ημέρες. Η άποψή μου είναι ότι αυτά τα δύο παιδιά, θα μπορούσαν να είναι ήδη πίσω στις μονάδες και τα σπίτια τους. Αντίθετα, ζουν έναν παρατεταμένο εξευτελισμό, από τον (για άλλη μία φόρα) απαράδεκτο εσωτερικό χειρισμό του θέματος. Μην ξεχνάτε ότι είναι στρατιωτικοί, ιδιότητα που από μόνη της περιλαμβάνει έναν αυστηρό κώδικα τιμής.

Για τον πολιτικό κόσμο, δεν χρειάζεται φυσικά να πω κάτι. Έχουν αποδείξει ότι από εξωτερική πολιτική, μάλλον δεν έχουν ιδέα και ελπίζω να μη χρειαστεί να αναγκασθούν να εισέλθουν σε διαδικασίες χειρισμού κρίσης, γιατί τότε θα ανησυχήσω ακόμα περισσότερο. Απλώς θα σχολιάσω την (σχεδόν) ολική «κάλυψη – απόκρυψη» του κ. ΥΕΘΑ, τον οποίο ψάχνουμε και δεν βρίσκουμε. Έτσι είναι… τα εμβλήματα των ΟΥΚ, δεν κάνουν τον βατραχάνθρωπο.

Είναι μάταιο νομίζω να αναφερόμαστε σε ευχολόγια και για την επιτακτική ανάγκη ριζικής αλλαγής στην αντιμετώπιση ανάλογων ζητημάτων. Να σας υπενθυμίσω ότι, όταν το 1996 κάποιος μετέδιδε σε ζωντανή σύνδεση την έξοδο του στόλου από τον ναύσταθμο, αναφέροντας μάλιστα και τους κωδικούς των πλοίων, θεωρήθηκε τρομερή δημοσιογραφική επιτυχία. Την ίδια ώρα, η Τουρκία μπορούσε να ισχυριστεί ότι η Ελλάδα προκάλεσε την κλιμάκωση… .

Επομένως, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, αφού πλέον έχουμε γαλουχηθεί σε συνθήκες ανευθυνότητας, άρτου και θεαμάτων.

Αηδία φίλοι μου. Αηδία και απογοήτευση.

Άρης Δούμπος

(www.twitter.com/aris_dou)