Μετά από ένα τετράμηνο σχεδόν απραξίας μπορώ να ανακοινώσω με κάθε επισημότητα ότι δηλώνω ξανά παρόν. Βλέπετε η ζωή αλλάζει και μετασχηματίζεται καθημερινά και ποτέ δεν μπορεί κανείς να προβλέψει τι και πώς. Ειδικά όταν στη ζωή σου μπαίνει ένα μωρό που από την ημέρα που το πρωτοείδα όλα άλλαξαν και συνεχίζουν να αλλάζουν καθημερινά.
Κυριακή της Αποκριάς σήμερα και σκεφτόμουν τι ωραίο θέμα να βρώ για να σηματοδοτήσω την δυναμική μου επιστροφή στο sapere aude.Χιλιάδες σκέψεις κατέκλεισαν το μυαλό μου αλλά αποτέλεσμα μηδέν. Ξεκίνησα απλά λοιπόν να γράφω κι όπου με πάει. Πλάκα πλάκα όμως συνειδητοποιώ ότι το τρίμηνο που απείχα από τη στήλη μου δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα στη ζωή μας. Η Τρόικα ακόμη το σκέφτεται, η αξιολόγηση ακόμη γίνεται,εμείς ακόμη περιμένουμε την αλλαγή στο καλύτερο κλπ κλπ..Α! Το μόνο που άλλαξε είναι ότι ανέλαβε τα ηνία της Αμερικής( και ενδεχομένως και της υφηλίου) ο Ντόναλντ Τράμπ, με την πολυμελή ορχήστρα του. Από ότι φαίνεται μάλλον και αυτός περιμένει την 30η Μαίου να δεί τον πέμπτο κύκλο του House of Cards μπας και ξεσηκώσει καμιά ιδέα από τον πρωτομάστορα Francis Underwood για το πώς γίνεται η δουλειά. Μέχρι τότε δεν βλέπω ούτε να ξεμυτίζει από τον Λευκό Οίκο. Από την άλλη ο Ερντογάν μου φαίνεται ότι το έχει κάψει τελείως ότι εγκεφαλικό κύτταρο του έχει απομείνει, γιατί μάλλον παρακολουθούσε πολύ Σουλειμάν και του μπήκε να ενσαρκώσει και στην πραγματικότητα αυτό το ρόλο.Έχει και το δημοψήφισμα μπροστά του και βλέπω ότι αν δεν ψηφίσουν τα δέντρα και αυτοί που έχουν εγκαταλείψει το μάταιο τούτο κόσμο, δεν αποκλείεται να έχουμε μέγα πανηγύρι στη γείτονα χώρα.
Καλα μου πάει η ανασκόπηση οποτε ας τη συνεχίσω για λίγο ακόμα.
Έτος εκλογών στην Ε.Ε. το 2017. Γαλλία, Ολλανδία,Γερμανία κλπ.
Όλα τα καλά παιδιά της Ευρωζώνης έχουν εκλογές μπροστά τους και αχνοφαίνεται στον ορίζοντα το μπάχαλο που θα επικρατήσει στην Ευρώπη τους επόμενους μήνες.Γιατί τα κουκιά δεν βγαίνουν σε κανέναν και με τους ακραίους εθνικιστές σε κάθε χώρα να κάνουν το δικό τους σόου, η όλη κατάσταση πραγματικά μυρίζει μπαρούτι. Και φυσικά όλοι αυτοί που θα βγάζουν το άχτι τους το διάστημα αυτό;;
Εδώ που το βγάζουν εδώ και σχεδόν 8 χρόνια. Λες και δεν είμαστε άξιοι να καταστραφούμε από μόνοι μας, θέλουμε και ειδικές οδηγίες από τους ευρωπαίους φίλους μας.
Και εκεί μου σκάει η απορία: Γιατί ρε γαμώτο να ασχολούνται όλοι τόσο πολύ μαζί μας;Τι διάολο είναι αυτό που έχουμε ή που κάνουμε ή που δεν κάνουμε και όλοι ασχολούνται μαζί μας; Απάντηση θα προσπαθήσω να δώσω εν καιρώ διότι κι εγώ ακόμη οριστικό συμπέρασμα δεν έχω βγάλει.
Ξαναδιαβάζοντας όλα όσα έγραψα μέχρι τώρα μου βγαίνει ένα περίεργο συναίσθημα σαν να τα έχω δεί κάπου ξαναγραμμένα, ένα dejavou.Δεν ξέρω το γιατί αλλά οφείλω και αυτό να το καταγράψω.
Όσον αφορά την Ελλάδα, σύσσωμη η πολιτική ηγεσία με όλα όσα έχουν γίνει το τελευταίο διάστημα ταιριάζει απόλυτα με το Διονυσιακό και Καρναβαλικό πνεύμα των ημερών.Αναθεμα και αν έχει γίνει κάτι το οποίο να έχει πραγματικό νόημα είτε από την κυβέρνηση έιτε από την αντιπολίτευση. Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν που έλεγε και το άσμα.
Στον αντίποδα είμαστε κι εμείς. Ο απλός και καθημερινός κόσμος. Ο οποίος μην βλέποντας φως στο τούνελ, έχει πάψει να νοιάζεται για το οτιδήποτε και απλα περνάει την μέρα του μέχρι την επόμενη.Είναι πράγματι απογοητευτικό αυτό το συναίσθημα. Να μην έχεις τίποτα να περιμένεις. Σε σημείο που και ότι και να ακούσεις δεν σε αγγίζει. Δεν είναι ότι δεν σε νοιάζει. Απλά έχεις εξουθενωθεί να περιμένεις τα καλύτερα και λές, «δεν πάει στο διάολο» δεν θα κάτσω να πεθάνω, θα κάνω τη ζωή μου όπως μπορώ και ότι βρέξει ας κατεβάσει.
Πάντα πίστευα και δεν θα πάψω ποτέ να πιστεύω ότι εμείς πρέπει να το πάρουμε απόφαση και να δραστηριοποιηθούμε. Ο καθένας όπως και όπου μπορεί. Να φύγει ο ωχαδελφισμός από πάνω μας και να γίνουμε μια όμάδα.Δεν χρειάζεται κανένα κόμμα να μας συσπειρώσει γύρω από μια τέτοια ιδέα. Ο καθένας μόνος του ας μη χάσει το φώς του. Και τι είναι το φώς; Είναι η δύναμη της ψυχής αλλά και του μυαλού του Έλληνα, που κανείς άλλος δεν έχει, γεγονός που έχει αποδειχτεί πολλές φορές όπου χρειάστηκε.
Τώρα δεν χρειάζεται απλά.Απαιτείται.Αυτό δεν έχουμε κατανοήσει γιατί δεν μας αφήνουν έντεχνα πολλοί και διάφοροι κύκλοι, μέσα και έξω από τη χώρα μας.
Αν προσπαθήσει ο καθένας μας να κάνει ότι μπορεί με όλη του την ψυχή, κάτι καλό θα προκύψει. Κανείς δεν πρόκειται να μας σώσει επειδή μας αγαπάει. Πιστεύω ότι ακόμη και ο τελευταίος Έλληνας το έχει καταλάβει πια.
Μόνοι μας. Και όλοι τους. Όπως ήταν πάντα άλλωστε.
Ας μη γίνω μελλό, δεν είναι αυτός ο χαρακτήρας του sapere aude.
Τελειώνω αυτή την μίνι ανασκόπηση με κάτι που κατάλαβα τώρα που μπήκα κι εγω στο club των μπαμπάδων.
Είναι υποχρέωση όλων μας να εξασφαλίσουμε με πραγματικούς όρους ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας. Απαγορεύεται να επαναλάβουμε τα λάθη των δικών μας γονέων και της δικής μας γενιάς. Και επειδή όλα ξεκινάνε από την παιδεία που θα λάβουν τα παιδιά από το σπίτι τους, ας τους δείξουμε με το δικό μας παράδειγμα πως μπορεί κάποιος να πέσει, αλλά επιβάλλεται να σηκωθεί και να είναι ακόμη πιο δυνατός από πρίν. Και θα σηκωθεί χρησιμοποιώντας τα δικά του χέρια και όχι ψεύτικα δεκανίκια.
Μόνο τότε όλα όσα έχουμε τραβήξει τα τελευταία χρόνια σαν γενιά θα έχουν νόημα.
Γιατί σε περίπτωση που δεν συμβεί αυτό, τότε σίγουρα θα βρεθεί κάποια νέα Μέρκελ,Σόιμπλε και όλα θα ξαναρχίσουν από την αρχή.
Εις το επανιδείν.
