Διακοπές…και βαριέμαι;;

diakopea

Περάσαμε αισίως και τα μέσα καλοκαιριού αγαπητοί μου. Ο  Αύγουστος είναι πρό των πυλών, με ότι αυτό συνεπάγεται. Η θερινή ραστώνη έχει υπερκαλύψει τη χώρα μας και αναμένεται να χειροτερέψει μέσα στις επόμενες εβδομάδες. Το πρώτο κύμα των αδειούχων του Αυγούστου την έχει ήδη κάνει, σε κανα δυο εβδομάδες φεύγει και το δεύτερο και πάει λέγοντας.

Το μόνο που ακούει κανείς αυτή την περίοδο, πέρα φυσικά από το trendy θέμα συζήτησης πέρι κρίσης, είναι η λέξη διακοπές.

Διακοπές σου λέει ο άλλος. «Θέλω να απομονωθώ από όλους και από όλα και να ξεκουραστώ, να γεμίσω μπαταρίες, γιατί αλλιώς χειμώνας δεν βγαίνει». Και δίκιο έχει. Οπότε χάριν της συνέχειας της συζήτησης συμφωνείς μαζί του και επικροτείς το πόσο τολμηρός είναι ο συνομιλητής σου στις μέρες μας, που και διακοπές έχει την οικονομική δυνατότητα να πάει, και να κλείσει κάθε δίαυλο επικοινωνίας με τον έξω κόσμο. Άσχετα αν την επόμενη μέρα, για να μην πώ το ίδιο βράδυ, το ίδιο άτομο που τόσο ένθερμα μίλαγε για την απομόνωση, θα αρχίσει να ποστάρει στα social media το που βρίσκεται, πόσο καλά περνάει, με ποιους τα πίνει και όλα αυτά τα όμορφα.

Κάθομαι λοιπόν με ψυχραιμία και νηφαλιότητα να σκεφτώ και να γράψω αυτές τις γραμμές, μήπως και βρώ άκρη σχετικά με το ποιο έιναι πραγματικά το νόημα των διακοπών. Διακοπές, σημαίνει ότι διακόπτω κάτι. Τι διακόπτω; Αυτά που κάνω κάθε μέρα, όλο το χρόνο βρε αδελφέ. Τη ρουτίνα μου. Τη δουλειά μου (αν έχω, αλλά θα φτάσω κι εκεί), τους φίλους μου, πραγματικούς και όχι, την ομάδα μου, τη βόλτα στην αγορά για ψώνια, ότι γενικά κάνω.

Αυτό σημαίνει αναπόφευκτα ότι όντως οι διακοπές είναι πολύ σημαντικό πράγμα για τον άνθρωπο. Και ότι επιβάλλεται για μια φορά το χρόνο, η και περισσότερες, εάν υπάρχουν βέβαια οι κατάλληλες προϋποθέσεις, να εφαρμόζουμε τον κανόνα αυτόν, ώστε ο οργανισμός μας να μπορέσει να αντεπεξέλθει στον πάντα δύσκολο χειμώνα που αργά αλλά σταθερά πλησιάζει.

Μια χαρα ως εδώ δεν συμφωνείτε; Άρα λογικά κλείνει και αυτό το άρθρο εδώ γιατί εφόσον συμφωνώ και εγώ δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω.

Έλα όμως που το όλο concept με βρίσκει  ανάμεσα στους διαφωνούντες και συνεπώς τα γραφόμενά μου δεν θα σταματήσουν σε αυτό το σημείο!!!

Το πρώτο που διαφωνώ είναι στο νόημα της λέξης διακοπές. Ποιος διακόπτει και τι; Ο άνεργος που δεν κάνει τίποτα γιατί δεν έχει αντικείμενο και γιατί όπως πάνε τα πράγματα δεν του δίνεται πια και η δυνατότητα να έχει; Ο συνταξιούχος που αναπολεί τις χρυσές μέρες των εποχών της Εργατικής Εστίας, των εκδρομών του ΚΑΠΗ κλπ και σκέφεται: «Γιατί ρε γαμώτο τώρα που έφτασα στην ηλικία που έπρεπε να ξεκουραστώ και να απολαύσω τους κόπους που έκανα μια ζωή, να χρειάζεται να βρώ συμπληρωματική δουλειά ή να βοηθήσω τα παιδιά μου γιατί δεν μπορούν να ζήσουν την οικογένειά τους, ενώ ο ίδιος παρακαλάω να μην ξυπνήσω το πρωί και μάθω ότι έρχονται και νέα «κουρέματα» στη σύνταξή μου; Ο ιδιωτικός υπάλληλος που όχι μόνο πια δεν τολμάει να ζητήσει να πάρει τη άδεια, όχι μόνο γιατί δεν ξέρει εάν θα επιστρέψει μετά από αυτήν, η δεν ξέρει εάν θα υπάρχει και σαν υπόσταση νομική η εταιρία που εργαζόταν όταν επιστρεψει; Και δεν μιλάμε για μεγάλο διάστημα.Μιλάμε για το πολύ δύο εβδομάδες.

Ζούμε στη χώρα των θαυμάτων, αγαπητοί μου. Σκέτη wonderland. Δεν δέχομαι από κανέναν να μου πει τη λέξη «βαριέμαι». Τι βαριέσαι;Αποκλειεται να βαριέσαι. Μπορεί να βαρεθεί μόνο όποιος ζεί κάπου όπου όλα είναι τακτοποιημένα σε όλα τα επίπεδα, οπου υπάρχει κράτος γενικά, όπου ξέρει και μπορεί με μαθηματική ακρίβεια να υπολογίσει τι θα συμβεί στη ζωή του, μέχρι τα βαθειά γεράματα. Που γνωρίζει ποιος θα είναι ο μισθός του και οι ασφαλιστικές του καλύψεις επακριβώς, που ξέρει που και πώς θα πάρουν μόρφωση τα παιδιά του και φυσικά πόσο φόρο θα πρέπει να πληρώνει για να απολαμβάνει τα αγαθά αυτά, αλλά και ποια θα είναι η σύνταξή του όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου. Μόνο ποια μέρα θα εγκαταλείψει το μάταιο τούτο κόσμο δεν ξέρει.

Ε,ναι αυτός έχει το δικαίωμα να πεί τη λέξει βαριέμαι.

Όποιος μιλάει την Ελληνική γλώσσα ή ζεί εδώ, δεν νομίζω να καταλαβαίνει τι ακριβώς γράφω.

Έχουν φροντίσει όλοι  να μην βαριέται κανένας εδώ. Γιαυτό και όποιος μου λέει τη λέξη βαριέμαι εισπράττει το χαρακτηρισμό αχάριστος. Ναι φίλε μου. Αχάριστος είσαι που δεν εκτιμάς ότι ζείς κάπου που αποκλείεται να βαρεθείς. Γιατί πρέπει να είναι άσχημο συναίσθημα η βαρεμάρα.

Επείδη όμως υπάρχει ο κίνδυνος να σας κάνω να βαρεθείτε και δεν το θέλω, σταματώ εδώ τα περί βαρεμάρας.

Και συνεχίζω στο δεύτερο σημείο που διαφωνώ σχετικά με τις διακοπές. Με κουράζει πραγματικά να συζητώ με κόσμο και να ακούω ότι «δεν θα πάω διακοπές γιατί δεν βγαίνω, είναι πανάκριβα κλπ.» Και επειδή όπως προείπα κανείς δεν διακόπτει τίποτα, μετά από λίγες μέρες να βλέπω αναρτήσεις από χαρούμενες στιγμές διακοπών, εδώ κι εκεί. Αφού μπορείς και πας διακοπές φίλε μου, δεν είναι κακό να το πείς. Ούτε θα νομίσει κανείς ότι είσαι πλούσιος ή φοροκλέφτης αν το κάνεις. Μαγκιά σου και μπράβο σου. Απλά η κάνε τις διακοπές σου όπου τραβάει η καρδιά σου χωρίς τυμπανοκρουσίες, ή πέστο στα ίσια. Γιατί να μου κλαφτείς; Για να σε λυπηθώ; Αυτή η μεμψιμοιρία πάντα υπήρχε στο DNA μας, αλλά τα τελευταία χρόνια έχει παραγίνει το κακό.

Και φυσικά πάντα κλαίνε μόνο οι άδαρτοι. Γιατί οι δαρμένοι ίσως να μην έχουν  τη  πολυτέλεια του χρόνου να κλαφτούν, γιατί τους απασχολούν άμεσα προβλήματα επιβίωσης και όχι διαβίωσης.

Έχει νόημα να κουβεντιάζουμε για τις διακοπές; Ενώ είναι από τα πιο ευχάριστα πραγματα στη ζωή και της προσθέτουν το αλατοπίπερο που χρειάζεται, όλο αυτό που περιέγραψα πιο πάνω, από όποια οπτική γωνία και να το δείς μοιάζει αδιέξοδο.

Μια καλή ιδέα είναι αυτή την περίοδο, που στην Ελλάδα τίποτα δεν κινείται, να τη χρησιμοποιήσουμε όλοι μας για να καθήσουμε όπου ο καθένας μπορεί και θέλει, γιατί αυτό και από το μπαλκόνι του σπιτιού μας γίνεται μια χαρα, και να ανασυγκροτήσουμε καταρχήν το μυαλό και τις σκέψεις μας. Να δούμε με ψυχραιμία που βρισκόμαστε, ποια τα λάθη μας, τι πρέπει να κάνουμε για να τα διορθώσουμε, να αλλάξουμε σε πολλά πράγματα τον τρόπο σκέψης μας. Να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας με ψυχική δύναμη και για μια φορά ως λαός να ξέρουμε εμείς οι ίδιοι που θέλουμε να πάμε και όχι που θέλουν να μας πάνε και να αντιδράσουμε αναλόγως όταν θα έρθει η ώρα.

Και να είστε σίγουροι ότι η ώρα αυτή θα έρθει, δεν αργεί πολύ. Ας χρησιμοποιήσουμε σωστά το χρόνο αυτό, μπας και βγάλουμε άκρη με τον εαυτό μας πρώτα πρώτα, να προετοιμάστούμε ψυχολογικά για να αντιμετωπίσουμε ότι μας προκύψει στο δρόμο, να βγάλουμε τα εσώψυχά μας βρε αδελφέ. Αυτό μας χρειάζεται. Και αν μπορείτε να το συνδυάσετε και μιε κάποια εκδρομή σε θάλασσα, βουνό ή σε κάποια χώρα του εξωτερικού θα ήταν το καλύτερο.Άν και σε χώρα του εξωτερικου μάλλον θα σας δυσκολέψει περισσότερο λόγω των εικόνων που θα εισπράττετε.

Αυτό είναι το νόημα των διακοπών για μένα φέτος. Διακόπτω το να μην σκέφτομαι και να ενεργώ μηχανικά και κάνω το αντίθετο! Σκέφτομαι! Μπορεί να γίνει. Στην αρχή θα μας φανεί δύσκολο γιατί έτσι μας έχουν προγραμματίσει, αλλά είναι εφικτό. Και όσο περισσότεροι άνθρωποι μπορέσουν να το κάνουν, τόσο αυξάνουμε τις πιθανότητες να γίνει κάτι καλύτερο, στη ζωή μας και στον τόπο μας.

Δεν θα κάνω «διακοπές» φέτος αγαπητοί μου. Θα κάνω αυτό που σας προέτρεψα να κάνετε κι εσείς.

Πραγματικές διακοπές από όλα όσα μου τρώνε το μυαλό καθημερινά και απλά τα παρακολουθώ στις ειδήσεις και λέω  δε βαριεσαι, θα περάσει και αυτό, αύριο είναι άλλη μέρα.

Και θα αρχίσω να σκέπτομαι και να δρώ και που ξέρετε ίσως αλλάξει κάτι προς το καλύτερο.

Ίσως κάποτε αποκτήσουμε και εμείς το δικαίωμα στη λέξη «βαριέμαι».