Παρά τον τίτλο , το άρθρο μας ( και ) σήμερα δε θα είναι αθλητικής φύσεως . Απλά είναι ένας συνδυασμός , πολλαπλοί προβληματισμοί που πήραν ως αφορμή τη διαμάχη των καμένων με τον Καμμένο και το πανό που ανήρτησαν με το παραπάνω σχόλιο , τις δηλώσεις Κόκκαλη για τις επιχειρηματικές του ανησυχίες αλλά και διάφορες απορίες που γεννούνται τις τελευταίες μέρες . Προς αποφυγή παρεξηγήσεων οφείλω να διευκρινήσω πως ό,τι ακολουθεί είναι καθαρά προσωπικές σκέψεις πάνω στην καθημερινότητα και σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για κατηγορητήριο , κάτι που άλλωστε δεν είναι δικιά μας δουλειά . Πάμε λοιπόν .
Το γιατί “ο Ολυμπιακός είναι κράτος” νομίζω δε χρειάζεται αναλύσεις και διευκρινίσεις για οποιονδήποτε μπορεί να διαβάσει αυτές τις γραμμές . Δηλαδή για όποιον ζει στην Ελλάδα και είναι πάνω από έξι χρονών . Το ερώτημα που μου έχει γεννηθεί όμως είναι γιατί το Κράτος δε μπορεί να γίνει Ολυμπιακός . Για να εξηγηθώ καλύτερα , ας κάνουμε μια ιστορική αναδρομή . Ας πάρουμε την πρόσφατη Ιστορία της ομάδας του λιμανιού των Αθηνών και ας τη χωρίσουμε σε δυο περιόδους . Προ Κόκκαλη και μετά Κόκκαλην . Στην πΚ περίοδο , μετά τις επιτυχίες του μεγαλύτερου τμήματος της δεκαετίας του ’80 , επήλθε καταβαράθρωση . Μετά τα ευτυχισμένα χρόνια Νταϊφά ήρθε η εποχή Κοσκωτά , τότε που η ομάδα έγινε και (σχεδόν) επίσημα κρατική . Την κατάληξη της ιστορίας αυτής όλοι τη γνωρίζουμε . Με τις γνωστές δίκες , με τα σκάνδαλα που έσκαγαν το ένα μετά το άλλο , με την αγωνιστική ανυποληψία , με τον κόσμο της ομάδας απ’τη μια να παρακολουθεί αποσβολωμένος τα τεκταινόμενα
, απ’την άλλη να προβαίνει σε συγκεντρώσεις υποστήριξης του προέδρου ( με πανό και τότε που να αναγράφουν παρόμοια συνθήματα με αυτό του τίτλου μας ) και φυσικά με το αφήγημα που δημιουργήθηκε ( και όντως ήταν τόσο εμπνευσμένο και ισχυρό που κράτησε όρθιο το παρόν και δικαιολόγησε τα εγκλήματα του μέλλοντος ) , του Βαρδινογιαννισμού , αυτής της μάστιγας που κατατρέχει “την Ολυμπιακάρα μας”.
Ας πάρουμε τώρα όλο το παραπάνω πακέτο και ας το αντιπαραβάλλουμε με το σήμερα . Χρονικά περίπου απ’το ίδιο σημείο , η χώρα μας άρχισε να εξοκείλει . Μίζες και ρεμούλες , κλέφτες και κομπραδόροι ( για να θυμηθούμε και το λεξιλόγιο της εποχής ) έγιναν η καθημερινότητά μας . Βεβαίως , επειδή η χώρα είναι πιο βαθιά απ’την ομάδα , αυτά τα περιστατικά συνεχίστηκαν για δεκαετίες ακόμα . Απλά διαφοροποιήθηκε η σημειολογία . Ο απατεώνας βαφτίστηκε διαπλεκόμενος , ο Τάσος ο Μπιρσίμ έγινε Στέφανο Σαρντίνι και ο τραπεζίτης Κοσκωτάς έγινε όλες οι Τράπεζες και το Χρηματηστήριο μαζί , συν την απαραίτητη πλέον συνδρομή απ’το εξωτερικό ( λέγε με και Χριστοφοράκο . Και όχι μόνο ). Και κάπως έτσι , όπως ο ” ισχυρός Ολυμπιακός ” , έτσι και η ” ισχυρή Ελλάδα ” του φίλου της στήλης και των αμέσως επόμενων βάρεσε κανόνι . Και άρχισαν οι δίκες και οι καταδίκες ( Μνημόνια ). Και όπως είναι ιστορικά λογικό άρχισαν και τα αναθέματα . Η σκύλα η Μέρκελ , το καθίκι ο Σόιμπλε , η Δρακουλέσκου και πάει λέγοντας . Εμείς βέβαια ως λαός δεν ξέραμε τίποτα . Βρέχει λεφτά αλλά δεν αναρωτήθηκε κανείς από πού και γιατί έρχονται . Μάλλον είναι φυσικό φαινόμενο . Κι επειδή δεν είμαι θιασώτης της χοντροκομμένης λογικής ” μαζί τα φάγαμε ” αλλά είμαι θιασώτης της λογικής ” ο αμέτοχος είναι συμμέτοχος “, οφείλω να ομολογήσω πως όλοι φταίμε . Με πόνο ψυχής αλλά είναι η αλήθεια .
Βέβαια , όσο έλαβαν υπόψιν τους οι δικαστές τις οιμωγές του ” πύρινου κόσμου ” τότε , άλλο τόσο τις λαμβάνει και το κάθε Δ.Ν.Τ τώρα . Επομένως , αν η Ιστορία είναι μια σειρά ομόκεντρων κύκλων , θα πρέπει να υπομείνουμε τη βάσανο της χλεύης και των Σαλιαρέληδων μέχρι να φτάσουμε στους ιλαρούς λειμώνες του Σωκράτη Κ.
Φτάσαμε λοιπόν στην αλλαγή εποχής . Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 και μη εξετάζοντας το χρήσιμο αλλά ευκαιριακό πέρασμα του ανδρός απ’ το μπάσκετ ( την εποχή που πλήθος ανόητων αθλητικογράφων και όχι μόνο χαρακτηρίζουν ως “περίοδο μαθητείας” ), ας δούμε σε αδρές γραμμές τις κινήσεις του και τι πέτυχε .
Χωρίς να θέλω να διακόψω τον ειρμό της αφήγησης , οφείλω να αναφέρω πως όλα τα παρακάτω διδάσκονταν στη μεγαλύτερη Σχολή Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών της Ευρώπης τον Εικοστό Αιώνα και ο συγκεκριμένος λέγεται πως ( εκ του αποτελέσματος ) υπήρξε κορυφαίος μαθητής . Εξ ου και ο αντίκτυπος που επέφερε σε μια κοινωνία πολιτικά και ηθικά ημιπαράλυτη . Αλλά αυτά είναι κουβέντες που έχουν γραφεί και αναλυθεί . Παραβλέπουμε και το γεγονός της ανάγκης απόκτησης Δούρειου Ίππου για το διεμβολισμό του κοινωνικού ιστού της χώρας . Τι έκανε λοιπόν .
Καταρχήν , έψαξε και βρήκε τον πιο έξυπνο επιχειρηματία-παράγοντα . Τον άνθρωπο που δεν έβλεπε το ποδόσφαιρο ως πεδίο απόκτησης δόξας αλλά ως χώρο τεράστιων οικονομικών ευκαιριών και τον προσέγγισε . Άπαξ και κατάφερε να εδραιώσει αυτή τη συμμαχία , τα πράγματα πήραν το δρόμο τους . Όταν οι αντίπαλοί σου στο χώρο είτε έχουν ανοίξει φτερά για αλλού είτε το αντιμετωπίζουν ως αναγκαίο φορτίο , είναι απολύτως λογικό όταν ο νέος σου συνεργάτης εμφανίζεται μπροστά στον κάθε βλαχοπρόεδρο με μια βαλίτσα με λεφτά και δυο φουσκωτούς ( επαναλαμβάνω για χιλιοστή φορά , πρόκειται για εικασίες με βάση το δικό μου σκεπτικό ), ο λιγούρης θα επιλέξει αβίαστα τη βαλίτσα . Και , εφόσον , δεν υπάρχει αντίδραση , αυτό θα γίνει κανόνας .
Δεύτερο βήμα , εξίσου σημαντικό με το πρώτο . Βρέθηκε την κατάλληλη στιγμή ο ” Υπουργός Προπαγάνδας” του εγχειρήματος . Αυτός που ούρλιαζε μέσα απ’τα περιοδικά και τα ραδιόφωνα οτι είναι μαγκιά να’σαι μ’ εμάςκαι ξεφτιλίκι να’σαι οτιδήποτε άλλο , αυτός που συνδύασε ομάδα , κώλο , Μπουρνάζι και Μύκονο . Και όπως κάθε δέντρο , όσο τοξικό κι αν είναι , μεγάλωσαν γύρω απ’τον κορμό του κισσοί δηλητηριώδεις , γεμάτοι απωθημένα πάσης φύσεως που αυτονομήθηκαν και γραπώθηκαν απ’τον τοίχο δίπλα και το θέαμα είναι τόσο αισχρό που ευτυχώς δεν είναι μαζί μας η Μαλβίνα να κλάψει στην αγκαλιά του Ρολάν Μπαρτ ..
Τρίτο βήμα και απολαυστικότερο , υποθέτω οτι ήταν , σε τόσο σύντομο διάστημα , η δημιουργία στρατού προθύμων ημιμαθών , ηληθίων ή και τα δυο μαζί που να στελεχώνουν θέσεις κλειδιά . Υπουργοί ( όπως ο αρχιlooser αυτοαποκαλούμενος ” καθηγητής της Αλητείας” ) , ψηφοθήρες επιπέδου Λοβέρδου , Μιχαλολιάκου , δικαστικοί που ξεχνούν το βάρος της θέσης τους και χοροπηδάνε σαν τα κατσίκια στα γήπεδα , προφανώς θέλοντας να αναπληρώσουν τον οπαδισμό που δε βίωσαν ως νέοι , ξέροντας παράλληλα πως τιμωρία δε θα υπάρξει γιατί και ο απο πάνω ίδιας κουλτούρας είναι , αρθρογράφοι επιπέδου ” Λόλα ( όχι Νταϊφά , προς Θεού !,) να ένα μήλο ” , οι οποίοι προέρχονται από “υποτροφίες” σε εκπαιδευτικό ίδρυμα ιδίων συμφερόντων και παρ’ ολ’ αυτά φτάνουν να συνομιλούν με Υπουργούς και τον Πρωθυπυργό τον ίδιο λες και μιλάνε με τον Αντρέα τον άνεργο , πρέπει να είναι σαν ποντίκι στον προστάτη !
Αντιπαραβολή με τη σημερινή κατάσταση . Ποιό απ’τα παραπάνω βήματα έχουμε ακολουθήσει στη μετα”Κοσκωτά” μας εποχή ; Έχουμε το αφήγημα του Σόιμπλε . Παρακάτω ; Πώς μπορεί η Χώρα να ακολουθήσει τη συνταγή επιτυχίας που δέχτηκε στο πετσί της ; Στη διεθνή σκηνή πχ ο γείτονας Δημοκράτης χρόνια τώρα δουλεύει το μαστίγιο και το καρότο . Όπως γράφει και ο Μ. Ιγνατίου , “δυο πρώην πρόεδροι της αμερικάνικης Βουλής των Αντιπροσώπων , ο Ρ. Γκέμπχαρντ , υπέρμαχος παλαιότερα των ελληνικών θέσεων και ο παιδόφιλος Ντένις Χάςτερτ είναι δυο τρανταχτές υποδείξεις για τον τρόπο δράσης των ξένων κυβερνήσεων στην Ουάσιγκτον . Ο πρώτος , μόλις αποχώρησε απ’τη Βουλή , αναδείχτηκε στον αρχιλομπίστα της τουρκικής κυβέρνησης , η οποία τον πληρώνει και σήμερα με εκατομμύρια δολάρια . Ο δεύτερος , ο οποίος ζούσε μια διπλή κρυφή ζωή , “πιάστηκε στα πράσα ” απ’τους Τούρκους και έγινε ο απόλυτος πράκτοράς τους . Η ιστορία θα γράψει ότι ηττήθηκε το νομοσχέδιο για την αναγνώριση της Αρμενικής Γενοκτονίας επειδή ο Χάστερτ εκβιαζόταν λόγω της παιδοφιλίας του από τους Τούρκους ”
Ως χώρα υπάρχουμε πουθενά ; Έχουμε ένα τεράστιο πλεονέκτημα θεωρητικά , τον ορυκτο πλούτο . Δεν είμαι φίλος αυτής της ιδέας , θα ξαναπώ με κίνδυνο να γίνω βαρετός πως η αξία του θησαυρού έγκειται στην αξία των φρουρών του . Και αυτό σημαίνει όχι πόσο καλά τον φρουρείς αλλά πόσο τον προστατεύεις . Και για να τον προστατεύσεις πρέπει να αποτρέπεις τις απειλές . Ποιά απ’τις παραπάνω διδαχές του Σωκράτη εφαρμόσαμε ως Κράτος ; Καμία απολύτως ! Τι απ’αυτά εφαρμόζει ο Δημοκράτης γείτονας ; Σε γενικές γραμμές , τα πάντα ! Και δε μιλώ σε εσωτερικό επίπεδο , μιλώ για την ευρύτερη εικόνα που παρά τις δυσκολίες της γείτονος , πάντα κατορθώνει να είναι ένα βήμα μπροστά .
Πώς έχουμε εκμεταλλευτεί το ιστορικό και πολιτιστικό μας υπόβαθρο ; Σε ποιό σημείο ως χώρα και με την πολύτιμη βοήθεια του απόδημου Ελληνισμού έχουμε πιέσει στην ιδεολογική διελκυστίνδα πως “μαγκιά” είναι να’σαι με μας και “ντροπή” με τον (όποιο) άλλο ; Αφού προφανώς δεν υπάρχουν οι δυνατότητες για διαδρομισμούς επιπέδου γείτονος , γιατί δεν εκμεταλλευόμαστε τουλάχιστον αυτά που έχουμε , πχ τα Πατριαρχία μας , τον Εφοπλισμό μας , τις δυνατότητες σταθερότητας που παρέχουμε (αφιλοκερδώς) μέχρι σήμερα σ’αυτή τη γωνιά του κόσμου ; Θα μου πεις πως αυτά προϋποθέτουν ομοθυμία και κοινή γραμμή εντός και εκτός χώρας και εμείς δεν είμαστε ούτε στα αρχικά στάδια . Και θα’χεις δίκιο .
Θεωρώ πως το μεγαλύτερο όπλο που έχουμε στα χέρια μας ως λαός και θα το έχουμε όσο υπάρχει Δυτικός πολιτισμός είναι πως σε ένα κόσμο που τα γρανάζια του γυρνούν αέναα σύμφωνα με τις επιταγές του χρήματος και της δύναμης , είμαστε οι μόνοι που μπορούν να προσδώσουν Δόξα . Πλούσιοι και δυνατοί , άλλοι περισσότερο άλλοι λιγότερο , υπήρχαν και θα υπάρχουν πάμπολλοι . Μόνο η Ελλάδα όμως σε στεφανώνει με κλαδί Αθανασίας και σε περνά στην Αιωνιότητα . Θυμάστε την τελευταία επίσκεψη Ομπάμα ; Να θυμίσω πως η πρώτη του ως Πρόεδρος ήταν στην Τουρκία . Καλό θα ήταν όλ’αυτά να τα θυμόμαστε , όχι για να τα βγάλουμε σε πλειστηριασμό σε Σουλτάνους και Δικτάτορες αλλά να καταστήσουμε σαφές πως το Επόμενο Βήμα πάντα θα περνάει απο ‘δω .
ΥΓ1). Όταν γράφτηκαν οι παραπάνω γραμμές δεν είχε ξεδιπλωθεί ακόμα το μέγεθος της αλητείας του μοχθηρού Σόιμπλε . Και οι λέξεις είναι διαλεγμένες , γιατί αυτό που έκανε ήταν πολιτική Αλητεία . Ας καταλάβουμε κι εμείς επιτέλους πως τα συμφέροντα της Γερμανίας πάντα θα περνούν απ’την Τουρκία και την αποδυνάμωσή μας και ας κινηθούμε αναλόγως , πρώτα στις γερμανικές εκλογές και ενθυμούμενοι τα παραπάνω , στο γεγονός πως ο Τραμπ και οι υπουργοί του (σε αντίθεση με ορισμένους συμβούλους) δεν έχουν ανάγκη απο λεφτά ..
ΥΓ2) Ιδίως τον τελευταίο μήνα είμαστε μάρτυρες μιας ακατάσχετης δημοσιολογίας σχετικά με τις κινήσεις του κυρίου Σαββίδη . Προφανώς και είναι δικαίωμα του κάθε επιχειρηματία να βγάζει λεφτουδάκια και μακάρι να γίνονται επενδύσεις και να βρίσκει ο κόσμος δουλειά . Κοίτα να δεις όμως που ακριβώς τα ίδια επιχειρήματα ακούγονταν και την εποχή των επενδύσεων του Σωκράτη Κ. ! Παράξενο πράμα ! Και απ’ ό,τι φαίνεται μπορεί η Σχολή του Βερολίνου να ανέστειλε τη λειτουργία της , το αντίστοιχο Ίδρυμα στη Μόσχα όμως φαίνεται πως ακολουθεί τον ίδιο κύκλο μαθημάτων . Παρατηρείται μια εντυπωσιακή ομοιότητα σε βήματα και συμπεριφορές , με την ανησυχητική βέβαια διαφορά πως οι καιροί είναι πιο πονηροί .
Πολύ μεθοδικά έχει δημιουργηθεί ήδη στρατός αφελών , ηληθίων και πειναλέων (δεν είναι μόνο αθηναΐκά φαινόμενα αυτά) που συνεπικουρούμενοι από αναρτήσεις επιπέδου Μίκυ Μάους (…) ξιφουλκούν επικινδύνως υπέρ του “Βορρά” και εναντίον του κακού “Νότου” , για την κατατρεγμένη Μακεδονία , για τον πόλεμο που δέχεται ο “Πατέρας των Ποντίων” (ναι , μιλάμε για τέτοιο βαθμό δουλοπρέπειας ) . Κι επειδή και ο ίδιος ο ομογενής επιχειρηματίας είναι λαλίστατος επ’αυτών σε αντίθεση με κάποια άλλα θέματα για τα οποία δεν έχουμε ακούσει τη φωνούλα του , καλό θα ήταν να τοποθετηθεί συντόμως . Για παράδειγμα , ποια είναι η γνώμη του για το Σκοπιανό αλυτρωτισμό και τη στήριξη που προσφέρει αφειδώς ο Βλαδίμηρος στο καθεστώς του γειτονικού κρατιδίου ; Κάτι θα’χει να πει , τσάμπα ήταν δυο φορές βουλευτής με το κόμμα του Πούτιν ; Ή για τις θεωρίες του Πανσλαβισμού που τόσο μεθοδικά προωθούνται και στα νότια Βαλκάνια ; Ή για την οικονομική (και όχι μόνο) ρώσικη εισβολή σε Άγιο Όρος και διάφορα Πατριαρχεία ; Αφού εξ όσων γνωρίζω είναι άνθρωπος της Θρησκείας , μια άποψη θα την έχει .
Για να τελειώνουμε . Επειδή οι ρωσικές επιδιώξεις στην περιοχή είναι λίγο πολύ γνωστές και δοκιμαζόμενες (βλέπε Μαυροβούνιο), καλό θα ήταν να μείνουμε όσο μπορούμε εκτός περίεργων σχεδιασμών και να μη δίνουμε μόνοι μας πατήματα που μπορεί να τα βρούμε μπροστά μας στο άμεσο μέλλον . Μακάρι να πάρει ο ΠΑΟΚ είκοσι σερί πρωταθλήματα αν το αξίζει , μακάρι όλος ο κόσμος στη Μακεδονία και όχι μόνο να’χει δουλειά , όμως κάποια πράγματα είναι απείρως πιο κρίσιμα . Εξονυχιστικός έλεγχος λοιπόν για να’χουμε το κεφάλι μας ήσυχο και τη “θύρα 7” τη θέλουμε στη Νέα Υόρκη , την Ουάσιγκτον και τη Μόσχα . Δε χρειαζόμαστε “γαύρους του Βορρά” .
