Ο αγαπημένος Διονύσης Σαββόπουλος τραγουδούσε «εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε – γέλασε» και η φράση του, δεκαετίες τώρα, παραμένει εύστοχη και ουσιαστική. Τον τελευταίο καιρό, η κατάσταση στα βόρειά μας μοιάζει να γίνεται έκρυθμη, ύστερα από μια σειρά πολιτικών γεγονότων και αποφάσεων που φόρτισαν το κλίμα, σε έναν ακόμα «ευαίσθητο» ή καλύτερα «εύθραυστο» παράγοντα της περιοχής μας.
Οι πρόσφατες εξελίξεις έχουν ως αφετηρία τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές των Σκοπίων. Σε αυτές, νικητής αναδείχθηκε ο Ζόραν Ζάγεφ καταλαμβάνοντας 67 από τις συνολικά 120 έδρες του κοινοβουλίου. Επιπρόσθετα, ο ίδιος εξασφάλισε και την υποστήριξη 20 εκλεγμένων βουλευτών από το αλβανικό κόμμα, ισχυροποιώντας την πλειοψηφία. Πάνω λοιπόν, που η χώρα ετοιμαζόταν για αλλαγή πολιτικής σελίδας, ο Πρόεδρος της χώρας Ιβανόφ, αρνήθηκε να δώσει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στο νικητή, με την αιτιολογία ότι ο Ζάγεφ είχε εξασφαλίζει τη συνεργασία με Αλβανούς βουλευτές, οι οποίοι επιθυμούν να καταστήσουν την αλβανική ως επίσημη γλώσσα του κράτους.
Η τελευταία ενέργεια επικροτήθηκε από τον απερχόμενο και γνωστό για τις εθνικιστικές του απόψεις Πρωθυπουργό Γκρουέφσκι, που συνεχάρη τον Πρόεδρο της χώρας, διότι με την απόφασή του αυτή προστάτευσε την καντονοποίηση και τελικώς, τη διάσπαση της χώρας. Από την άλλη πλευρά φυσικά, ο νικητής μίλησε για απόφαση – πραξικόπημα, η οποία δε σέβεται τη λαϊκή ετυμηγορία.
Η διεθνής κοινότητα από τη μεριά της, έσπευσε βέβαια να κατακρίνει την ενέργεια του Προέδρου Ιβανόφ, με τους εκπροσώπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ να κάνουν λόγο για μία απόφαση που δε συνάδει με τις αρχές της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου, πιέζοντας παράλληλα να δοθεί η εντολή για σχηματισμό της νέας κυβέρνησης. Ωστόσο, οι φωνές τους προς το παρόν, φαίνεται ότι πέφτουν στο κενό.
Η Ρωσία από την άλλη, επιτέθηκε στην αλβανική πλευρά, κάνοντας λόγο για καθοδήγηση των Αλβανών των Σκοπίων από την αλβανική κυβέρνηση, με σκοπό την ενίσχυση των εθνικιστικών τάσεων και τελικά την απόσχιση μέρους της χώρας, υπό το πρίσμα της υλοποίησης των «μεγαλοϊδεατικών» οραμάτων του Ράμα.
Σε ένα κρατικό μόρφωμα όπως αυτό, όλα αρχίζουν να θυμίζουν Κοσσυφοπέδιο. Ο πληθυσμός των Αλβανών υπολογίζεται σε άνω του 30% και δυναμικά αυξανόμενος λόγω της συχνότητας των γεννήσεων, πραγματικότητα που ανησυχεί έντονα τη σλαβική πλευρά. Δεν πρέπει επιπλέον να ξεχνάμε, ότι οι συγκρούσεις στη συγκεκριμένη περιοχή δεν είναι παλιό φαινόμενο. Μόλις το 2001 οι Αλβανοί επιτέθηκαν ενόπλως κατά δυνάμεων του στρατού της χώρας, ενέργεια η οποία κατέληξε στη Συμφωνία της Αχρίδας, που ενίσχυσε την πολιτική αυτονομία του αλβανικού παράγοντα της χώρας (αυτή είναι και η συμφωνία που αναγκάζει τη συγκυβέρνηση με Αλβανούς κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους).
Τα ΜΜΕ της χώρας έχουν ήδη αρχίσει και καλλιεργούν δυσμενές κλίμα, κάνοντας λόγο για ενδεχόμενη ένοπλη σύγκρουση με την Αλβανία (ίσως και με τη Βουλγαρία), όπως τουλάχιστον πληροφορούμαστε από το Reuters, ενώ και οι εθνικιστικές – αποσχιστικές φωνές δυναμώνουν.
Σε μία τέτοια κατάσταση αυξημένης πόλωσης, οι δυνάμεις που αναπτύσσονται καθιστούν όλα τα ενδεχόμενα πιθανά. Οι διεθνείς οργανισμοί θα πρέπει να κινητοποιηθούν, να δράσουν και να πιέσουν άμεσα προς μία λύση, προτού να χρειαστεί να διαπιστώσουμε τις αντιδράσεις τους σε μία νέα μεγάλη κρίση ή σύγκρουση στη γειτονιά μας.
Άρης Δούμπος
(www.twitter.com/aris_dou)
