«Πρώτα στα άρματα, στα γρόσια και στα γράμματα», μια φράση που την άκουγα συχνά στο σπίτι μου, στο σχολείο, ακόμα και στα στιχάκια της αγαπημένης μου ομάδας. Μια φράση που για μένα συμβολίζει την δύναμη, το πείσμα, την μόρφωση και την καλλιέργεια. Γιατί πάνω από όλα είμαι μια δυνατή γυναίκα τώρα στα 35 μου, που πηγαίνει για φαγητό στους γονείς της, ανεξάρτητη… που της πλένει τα ρούχα η μαμά της… αλλά έχει την δουλειά της και την ανεξαρτησία της, που απλά μένει με τους γονείς της και είναι σε ένα υπερπροστατευμένο περιβάλλον.
Αυτή λοιπόν η 35 χρονη…. δυνατή… ανεξάρτητη, εγώ δηλαδή, πήγε στον φούρνο της γειτονιάς της κατά τις 12 να πάρει το κουλουράκι της και το ψωμί για το σπίτι.
Πρώτη φορά είδα την γλυκιά φουρνάρισσα με μαυρισμένο το μάτι και το πάνω χείλος της γδαρμένο. περίεργο αλλά δεν με κοίταξε στα μάτια όταν μου έδινε τα ρέστα. Ούτε μου χαμογέλασε όπως το καθιερωμένο μας. Μια κρύα ατμόσφαιρα.
Να πω την αλήθεια… σκέφτηκα ότι την ξυλοφόρτωσε ο άντρας της. Αλλά μετά η άλλη πλευρά του μυαλού μου, είπε: και πως θα την έβλεπε ο κόσμος έτσι;;; η γυναίκα έχει μια αξιοπρέπεια…. Συγκεντρώσου….
Αλλά όσο περνάει η ώρα………… όλο το σκέφτομαι. Μπορεί και να συμβαίνει, αλλά μπορεί και να μην συμβαίνει. Μπορεί να ήταν κάποιο τυχαίο γεγονός, όπως όταν χτυπάω εγώ το πόδι μου στο κομοδίνο και έχω μια μελανιά για καμιά βδομάδα, έτσι και αυτή. Μπορεί να είχε κάποιο ατύχημα. Να την τράκαραν. Ναι αυτό θα ήταν.
Αλλά γιατί δεν με κοίταξε στα μάτια; Και πόσες γυναίκες δεν σε κοιτάζουνε στα μάτια; Πόσες γυναίκες κακοποιούνται; Και να σου …. που το μυαλό μου θυμάται την νέα έρευνα για την κακοποίηση των ανδρών, πόσο πολύ έχουν αυξηθεί τα ενδοοικογενειακά κρούσματα βίας, με θύμα τον σύζυγο.
Αλλά η καημένη η φουρνάρισσα μου, με 3 παιδιά, τον φούρνο, με άρρωστους γονείς, με τόσα προβλήματα υγείας, να τρώει και ξύλο; Δεν είναι λυπηρό; Δεν απογοητεύεσαι; Δεν σκέφτεσαι το μέλλον της, τι βλέπουν τα παιδάκια σε αυτό το σπίτι; Και να μην μιλάει κανείς. Να μην αντιδρά κανείς; Και πώς να μιλήσει παρακαλώ; Και τι να πει; Και που να ζητήσει βοήθεια; Και πόσες άλλες γυναίκες είναι σε αυτή την κατάσταση άραγε; Και με πόσα άλλα χειρότερα προβλήματα;
Και φυσικά τι θα πει η κοινωνία και ο κόσμος; Πόσοι θα γελάσουνε και θα πούνε: αααααα… ας πρόσεχε, ήταν επιλογή της.
Και εσύ Γιάννενα κοιμήσου………………………… άντε καληνύχτα. Μην σε ξυπνάμε κιόλας και ζοριστείς…………………………………………
