Τυχαίες σκέψεις

Ένα ζεστό μεσημέρι , σταμάτησε ο Σιντάρτα Γκαουτάμα , γνωστότερος ως Βούδας , μαζί με τους μαθητές του και τον κόσμο που τον ακολουθούσαν έξω από ένα χωριουδάκι . Κάποιοι ανθεκτικότεροι στο λιοπύρι πήγαν να φέρουν νερό απ’το πηγάδι και οι υπόλοιποι αναζητούσαν λίγη ξεκούραση κάτω απ’τις φυλλωσιές των δέντρων . Σε λίγο , μια ταλαιπωρημένη γυναίκα , που προφανώς πληροφορήθηκε την άφιξή τους , ζήτησε να μιλήσει στον Φωτισμένο .
“Δάσκαλε”, του είπε “θέλω να σε παρακαλέσω για κάτι . Πριν λίγες μέρες έχασα το παιδί μου . Είμαι μόνη μου στον κόσμο και ο γιος μου ήταν το στήριγμά μου . Εσύ που κατέχεις τα μυστικά της ζωής και του θανάτου , μπορείς να τον επαναφέρεις στη ζωή “;
“Μπορώ” της αποκρίθηκε . “Απλά για να κάνω αυτό που ζητάς θέλω μια χάρη απο’σενα . Θέλω να μου φέρεις θυμίαμα από ένα σπίτι που δεν έκλαψε ποτέ , να το ανάψω και να προσευχηθώ για την ανάσταση του παιδιού σου “.
Έφυγε η καημένη γυναίκα και γύρισε αργά το βράδυ με άδεια χέρια . “Δάσκαλε , δεν κατάφερα να εκπληρώσω την επιθυμία σου . Γύρισα όλο το χωριό αλλά ο ένας είχε χάσει τη μάνα του , η άλλη τον άντρα της , ο τρίτος έχασε το βιός του και το παιδί του είναι άρρωστο . Δεν υπήρχε πόρτα που να μην έκρυβε απώλεια και δάκρυ “.
Και τότε ο Βούδας που την άκουγε χαμογελώντας γλυκά ,της έκανε νεύμα να κοιτάξει τον έναστρο ουρανό . “Καταλαβαίνεις παιδί μου “;
“Καταλαβαίνω Δάσκαλε”, απάντησε η γυναίκα κι έσβησε μες στη σιγαλιά της νύχτας.
Η παραπάνω ιστορία ,όπως καταλαβαίνετε , έχει πολλαπλές αναγνώσεις . Η προφανής είναι οτι στον Κόσμο υπάρχει Νομοτέλεια . Από τη γέννηση ενός μωρού μέχρι το θάνατο ενός άστρου , τα πάντα υπόκεινται σε κανόνες , τους οποίους πολύ πιθανό να μη καταλαβαίνουμε (και να μη καταλάβουμε και ποτέ) αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν υφίστανται . Εκτός απ’τους πανάρχαιους αυτούς στοχασμούς όμως , ζούμε σε μια εποχή που οι γνώσεις μας ανοίγουν νέα μονοπάτια έρευνας και ανακαλύψεων . Μπορούμε και συζητάμε για παράλληλα σύμπαντα , πολλαπλές διαστάσεις , χορδές και κβάζαρ και στοχαζόμαστε πάνω σ’αυτές τις δυνατότητες .
Προφανώς όμως η κουβέντα συνεχίζει πιο βαθιά . Για παράδειγμα , απ’το μακρινό 1977 αν δε με απατά η μνήμη μου , ο Ρότζερ Πενροουζ έχει αποδείξει πως το Σύμπαν διαστέλλεται . Έχω την εντύπωση πως πήρε και Νόμπελ εκεί γύρω γι αυτές του τις έρευνες . Κάτι τέτοιο βέβαια γεννά την απορία για το τι υπήρχε εκεί που τώρα εξαπλώνεται αυτό αλλά και τι υπάρχει ακόμα πιο πέρα . Κάτι τέτοιο υποθέτω περιγράφεται με έννοιες Μη Χώρου και επομένως Μη Χρόνου τις οποίες δεν αντιλαμβάνομαι επ ουδενί . Θα μπορούσαμε όμως να πούμε , δεχόμενοι είτε το Big Bang είτε οποιαδήποτε άλλη θεωρία που δημιούργησε αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως “Ύπαρξη” , οτι οτιδήποτε εκτός αυτής νοείται ως “Μη Ύπαρξη” ; Και τι μπορεί να σημαίνει αυτό και πού μπαίνει το όριο διαχωρισμού ; Και έστω οτι υπάρχει όριο . Τι σηματοδοτεί τη μετάπτωση απ’τη μια κατάσταση στην άλλη ;
Κάτι τέτοιες σκόρπιες σκέψεις , μιας και δεν έχω ούτε το μαθηματικό ούτε το φιλοσοφικό υπόβαθρο , μ’ έχουν οδηγήσει στο εξής συμπέρασμα . Παραμερίζοντας όλα τα επίκτητα φτιασιδώματα , κάθε ένας μας φτάνει κάποια στιγμή στο εξής σταυροδρόμι . Ο ένας δρόμος σε οδηγεί να πιστέψεις πως τα πάντα στηρίζονται στην Τυχαιότητα . Οτι όλο αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως Ύπαρξη και νόμοι της , εντός και εκτός μας , είναι εκφάνσεις τυχαίων γεγονότων , τα οποία όσο κι αν θέλουν να το πιστεύουν πολλοί δεν έχουν κανένα απώτερο Σκοπό , απλά συμβαίνουν όπως θα μπορούσαν και να μη συμβούν . Δεν υπάρχει Καλό και Κακό , Σωστό και Λάθος και πως ό,τι πιστεύουμε ως απέραντο και αιώνιο είναι απλά κάποιο σκίρτημα κάποιας Αβύσσου …
Όσο τρομακτικό κι αν ακούγεται , άλλο τόσο είναι απελευθερωτικό απ’ όσα σε τραβάνε προς τα κάτω . Κι έχουμε διαπιστώσει πως αυτό το “Τυχαίο Τίποτα” έχει προσφέρει πολλά στην Ιστορία του Ανθρώπου .
Ο άλλος δρόμος , όπως φαντάζεστε , έχει να κάνει με την πίστη πως πίσω απ’όλα κρύβεται κάποιος Σκοπός . Προφανώς πως υπάρχει μια Δύναμη , που ονομάζουμε Θεό , που δημιούργησε τα Πάντα για κάποιο λόγο . Τον οποίο και προφανώς δε γίνεται να αντιληφθούμε , όμως είτε το δεχόμαστε είτε όχι , αποτελούμε πινελιές στο μεγάλο κάδρο . Καταλαβαίνουμε όλοι βέβαια πως για όποιον η σχέση με τη θρησκεία ξεφεύγει απ’το επίπεδο της δυσιδαιμονίας και της αμορφωσιάς , η συνειδητή αποδοχή της ύπαρξης του Θεού είναι σαφώς πιο δύσκολη επιλογή απ’ αυτή του Τυχαίου . Είναι πραγματικό Άλμα Πίστης , το οποίο γίνεται πιο δύσκολο απ’τη στιγμή που δεν έχεις ιδέα για τις προθέσεις αυτού του Θεού .
Δεν ξέρω βέβαια αν οφείλεται στην ανεπτυγμένη φιλοσοφική ματιά και λεπτή πνευματικότητα των λαών της Ανατολικής πλευράς της Μεσογείου , όμως και με αφορμή τις εορταστικές αυτές μέρες , ας αναφέρουμε απλά πως η ομολογία ενός Τριαδικού Θεού λύνει τις όποιες αμφιβολίες σχετικά με το “Μεγάλο Σχέδιο”. Μόνο και μόνο η Τέλεια  Κοινωνία τριών εκφάνσεων του Ενός ( συγχωρέστε μου την άγνοια Θεολογικής Ορολογίας ) , όχι ένας ούτε δυο αλληλοσυμπληρούμενοι , αποδεικνύει στον
πιστό πως ό,τι γίνεται είναι προϊόν Αγάπης . Μιας Αγάπης τόσο αυταπόδεικτης για τον πιστό ώστε να μη χρειάζεται να δει ιδίοις όμμασι βήματα στο νερό και θεραπείες αρρώστων , που καταλαβαίνει το συμβολικό του χαρακτήρα γιορτών όπως τα Χριστούγεννα , παρ’ολ’αυτά δέχεται πως ο Λόγος έκλαιγε με τη μορφή μωρού ένα βράδυ σε μια καλύβα στη Γαλιλαία ..
Σε όποια κατηγορία κι αν ανήκετε , στους μεν ευχόμαστε Χρόνια Πολλά , στους δε Καλά Χριστούγεννα , ν’απολαύσετε τους κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα και πάντα η ματιά σας να’ναι καθαρή . Τα λέμε απο βδομάδα με πιο πεζά θέματα .