Champions League: Η μελωδία της ευτυχίας

Το ποδόσφαιρο και οι εποχές αλλάζουν, όμως το Champions League παραμένει μαγική αξία. Από την 14άρα τηλεόραση στην 4K, η μελωδία ακούγεται το ίδιο γλυκά και ύστερα από 25 χρόνια, μας τραβά ακόμα πιο δυνατά …

Οταν ο Γκιόργκ Φρίντριχ Χέντελ παρουσίαζε για τη στέψη του Βασιλιά Γεωργίου Β’ τη μοναδική σύνθεσή του, κανείς δεν φανταζόταν την επιτυχία που θα είχε τότε και για πάντα. Το κομμάτι του, «Zadok the Priest», θα έπαιζε από το 1727 και για κάθε στέψη που θ’ ακολουθούσε στην αγγλική μοναρχία. Πιο διάσημη ωστόσο, θα γινόταν η διασκευή του. Ο Τόνι Μπράιτεν πήρε τη δουλειά από την UEFA και το απογείωσε. Η «Royal Philharmonic Orchestra» ανέλαβε τη μουσική και η «Academy of St Martin in the Fields» την ερμηνεία. Δεν έχει σημασία που κανείς μας δεν καταλαβαίνει ποτέ τα λόγια. Από εκείνο τον Αύγουστο του 1992 που το πρωτακούσαμε, απλά δεν το χορταίνουμε.

Υπάρχουν εικόνες, μαλώματα, συζητήσεις, στιγμιότυπα μετά τα μεσάνυχτα. Οι πιτσιρικάδες εκείνης της εποχής να στριμώχνονται σε κάποιο δωματιάκι. Ραντεβού με τον Παύλο, τον Σώτο, τον Μήτσο, τον κολλητό του καθενός. Η 14άρα που από πίσω έμοιαζε με μπαούλο, να σου φαίνεται σαν videowall. Από εκείνη τη δοκιμαστική διοργάνωση που είχε στους δύο ομίλους της μέσα και τον Παναθηναϊκό και που οδήγησε στο πρώτο της Μπαρτσελόνα, μέχρι σήμερα, έχουν αλλάξει σχεδόν τα πάντα. Μαζί με το θεσμό και τις μετατροπές του, με τα χρόνια που βάραιναν τον κάθε έναν παλιότερο από εμάς, εξελισσόταν η τεχνολογία και το ίδιο το παιχνίδι.

Στο χορτάρι τα… παικτάκια γκαζώνουν σε τρελό speed, αφήνοντας πίσω το πιο τεχνικό και αργό game των αρχών των 90s. Τεράστιες καριέρες γεννήθηκαν και έκλεισαν σε αυτό το διάστημα τον κύκλο τους. Η εικόνα, ο ήχος στα σαλόνια μεταφέρονται στα μάτια και τ’ αυτιά μας μέσω τρελών surrounds και στα μάτια μέσα από ευκρίνεια που πλέον ξεπερνάει και το HD, πηγαίνοντας στο 4Κ. Σε τούτα τα χρόνια υπήρξαν αλήθεια στιγμές που αισθανθήκαμε το overdose. Είναι λογικό η υπεπροσφορά μπάλας να μειώνει ενίοτε την προσδοκία, την αναμονή ακόμα και για τους πιο αδηφάγους της μπάλας πιτσιρικάδες του σήμερα.

Ωστόσο, στο δια ταύτα, το συναίσθημα ακόμα κι αν εμφανίζεται μερικές φορές κορεσμένο, δεν γίνεται να χαθεί. Πέρασαν 25 χρόνια από το ξεκίνημα και η πείνα για μία γκολάρα, ένα σκληρό τάκλιν στο όριο του αντιαθλητικού, μία εγκεφαλική κάθετη, μία 40άρα μπαλιά, εξακολουθεί να μας ξεσηκώνει στο μέγιστο βαθμό. Το Champions League ξεκινάει και τα αρρωστάκια ετοιμάζονται να διεκδικήσουν ξανά από την καλή τους σύντροφο τον καναπέ του σπιτιού. Για κάθε στιγμή που έχεις την ευκαιρία ν’ αράξεις με την άνεσή του ή ακόμα καλύτερα με το παρεάκι, το ξεκίνημα με τον ύμνο του Χέντελ θα μοιάζει πάντα με το «Νόστιμον ήμαρ», την… ημέρα της επιστροφής!

Follow me: @jorgekaraman

gazzetta.gr