Σε ένα παλιότερο άρθρο μου είχα εξηγήσει το πώς η συνολική συμπεριφορά του κράτους, εντός και εκτός των τοιχών του, διοχετεύεται στην κοινωνία και δημιουργεί ανάλογες συμπεριφορές στους πολίτες του. Με αφορμή το τραγικό συμβάν και το θάνατο του Κωνσταντίνου Κατσίφα στη Β. Ήπειρο, επανέρχομαι.
Έχουν περάσει 2 και πλέον βδομάδες από το περιστατικό και νομίζω ότι είμαστε σε μία κατάσταση στην οποία μπορούμε πλέον, να βγάλουμε ορισμένα χρήσιμα συμπεράσματα. Το θύμα, μετά από λογομαχία με Αλβανούς αστυνομικούς με αφορμή την έπαρση της ελληνικής σημαίας στο χωριό του, έρχεται σε ένοπλη σύρραξη με τους ίδιους και υπό συνθήκες οι οποίες διερευνώνται. Το σίγουρο είναι, ότι ήταν ένας και ήταν πολλοί. Στη συνέχεια φονεύεται, ενώ διερευνάται το ενδεχόμενο να έχει εκτελεστεί και να έχει συρθεί για μεγάλη απόσταση.
Κατά τις αμέσως επόμενες ημέρες, δεν επιτρέπεται να εξετασθεί από Έλληνα ιατροδικαστή – τεχνικό σύμβουλο της οικογένειας, δεν παραδίδεται η σωρός του για ταφή, παρά μόνο μετά την παρέλευση αρκετών ημερών και δεν επιτρέπεται η είσοδος στην Αλβανία, των Ελλήνων που θέλουν να παραστούν στην κηδεία. Μέσα σε όλα τα παραπάνω, ο Αλβανός Πρωθυπουργός και πλήθος άλλων Αλβανών πολιτικών, υβρίζουν κατά συρροή το νεκρό. Επισημαίνεται ότι οι Έλληνες της Β. Ηπείρου, είναι επίσημα αναγνωρισμένη εθνική μειονότητα από τον ΟΗΕ.
Και το φλέγον ερώτημα είναι: τι έκανε η επίσημη ελληνική πολιτεία για όλα αυτά; Ως συνήθως, απολύτως τίποτα. Είναι γνωστό ότι η ελληνική μειονότητα έχει υποστεί σειρά διώξεων από την αλβανική πολιτεία και μάλιστα επί πολλά χρόνια. Θυμίζω τις πρόσφατες κατεδαφίσεις σπιτιών που ανήκαν σε Έλληνες ή τη στυγερή δολοφονία του Αριστοτέλη Γκούμα τον Αύγουστο του 2010, όταν και πάλι το εκτόπισμά μας αποδείχθηκε ασθενές.
Και φυσικά ακολουθεί ένα άλλο ερώτημα: «και τι να κάνουμε; πόλεμο;». Φυσικά και όχι. Το ζήτημα είναι ότι η χώρα μας τα τελευταία χρόνια, αλλά και στη συγκεκριμένη περίπτωση εξέπεμψε προς το εξωτερικό, σαφέστατα μηνύματα αδυναμίας… για άλλη μια φορά. Καταρχήν, εξετάζοντας την περίπτωση Κατσίφα, διαπιστώνουμε ότι από την αρχή της υπόθεσης έχει τελεστεί παράνομη πράξη. Στη Β. Ήπειρο μπορείς να βάλεις όσες ελληνικές σημαίες θέλεις. Νόμιμα. Επομένως, η αστυνομία δεν είχε κανένα λόγο να του επιτεθεί με αυτή την αφορμή.
Η πράξη της αυτή, από μόνη της δίνει στην ελληνική κυβέρνηση τη δυνατότητα να προβεί σε ενέργειες που θα επιβάλλουν ένα «κόστος» στην αλβανική πλευρά, με ποιο πρόσφορο να είναι η εμπλοκή των διαδικασιών ένταξης της τελευταίας στην ΕΕ. Τι πιο απλό; Η ελληνική πλευρά όμως έμεινε αμέτοχη, εκθέτοντας τη μειονότητα απέναντι στην αλβανική πλευρά και δηλώνοντάς της ότι είναι μόνη!
Βέβαια, εδώ υπάρχει και κάτι άλλο που χρήζει ερμηνείας. Πώς γίνεται στη χώρα μας τόσα χρόνια να έχουν γίνει τόσες εκδηλώσεις και δράσεις για τα δικαιώματα των μειονοτήτων ανά τον κόσμο, να έχουμε στείλει ακόμα και αντιπροσωπίες για να στηρίξουμε τον αγώνα όλων αυτών των μειονοτήτων και να μην ασχολούμαστε με τη νόμιμα και διεθνώς αναγνωρισμένη ελληνική μειονότητα της Β. Ηπείρου, ειδικά μετά όσα αποδεδειγμένα έχει υποστεί τα τελευταία χρόνια; Πώς γίνεται να μας ενοχλούν – και πολύ σωστά – τα ελληνικά φασιστοειδή και να μην μας απασχολούν οι τσάμηδες και οι επιδιώξεις τους;
Είναι απλό. Γιατί είναι εύκολο και γιατί έτσι έχουμε μάθει. Δυστυχώς, η νοοτροπία μας οδηγεί σε μόνιμη σχεδόν βάση, να αναζητούμε εύκολες και εύπεπτες λύσεις, στις οποίες έχουμε εθιστεί. Όπως για τον πολιτικό το μείζον ζήτημα είναι η αναζήτηση της ψήφου μέσα από τα ζητήματα που συνδέονται με το πορτοφόλι του πολίτη, έτσι και ο πολίτης ασχολείται, σχεδόν αποκλειστικά, με τον βιοπορισμό του, αδιαφορώντας ή μην έχοντας το χρόνο και τη διάθεση να ασχοληθεί με την επιβίωση του κράτους του.
Οι Έλληνες πολιτικοί, όπως έχω γράψει αναρίθμητες φορές, δεν ξέρουν από εξωτερική πολιτική∙ ή για την ακρίβεια, δεν θέλουν να μάθουν. Η Ελλάδα έχει εισέλθει σε μία κατάσταση γενικευμένου κατευνασμού (υποχωρητικότητας) απέναντι σε όλους! Το τραγικό περιστατικό του θανάτου του Κατσίφα, αποτελεί την πλέον χειροπιαστή απόδειξη και στον τάφο του παίρνει μαζί και τον μύθο περί της ισχυρότερης δύναμης στα Βαλκάνια. Διότι, δεν μπορεί να θεωρείσαι σοβαρή περιφερειακή δύναμη όταν τρως «χαστούκι» από έναν ασθενέστερο παράγοντα και δεν αντιδράς∙ στη διεθνή πολιτική, η θέση σου, το κύρος σου, η τιμή σου (για τους πιο διαβασμένους), σε υποχρεώνει να αντιδράσεις και επιβάλεις κόστος. Διαφορετικά η αποτροπή σου, την οποία διατυμπανίζεις όπου σταθείς και βρεθείς, έχει αυτομάτως καταρρεύσει.
Θέλω κλείνοντας να επισημάνω και να καταστεί απολύτως σαφές, ότι η στρατηγική επιλογή του κατευνασμού που έχει υιοθετήσει η χώρα μας από το περιστατικό των Ιμίων και μετά, είναι μία επιλογή που ακολουθείται όταν για κάποιους λόγους θέλεις να κερδίσεις χρόνο απέναντι στον αντίπαλο ή τους αντιπάλους σου, μέσα στον οποίο εσύ έχεις φροντίσει να αναβαθμίσεις τα επίπεδα της ισχύος σου. Αν το χρονικό αυτό διάστημα παραταθεί, τα μηνύματα της υποχωρητικότητάς σου, μεταφράζονται αυτόματα ως μηνύματα ισχυροποίησης για την απέναντι πλευρά και έτσι φτάνουμε στη σύρραξη με μαθηματική ακρίβεια.
Όσο στη χώρα μας πορευόμαστε στη λογική των πολιτικών «ελπίζω η βόμβα να σκάσει στον επόμενο» και εκτιμούμε ότι η ΕΕ, το ΝΑΤΟ ή κάποιος άλλος, θα υπερασπιστούν τα εδαφικά μας δικαιώματα, το μόνο που κάνουμε είναι να ενισχύουμε τα εκπεμπόμενα μηνύματα αδυναμίας μας.
Άρης Δούμπος
Twitter: @aris_dou
