Ο μύθος λέει πως ο Κοκκινολαίμης είναι το αηδόνι του χειμώνα. Το χειμωνιάτικο κελάηδημα του μελαγχολικό όμως θεωρείται ο βασιλιάς των πουλιών. Όπως μας κοιτάζει από το εξώφυλλο του βιβλίου της Ελένης Σαραντίτη, ζωγραφισμένος από τον Archibald Thorburn το 1913, είναι έτοιμος να ανοίξει το ράμφος του και να μας τραγουδήσει έναν χριστουγεννιάτικο σκοπό. Να μας εξομολογηθεί μια μοναδική χριστουγεννιάτικη ιστορία… την ιστορία της Μαγδαληνής μέσα από τα μάτια ενός μικρού κοριτσιού της Ειρήνης.
Μια γλυκόπικρη ιστορία γεμάτη εικόνες, αισθήματα, πικρία και αγάπη. Μας μιλά για την ανθρώπινη ομορφιά και πως μπορεί να χαθεί στο επόμενο κιόλας λεπτό από ένα τραγικό γεγονός. “Ο χρόνος. Τι σου είναι ο χρόνος!” είχε ακουστεί η γιαγιά εκείνο το απόγευμα, σκυμμένη σε μιαν άκρη της αυλής, κάτι σκάλιζε στην πρασιά με τα ζουμπούλια.
Γεμάτο μυρωδιές, αρώματα, μανουσάκια, αγγελάκια και το άλικο τραπεζομάντιλο που παρέμενε για χρόνια ανεξίτηλο στην μνήμη τους. “Στο μεταξύ έριχνα διαρκώς μικρές, κλεφτές ματιές στο τραπεζομάντιλο. Στο λαμπερό, όλο φως χρώμα του, στα ευλύγιστα, αν και παχουλά μέλη των αγγέλων, στα φουντωτά, σκαλωτά μαλλιά τους, στα μικρά άνθη της μυρτιάς που έδειχναν πως ό,τι ετοιμάζονταν να γίνουν μύρτα, στα γυαλιστερά κρόσσια που σάλευαν με το αεράκι…”
Για την ταράτσα του σπιτιού και για την Μαγδαληνή που ανέβαινε προσμένοντας να γυρίσουν ο άντρας της και η κόρη της. Τους έχασε στην Κατοχή κι όμως εκείνη τους περίμενε για έντεκα ολόκληρα χρόνια, παρόλο που γνώριζε πως δε θα τους ξανανταμώσει. “Ήταν πράγματι να τη λυπάσαι έτσι που στεκόταν στο ταρατσάκι της κουζίνας της, αδύνατη, λευκασμένη από τα χρόνια και την αγωνία, γερτή, με το χέρι της αντήλιο, ν΄αγναντεύει τη θάλασσα μέχρι εκεί που χανόταν, πέρα, πολύ μακρύτερα από τα Κύθηρα.
Εκεί περίμενε, εκεί αγωνιούσε, καρδιοχτυπούσε, ταραζόταν, έλπιζε, απελπιζόταν, μα παρέμενε. Του κάκου. Γιατί κανείς δε φαινόταν, κανείς από αυτούς τους δυο που λαχταρούσε δεν ερχόταν. Έντεκα χρόνια στην αναμονή. Τη μάταιη”.
Η πλοκή μικρή, σχεδόν λιλιπούτεια όμως οι εικόνες, οι λέξεις και αγωνία που νιώθεις σαν διαβάζεις τις σελίδες σε παρασέρνουν σαν χείμαρρος, ρίχνοντας σε στο τέλος, στην σκληρή αλήθεια και στην λύτρωση που κάποιες φορές έρχεται και κάποιες όχι.
Ένα μοναδικό διήγημα που θα σας ανταμείψει με το παραπάνω και ενόψει των γιορτινών ημερών θα αποτελέσει το καλύτερο δώρο. Ας ανοίξουμε τις πόρτες του σπιτιού μας και τις πόρτες της καρδιάς μας σε αυτούς που εμείς θέλουμε και όχι σε εκείνους που πρέπει. Αξίζει να το διαβάσετε!
Ας μάθουμε ποια είναι η Ελένη Σαραντίτη.
Η Ελένη Σαραντίτη γεννήθηκε στη Nεάπολη Λακωνίας, αλλά από δεκαοκτώ ετών εγκαταστάθηκε στην Aθήνα. Mε τη λογοτεχνία ασχολήθηκε από πολύ νωρίς. Aυτό είναι το ενδέκατο βιβλίο της. Έχει γράψει βιβλία για νέους αλλά και για ενηλίκους. Aπό τα νεανικά μυθιστορήματά της τρία έχουν γίνει σίριαλ. Έχει τιμηθεί με έγκυρα βραβεία στην Eλλάδα και στο εξωτερικό και ορισμένα έργα της έχουν μεταφραστεί σε ξένες γλώσσες. Συνεργάστηκε με πολλές εφημερίδες με διηγήματα, άρθρα, κριτική βιβλίου, ταξιδιωτικά, ενώ από δεκαπενταετίας είναι τακτική συνεργάτις της Eλευθεροτυπίας στη σελίδα του βιβλίου.
Βασιλική Τσούνη – Συγγραφέας.
