Από εκεί που το άφησα

Άρθρο του Άρη Δούμπου

Πριν από περίπου 20 ημέρες αναρωτιόμουν από αυτή τη στήλη για το τι θα κάνει η χώρα μας βλέποντας το ORUC REIS να επανέρχεται με νέα NAVTEX. Τελικά, το ORUC REIS δεν έφυγε ποτέ, ενώ με μια μέθοδο «έρπυσης» εκδίδει διαδοχικές NAVTEX, οι οποίες φέρνουν την περιοχή δραστηριοποίησής του όλο και πιο κοντά στο σύμπλεγμα του Καστελλόριζου.
Η χώρα μας, κυριολεκτικά στο «και 5» συνειδητοποιεί ότι έχει αφήσει τα ζητήματα ισχύος στην άκρη και πλέον, έχει εισέλθει σε διαδικασίες εξισορρόπησης. Δυστυχώς για την Ελλάδα, με τους συγκεκριμένους γείτονες δεν έχεις τη δυνατότητα, όσο και αν πραγματικά έχεις την ανάγκη να επανακάμψεις οικονομικά και να στηρίξεις τον άνθρωπο, να παρακάμπτεις τα ζητήματα της άμυνας. Και αυτό αποδεικνύεται τώρα, που στην μεγάλη ανάγκη που παρουσιάζεται, αναγκαζόμαστε να συνάψουμε «άρον – άρον» συμφωνίες για αγορά αμυντικού εξοπλισμού.
Αυτά τα εξοπλιστικά προγράμματα, θα έχουν ένα – δεδομένα – μεγάλο αντίκτυπο στον προϋπολογισμό της χώρας μας, ωστόσο, μακριά από ουτοπίες, είναι απαραίτητα για πολλούς λόγους. Τα πρώτα αποτελέσματα άλλωστε, φαίνονται με την μεγάλη κινητοποίηση της Γαλλίας σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο. Το έχω γράψει πολλές φορές και το επαναλαμβάνω: οι συμμαχίες είναι γάμοι συμφέροντος…
Το κορυφαίο ζήτημα όμως για τη χώρα μας, είναι να δημιουργήσει μόνιμες συνθήκες και μηχανισμούς εξισορρόπησης του αντιπάλου. Διότι η λύση δεν είναι να μένεις στην άκρη και να διαμαρτύρεσαι και να απαιτείς βοήθεια και νομιμότητα, κάθε φορά που ο «κακός γείτονας» σου δημιουργεί πρόβλημα, αλλά να του προκαλείς εσύ τις τριβές εκείνες που θα του επιφέρουν κόστος.
Και μιας και αναφέρθηκα ήδη στο Καστελλόριζο, το οποίο μάλιστα επισκέπτεται την Κυριακή και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας (μακάρι να διαψευστώ, αλλά θα έχουμε γεγονότα) και με δεδομένη την επανέκδοση NAVTEX από την Τουρκία, η οποία θα εφάπτεται (λογικά) στα 6 ναυτικά μίλα από αυτό, μοιράζομαι μαζί σας τις σκέψη μου:
Το Καστελλόριζο είναι ένα απολύτως στρατηγικό σημείο για την Ελλάδα. Είναι για την ακρίβεια το σύμπλεγμα που «απλώνει» σε μεγάλη έκταση την ΑΟΖ της, ενώνοντάς την με εκείνη της Κύπρου, ενώ την ίδια στιγμή είναι και αυτό που προκαλεί στην Τουρκία «ασφυξία», αφού την αποκόπτει από τη θάλασσα. Για τη διαφύλαξή του, μία λύση είναι να το γεμίζεις στρατιωτικές δυνάμεις και οπλικά συστήματα. Φαίνεται λογική, είναι όμως σωστή; Προσωπικά τη θεωρώ εν μέρει σωστή, καθώς με δεδομένο ότι η μεταφορά δυνάμεων σε ένα νησί είναι μια «δοτή» λύση, δεν εξασφαλίζει ισχυρά επιχειρήματα σε ότι αφορά τα ζητήματα της ΑΟΖ.
Αντιθέτως, ένα παράδειγμα στο πλαίσιο που προανέφερα θα ήταν η παραχώρηση, μέσω προηγούμενης μυστικής συμφωνίας που θα εξασφάλιζε τον αιφνιδιασμό της Τουρκίας, μιας έκτασης επί του συμπλέγματος σε χώρα με μόνιμα και σταθερά αντικρουόμενα συμφέροντα με την Τουρκία (π.χ. Η.Α.Ε.) για δημιουργία μιας μεγάλης ξενοδοχειακής μονάδας, που σίγουρα θα διέθετε ελικοδρόμιο και αν είναι δυνατό και καζίνο. Τι κόστος θα είχε μια τέτοια κίνηση για την Ελλάδα; Μηδενικό. Τι επήρεια θα είχε μετά το Καστελλόριζο;
Οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι οι χώρες του αποκαλούμενου «κοσμοπολίτικου» Ισλάμ, έχουν μια αρνητική στάση απέναντι στην Τουρκία, αφενός μεν, γιατί ο Μωάμεθ δεν ήταν απόγονος των Τούρκων, αλλά Άραβας, αφετέρου δε, διότι απολαμβάνουν τα αγαθά του δυτικού τρόπου ζωής και δεν επιθυμούν να δουν τίποτα «Αδερφούς Μουσουλμάνους» και λοιπούς φίλους του Ερντογάν να επανακάμπτουν. Σε αυτή την κατεύθυνση έχουν αρχίσει ήδη να παίρνουν μέτρα…
Η χώρα μας οφείλει να αντιμετωπίζει τέτοιες καταστάσεις ως ευκαιρίες και στην πραγματικότητα, περί αυτού πρόκειται, διότι αυτές οι στρατηγικές σου επιτρέπουν τις περιττές δαπάνες στα εξοπλιστικά.

ΥΓ: Τελικά την αντιαεροπορική μονάδα τον Τούρκων στη Λιβύη, ποιος να την βομβάρδισε;

Άρης Δούμπος
Twitter: @aris_dou