Το έχουμε ξαναπεί και θα το ξαναλέμε. Όσο ταλέντο και να έχεις (ποδοσφαιρικό) αν δε συνδυάζεται με την αρμόζουσα συμπεριφορά είναι σα να έχεις ένα εκατομμύριο ευρώ και να είσαι μόνος σου σε ένα ερημωμένο νησί.
Το σαββατοκύριακο που μας πέρασε απολαύσαμε ακόμη ένα επεισόδιο της σειράς “Μάθε παιδί μου βρίσιμο”. Πόσο αποτρόπαιο να βλέπεις ταλαντούχα παιδιά ηλικίας 15-17 ετών να βρίζουν χυδαιότατα είτε αντιπάλους άλλης εθνικότητας, είτε να μονοπωλούν το λεξιλόγιο τους εξάψαλμοι προς πάσα κατεύθυνση, ακόμα δε και λεκτικές επιθέσεις σε προπονητές, οι οποίοι θα μπορούσαν να είναι και πατεράδες τους!
Το ακόμη χειρότερο όλων είναι ότι αλωνίζουν μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου έχοντας τις πλάτες των γονέων και των προπονητών. Ουδείς εξ’ αυτών ΤΟΛΜΑ να τραβήξει λίγο το αυτί των κανακάρηδων πιθανόν γιατί δεν έχουν τολμήσει ποτέ να το κάνουν. Αν ήταν θα το είχαν κάνει για να βάλουν φρένο σε τέτοιες τερατώδεις συμπεριφορές.
Δε νομίζω πως κολακεύει κανέναν σύλλογο να έχει ποδοσφαιριστές που αμαυρώνουν με τέτοιο τρόπο την ιστορία τους. Καλό το… “μεροκάματο”, αλλά η εικόνα είναι αυτή που κερδίζει πρώτα απ’όλα. Ας πάψουν οι προπονητές να κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά σε αυτά τα αίσχη που εκτυλίσσονται μπροστά και ας επιλυθούν επιτέλους αντίστοιχων θεμάτων.
Από πλευράς μας, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να παραθέτουμε τα γεγονότα χωρίς ονόματα, ελέω ανηλίκων παιδιών, με μοναδικό στόχο να προσπαθήσουμε όσο αυτό είναι εφικτό να τρίξουμε λίγο τα δόντια στις “επιχειρήσεις” που έχουν άτακτους “υπαλλήλους”. Καταλάβετε το. Ρεζιλεύεστε.
