Βγήκε ο Ζαν Κλώντ, ο κλεπταποδόχος απ’ το Λουξεμβούργο και δήλωσε πως στις συνομιλίες που θα ξεκινήσουν με τη Βρετανία για τις νέες συμφωνίες που θα υπογραφούν, η Ε.Ε. οφείλει να είναι ιδιαίτερα αυστηρή για να δουν και οι υπόλοιπες χώρες-μέλη πόσο οδυνηρό είναι ακόμα και να σκεφτείς να εγκαταλείψεις την ευρωπαϊκή οικογένεια. Άραγε ανησυχεί για τη θέση του ως κλητήρας πολυτελείας στις Βρυξέλλες ή σκέφτεται πως χωρίς τους ελέγχους και τους περιορισμούς της Κεντρικής Αρχής, το city του Λονδίνου θα γίνει ο πιο ελκυστικός προορισμός για αμφιβόλου νομιμότητας κεφάλαια, πολλά εκ των οποίων μέχρι πρόσφατα τα μάζευε στο χωριό του (εξασφαλίζοντάς του επί της ουσίας τη σημερινή του θέση);
Μην άγχεσαι Ζάν Κλώντ, το (κοντινό) μέλλον θα δείξει. Άντε γεια μας!!
Προσπερνώντας πάντως τις φαιδρότητες ορισμένων υπαλλήλων, με μια απλή ματιά, καταλαβαίνει κανείς την πολυπλοκότητα της κατάστασης και την κρισιμότητα των αποφάσεων που θα ληφθούν τους επόμενους μήνες. Αποφάσεις που δεν θα κρίνουν απλά το μέλλον της Ε.Ε., αλλά την πορεία ολόκληρου του κόσμου, Δυτικού και μη. Ας περιορίσουμε το θέμα όμως στο εδώ και τώρα για να κάνουμε μια πρόχειρη ιχνηλάτηση της κατάστασης.
Το Νησί αντιστάθηκε σθεναρά στη Γερμανική εισβολή, με μεγάλες απώλειες. Η Ηπειρωτική Ευρώπη όμως είναι άλλη κατάσταση. Η, ασυγχώρητη για ακόμα μια φορά, Γαλλία, παραδόθηκε σχεδόν αμαχητί, προβάλλοντας κάποιες σκόρπιες εστίες αντίστασης που, επί της ουσίας, μόνο θλίψη προκαλούν. Ο Νότος είναι ρημαγμένος, στην Ανατολική Ευρώπη λόγω του αντιρωσικού μένους κυριαρχούν απροκάλυπτα φιλογερμανικές κυβερνήσεις και στις λοιπές χώρες έχουν επιβληθεί κυβερνήσεις «μαριονέττες». Σας θυμίζει κάτι; Κάποια άλλη εποχή ίσως; Κι όμως, αν στα κατάλληλα σημεία παραπάνω βάλεις τη λέξη «οικονομικός-η», περιγράφεται με αδρές γραμμές η σημερινή ευρωπαϊκή κατάσταση.
Όσο για την Ελλάδα; Πλήρωσε την αντίσταση και την αξιοπρέπειά της με αίμα και πάσης φύσεως αντίποινα. Για ακόμα μια φορά, Ας μη ξεφύγουμε όμως. Το θέμα είναι πώς θα αντιδράσει η Γερμανία. Τώρα που θα βρεθεί εκτός Ένωσης η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομική δύναμη (και μέχρι σήμερα η έτερη βιώσιμη) αλλά και το ιδεολογικό αντίβαρο στη Γερμανοποίηση της ηπείρου, τι γίνεται;
Η λογική και μια σειρά πρώτων κινήσεων, υποδεικνύει πως θα έχουμε περαιτέρω σύσφιξη της Γαλλογερμανικής συνεργασίας. Αυτό θα συνοδευτεί με προσπάθεια αναβάθμισης των ευρωπαϊκών οργάνων την οποία επιδιώξουν να διαφημίσουν ως «περισσότερη Ευρώπη» ή κάτι παρόμοιο. Κρίσιμο σημείο εδώ θα είναι και η προσπάθεια δημιουργίας ευρωστρατού. Προσωπική άποψη (στα όρια της βεβαιότητας) είναι πως το Brexit θα λειτουργήσει καταλυτικά ώστε οι Γερμανοί να απαγκιστρωθούν και τυπικά απ ’τις ενοχές του παρελθόντος τους ή τουλάχιστον απ’ την εικόνα που θέλουν να δείχνουν γιατί μέσα τους φαίνεται να τα έχουν λύσει αυτά και να δημιουργήσουν πάλι πλήρως επιχειρησιακά λειτουργικό στρατό.
Η Γαλλία θα συμμετάσχει, καθώς και οι λοιποί, αλλά ο πυρήνας θα είναι Γερμανικός. Αυτός ο σχεδιασμός προφανώς μπορεί να παίξει ρόλο και σε άλλα σενάρια, όμως αυτά είναι για άλλο άρθρο. Δεύτερον και ιδιαίτερα σημαντικό για την κατάστασή μας, αυτή η «περισσότερη ευρώπη», θα σημάνει και άλλη τιμωρητική προτεσταντική λογική προς τις «άτακτες» χώρες ή θα χαλαρώσουν ελαφρώς ο Σόιμπλε και οι συν αυτώ προκειμένου να μην τραυματιστεί περεταίρω η πελατειακή παλέτα των βιομηχανιών; Απ’ τη μία η αποχώρηση της Βρετανίας δημιουργεί τραπεζικές ζημίες αλλά και έξτρα υποχρεώσεις που κανείς πολιτικός που στοχεύει στην επανεκλογή του δε διανοείται να τα φορτώσει στους ψηφοφόρους του.
Απ’ την άλλη, ποιος μπορεί να είναι σίγουρος ότι οι Ολλανδοί, για παράδειγμα ή ο περίεργος απ’ την Ουγγαρία, με την παραμικρή επιδείνωση των συνθηκών, δεν θα ξεκινήσουν αποσχιστικές διαδικασίες; Είναι διατεθειμένος ο οποιοσδήποτε γερμανός πολιτικός να δεχτεί το στίγμα του ολετήρα της ενωμένης Ευρώπης; Και εδώ λογικά το τοπίο θα ξεκαθαρίσει σύντομα.
Τρίτον ( και κρισιμότατο για το Βερολίνο): Πώς θα διαμορφωθούν οι σχέσεις με τη Ρωσία; Θα επιδιωχθεί εμπορική και ενεργειακή προσέγγιση για τη σταθεροποίηση της εγχώριας οικονομίας; Πιθανό. Όμως σε αυτή την περίπτωση δεν θα πρέπει να υπάρξουν και ορισμένες υποχωρήσεις; Όπως πχ στο θέμα των κυρώσεων ή στο Ουκρανικό ζήτημα; Και τι θα έχουν να πουν οι ΗΠΑ πάνω σ’ αυτό; Ή απ’ την άλλη αν η Γερμανία στρατικοποιηθεί, με τις ευλογίες υποθέτω της Δύσης, πώς θα αντιδράσει η Μόσχα έχοντας τον Όφι τον Αλεμανό (που λέει και ο Ζουράρις), να σφυρίζει για ακόμα μια φορά στα σύνορά της; Δύσκολο σταυρόλεξο για εξαιρετικά δυνατούς λύτες…
Και το ποιο σημαντικό βέβαια είναι πως όσο περνά ο καιρός θα εμφανίζονται όλο και περισσότερες προκλήσεις για όλη την Ευρώπη και όχι μόνο. Τι θα βγει απ’ αυτό κανείς δεν ξέρει. Όσο για μας; ¨όλα τα σενάρια με βάση τα παραπάνω, απ’ το καλύτερο μέχρι το χειρότερο, έχουν ένα κοινό παρονομαστή. Αίμα και πόνο. Αλλά αυτά θα τα πούμε αργότερα.
