Βρισκόμαστε στό έτος 1975 αμέσως μετά τη μεταπολίτευση. Εγώ ήμουν τότε 18 ετών και ο πατέρας μου ήταν περιπτεράς στήν πλατεία Χαλανδρίου, δίπλα στόν Αγιο Νικόλαο. Τις μεσημβρινές ώρες κυρίως τον αντικαθιστούσαμε εμείς τα παιδιά. Στην ηλικία αυτή – όπως και ολοι οι συνομήλικοί μου φαντάζομαι- είχαμε «μεσάνυχτα» από κλασσική (συμφωνική) μουσική. Είχα την εντύπωση ότι είναι ένα είδος μουσικής «ειδικά φτιαγμένο γιά να παίζει πένθιμα τη Μεγάλη Βδομάδα». Η μόνη μουσική που ξέραμε τότε ήταν ρόκ και πόπ, τα δέ καψουρο-λαϊκά «προκαλούσαν εμετό» στή νεολαία τότε. Βέβαια μέρος της ευθύνης είχε και το σχολείο όπου στό μάθημα μουσικής, ο καθηγητής μουσικής μας αρκούνταν στό να γνωρίζουμε «πού γεννήθηκε ο Μότσαρτ και ότι στην κηδεία του ήταν τρία άτομα και το σκυλί του». Τίποτε άλλο. Ούτε κασέτες ούτε γνώσεις. 
Ο καθηγητής μουσικής μας, ειρήσθω εν παρόδω, ήταν ένας γραφικός εύσωμος τύπος, γκομενάκιας και τακτικός θαμώνας ταινιών πορνό του Γκουσγκούνη! Οταν στήν κινηματογραφική αίθουσα ΤΙΤΑΝΙΑ έπεφτε πάνω σε μαθητές, δικαιολογούνταν λέγοντας «ήρθα… έφοδο να δώ ποιοί είστε μέσα». Οι μαθητές, τον είχαμε πάρει στό ούζο και τον αποκαλούσαμε ειρωνικά «ο γαλατάς γαλατώνεται, ο μουσικός μουσικώνεται…».
Το Χαλάνδρι ήταν τότε προάστειο της αστικής τάξης (βίλλες, κλπ). Αργότερα επεκτάθηκε πολεοδομικά και σήμερα είναι μικροαστικό. Στο γωνιακό περίπτερό μας ψώνιζαν όλες οι κοινωνικές τάξεις από το λούμπεν προλεταριάτο (λούστροι, οδοκαθαριστές, ακόμα και ο εκτελεσθείς δολοφόνος Δ.Λυμπέρης) μέχρι τη μεγαλοαστική τάξη. Αναφέρω χαρακτηριστικά τον Κώστα Βουτσά, την Ελενα Ναθαναήλ, το Δημήτρη Παπαμιχαήλ, τον Ζανίνο, εφοπλιστές, βιομήχανους, καθηγητές Πανεπιστημίου, τη Τζίνα Μπαχάουερ, και αργότερα το Μιλτιάδη Εβερτ, το Φαίδωνα Γκιζίκη, τον Κώστα Λαλιώτη, κλπ.
Ενας από τους πελάτες μας ήταν ο κύριος Ανδρέας Παρίδης, επί πολλά χρόνια, που ψώνιζε εφημερίδα, τσιγάρα και σοκολάτες γιά τη γυναίκα του.
Ο πατέρας μου τον αποκαλούσε «μαέστρο» και είχα σχηματίσει την εντύπωση ότι είναι μάλλον καθηγητής μουσικής σε κάποιο σχολείο. Μάλιστα επειδή τότε εκτελούσαμε ενίοτε και χρέη ντελίβερυ («Μάκη στείλε μου το παιδί με τσιγάρα, εφημερίδα και σοκολάτα»), είχα δεί ότι έμενε σε μιά λιτή μονοκατοικία με κήπο, πρός την πλευρά του Πολύδροσου. Μιά μέρα Κυριακή λιακάδα με ρωτάει:
- Χαράλαμπε, τι νέα, πώς πάει το σχολείο?
- Τώωωρα σχολείο! Τέλειωσα και έχω περάσει Ιατρική Αθηνών!
- Σοβαρά? Βρέ πώς πέρασαν τα χρόνια! Μπράβο παιδί μου. Δεν πήγαν τσάμπα οι κόποι του πατέρα σου.
- Ευχαριστώ πολύ κύριε Παρίδη.
- Α, πρέπει να σου κάνω ένα δώρο. Δεν μου λές? Με έχεις ακούσει ποτέ?
Εκεί κόλλησα γιά λίγα δευτερόλεπτα… Μα λέω, είναι και «μαέστρος» λές να τραγουδάει κιόλας? Δειλά δειλά ρώτησα:
- Οχι δεν σας έχω ακούσει. Σε ποιά …ταβέρνα τραγουδάτε?
- Χα χα χα!!! Εγώ δεν τραγουδάω Χαράλαμπε!!! Διευθύνω Συμφωνική Ορχήστρα. Είμαι ο Διευθυντής της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών (ΚΟΑ)!!! Εγώ ανέδειξα το Μάνο Χατζηδάκη και το Μίκη Θεοδωράκη!!!
Ωχ Παναγία μου λέω. Να ανοίξει η γή να με καταπιεί καλύτερα!!! Τι ρεζιλίκι ήταν αυτό?
- Συγνώμη κύριε Παρίδη, ειλικρινά, δεν το ήξερα!!! Χίλια συγνώμη.
- Δεν πειράζει παιδί μου, τώρα θα σού δοθεί η ευκαιρία να δείς τί σημαίνει Συμφωνική Μουσική. Πάρε δώρο δύο εισιτήρια γιά το Σάββατο. Εχουμε Συναυλία την 5η Συμφωνία του Μπετόβεν. Τα εισιτήρια έχουν ήδη εξαντληθεί και κράτησα 5-6 γιά φίλους, και να θέλεις να βρείς δεν βρίσκεις. Θα είναι και ο Πρωθυπουργός!
Ετσι λοιπόν, ντύθηκα κάπως ευπρεπώς πήρα και μιά φίλη, και πήγαμε στή Συναυλία της ΚΟΑ, στα θεωρεία φυσικά. Επαθα πλάκα!!! Αλλο μουσική στό ραδιόφωνο ή στό κασσετόφωνο και άλλο ζωντανά. Τι πανδαισία ήταν αυτή!!!. Ηταν μιά από τις 10 καλύτερες βραδιές της ζωής μου. Στό τέλος, αφού είχε τρία «μπίζ» (αργότερα έμαθα τί είναι το «μπίζ», χειροκρότημα, αποχώρηση, ξαναχειροκρότημα, επαναμφάνιση, επίκυψη, και ξανά και ξανά), μου λέει η φίλη μου, μάλλον κάπως πιό ενημερωμένη από μένα: «Να πάμε στά καμαρίνια να τον συγχαρούμε και να τον ευχαριστήσουμε γιά τα εισιτήρια»…. Αντε να πάμε λέω…
Πάμε λοιπόν στα καμαρίνια και τί να δώ? Ουρά 50 άτομα περίμεναν να τον συγχαρούν. Κοιτάω και τι να δώ? Μπροστά στα 10 μέτρα ο Πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής!. Πρέπει να μίλησαν με τον Παρίδη ένα λεπτό περίπου. Αμάν λέω. Τι ζητάμε εμείς εδώ? Κύριοι με λαμέ κουστούμια, επώνυμοι, κυρίες με γούνες εκατομμυρίων, βιζόν, φράκα, κλπ. Φτάνοντας η σειρά μου με βλέπει από μακριά ο Παρίδης και μου κουνάει το χέρι στόν αέρα. Φτάνοντας τον χαιρετάω και λέω:
- Κύριε Παρίδη είχατε δίκιο. Εμεινα κατενθουσιασμένος από την παράσταση. Ευχαριστώ πολύ γιά τα εισιτήρια!
Σκύβει κοντά και μου λέει:
- Χαράλαμπε, σε διαβεβαιώνω ότι μετράει πιό πολύ η δική σου άποψη, παρά του Καραμανλή, γιατί είναι η πρώτη σου φορά. Αυτό είναι η μεγαλύτερη αμοιβή γιά μένα…
Τελικά πέρασαν τα χρόνια όλο και σπανιότερα έβλεπα το «μαέστρο», θέλεις η Ιατρική Σχολή, θέλεις οι απουσίες του σε Συναυλίες σε όλο τον κόσμο, και τελικά από τις εφημερίδες έμαθα ότι απεβίωσε το έτος 2000. Μπορείτε να διαβάσετε το βιογραφικό του στή Βικιπαίδεια, αξίζει τον κόπο, το οποίο είχα την τιμή να είμαι ο συντάκτης του.
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΣΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΡΙΔΗ, το μεγάλο μαέστρο.
