Βρέθηκα αγαπητοί μου σε μια παρέα, όπου έτυχε να ακούσω μια κουβέντα, την οποία σκέφτηκα μετά και μου έλυσε το πρόβλημα που είχα σχετικά με το τι θα γράψω σήμερα. Είχα στο μυαλό μου ανασχηματισμό, σχέσεις με εκκλησία, Τουρκία και Ερντογάν, και αρκετά άλλα τέτοια καταθλιπτικά, όμως αναθεώρησα γρήγορα ευτυχώς και πάει γι’αλλού η βάρκα που λένε.
Που πάει όμως η βάρκα μας σήμερα;
Μιλούσανε 2 άντρες και λέγανε διάφορα. Οπότε τυγχάνει να πέσουν σε κουβέντα για κάποιον άλλο άντρα, η οποία έκλεισε με την πρόταση « ε, εντάξει ο τάδε είναι και 80 χρονών». Πρίν εγώ προλάβω να ανοίξω το στόμα μου και να πω οτιδήποτε, με πρόλαβε ενας άλλος κύριος ο οποίος καθόταν με άλλη παρέα σε διπλανό τραπέζι. Αυτός ο κύριος λοιπόν μίλησε και είπε: «για σταθείτε ρε παιδιά, δηλάδή κι εγω που είμαι 80 χρονών μεγάλος είμαι;;Δεν είναι έτσι τα πράγματα όπως τα μολογάτε. Η ζωή είναι ζωή!!»
Αφού ξεπεράστηκε η αρχική αμηχανία των δύο αντρών της παρέας μου που μιλούσαν και άλλαξε η ροή της κουβέντας προς τα πολιτικά ( τι περίεργο ε;), εγώ βυθίστηκα σε σκέψεις που μου κατέκλεισαν το μυαλό σχετικά με αυτό που εκστόμισε ο καλοστεκούμενος ογδοντάρης κύριος. Το πρώτο που είπα είναι « τι είπε τώρα ο άνθρωπος;»Πως είναι δυνατόν να το είπε αυτό χωρίς προηγουμένως να το σκεφτεί; Προσπάθησα να βάλω τον εαυτό μου στη θέση του, στα τριανταφεύγα σου όμως, ή για να είμαι πιο ειλικρινής στα σαρανταέλα, θα πρέπει το μυαλό σου να είναι σε άλλα επίπεδα για να μπορέσεις πραγματικά να το κάνεις αυτό. Σταμάτησα να το σκέφτομαι, επικεντρώθηκα στο τι θα κάνει η Πανάθα στο αποψινό ντέρμπι και ξεχάστηκα.
Επειδή όμως το μυαλό είναι το αφεντικό, μόλις άραξα να χαλαρώσω λίγο, δεν μπορούσε να ξεφύγει η κουβέντα που είχα ακούσει προηγουμένως. Δεν έχει φυσικά να κάνει με τα κλασσικά του τύπου «είμαι όσο λέει η καρδιά μου, ή όσο νιώθω». Και αυτό μπορεί να ισχύει. Μακάρι να έχω σώας τας φρένας και να φτάσω αρχικά ως εκεί, για να μπορώ να γράψω και τότε και να σας εξιστορήσω πως είναι.
Αυτή η κουβέντα όμως, το « η ζωή είναι ζωή» είναι κάτι που αυτός ο άνθρωπος που το είπε το εννοεί γιατί το έχει βιώσει. Το έχει κάνει βίωμά του. Έτσι είναι φίλοι μου. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να πεί σε αυτόν τον συγκεκριμένο άνθρωπο ότιδηποτε για την ηλικία του. Και δεν το έχει γιατί πιθανώς η στάση ζωής που ενδεχομένως να έχει ο άνθρωπος αυτός να το έχει καθορίσει, αφαιρώντας από τον άλλον με το που τον βλέπει να κάνει οποιαδήποτε κουβέντα για ηλικίες κλπ.
Οι άνθρωποι είμαστε κατασκευασμένοι με τέτοιο τρόπο, που το πιο σημαντικό πράγμα που έχουμε στο μυαλό μας υποσυνείδητα στην αρχή είναι η επιβίωση. Το αρχέγονο αυτό ένστικτο το οποίο κάνει την εμφανισή του από την πρώτη στιγμή που ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο. Η ζωή λοιπόν είναι ωραία για όλους τους ανθρώπους, άσχετα με τα βιώματα που έχουν ή με τις όποιες δυσκολίες μπορεί να αντιμετωπίσουν. Άλλωστε μιλάμε για τη ζωή και όχι για τις συνθήκες ζωής, που πολλές φορές καθορίζουν αυτό που είμαστε.
Και μπορεί ο καθένας μας να βιώνει καθημερινά τον προσωπικό του γολγοθά, αλλά το πραγματικό νόημα για όλους μας είναι και πρέπει να είναι η ίδια μας η ζωή. Άλλωστε όταν η ζωή χάνεται, τίποτα από όλα όσα σκεφτόμαστε, κάνουμε ή θέλουμε δεν έχει πια νόημα. Αν το εξειδικεύσω λιγάκι, θα μπορούσα να πω ότι όπως μου λέει και ο μέντοράς μου, σημασία στη ζωή δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι. Το θέμα είναι λοιπόν πως ο καθένας από εμάς χειρίζεται την πορεία της ζωής του. Δεν συμμερίζομαι και ιδιαίτερα τα κλισέ του τύπου « ζήσε κάθε μέρα τη ζωή σου σαν αυτή να είναι η τελευταία». Μου φαίνεται πολύ μαρκετίστικο και δεν τα πάω και πολύ καλά με αυτά λόγω πεποιθήσεων. Γιατί αν η τελευταία αυτή μέρα έλθει, δεν νομίζω ούτε ο ίδιος που πρωτοείπε αυτή την ατάκα να μπορέσει να το σκεφτεί αυτό. Ουτε να πεί ότι εγω έζησα την κάθε μου μέρα στο έπακρο, γιατι αυτό δεν γίνεται. Όποιος έχει διαφορετική άποψη, ναι μεν σεβαστή, αλλά μπορεί και να ρωτήσει κάποιον που κατοικεί στη Συρία τη σήμερον ημέρα, να του πει και εκείνος τη δικιά του άποψη περι extreme living.
Μέτρα και σταθμά υπάρχουν για όλους τους ανθρώπους. Με έναν κοινό όμως παρονομαστή. Όλοι, ανεξαρτήτως εθνικότητας. Χρώματος, θρησκείας κλπ θέλουν να ζήσουν. Ακόμη και εκείνοι που δοκιμάζονται από τον καρκίνο και ενδεχομενως ξέρουν ότι δεν έχουν ελπίδα, δίνουν τη μάχη τους, για να ζήσουν. Αν σκεφτεί κανείς δε ότι ο καθένας από εμας αντιπροσωπεύει ένα υπερτυχερό σπερματοζωάριο που ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλα μπόρεσε να αγγίξει και να βιώσει το θαύμα της κύησης και να μετουσιωθεί σε άνθρωπο, ίσως τότε καταλάβει ότι αυτή είναι η ουσία.Η ίδια η ζωή. Αυτήν που πολλές φορές με τις πράξεις μας μειώνουμε τη διάρκειά της στην καλύτερη, ή την χάνουμε κιόλας.
Ο καθένας μπορεί να σκεφτεί πολλούς τρόπους για το πώς να αξιοποιήσει το χρόνο που μας διατίθεται στη ζωή. Χωρίς να είμαι κανένας γκουρού που έχει κατανοήσει το νόημα της ζωής, αλλά επειδή μου αρέσει να παιδεύω το μυαλό μου θα μου επιτρέψετε να σας πω τι εγώ συμπέρανα .Μια μόνο λέξη κράτησα από όλες όσες σκέφτηκα. Αγάπη. Από εκεί ξεκινάνε και εκεί τελειώνουν όλα. Από την πρώτη στιγμή που ένα μωράκι έρχεται στον κόσμο δεν θέλει τίποτα περισσότερο από αγάπη. Στον αντίποδα όλοι όσοι φεύγουν από τη ζωή θα ήθελαν αν είχαν τη δυνατότητα να φύγουν νιώθοντας την αγάπη του συντρόφου, των παιδιών και των εγγονών τους, των φίλων κλπ.
Μπορεί όλα αυτά να σας ακούγονται γλυκανάλατα ή χιλιοειπωμένα, αλλά σκεφτείτε το λίγο. Η ζωή ισούται με την αγάπη, αλλά και η αγάπη ισούται με τη ζωή. Αν μπορέσουμε να ισορροπήσουμε ανάμεσα σε αυτά τα δύο, υπάρχει πιθανότητα να μπορέσουμε να καλυτερέψουμε ο καθένας το δικό του «ταξίδι». Αλλά και να εμπεδώσουμε ότι υποσυνείδητα όλοι μας θέλουμε το ταξίδι μας να είναι μεγάλο χρονικά, ανεξάρτητα από τις δυσκολίες, μικρές και μεγάλες που θα βρούμε μπροστά μας. Άλλοι θα εχουν αυτή την τύχη και άλλοι όχι, άλλωστε η ζωή έτσι είναι.
Αυτό που μένει όμως για όλους είναι ότι ναι. Η ζωή είναι ζωή.
