Καπνισμένη κάνη vol. 2

Παρακολουθώ αυτές τις μέρες που ακολούθησαν τη μαύρη Δευτέρα, μια έντονη αντιπαράθεση, ανάμεσα στους επιθυμούντες την παρούσα κυβέρνηση της χώρας και τους κατακεραυνωτές της. Αναφέρομαι σ αυτούς που εύκολα αποκαλούμε “απλό κόσμο” κι όχι στα κόμματα εξουσίας και τα φερέφωνά τους. Οι δεύτεροι μόνο αυτό γνωρίζουν να κάνουν και μ αυτό καταπιάνονται με κάθε ευκαιρία, μικρή ή μεγάλη.
Ο απλός κόσμος, που μόνο απλός δεν παρουσιάζεται, πνίγεται σε μια απορρέουσα πολυπλοκότητα που επιφέρει βαναυσότητα στην ήδη βεβαρυμένη καθημερινότητα. Όλοι γνωρίζουν ιππασία, όλοι ακροβατούν σε τεντωμένα σκοινιά με περίσσια μαεστρία, όλοι είναι σοφοί και έξυπνοι και στοχαστές και ατενίζουν το μέλλον με σιγουριά. Αυτό άλλωστε είναι και το χαρακτηριστικότερο γνώρισμα του Σανέλληνα*. Όλα τα γνωρίζει και είναι πάντα έτοιμος να δώσει απάντηση σαν τη δομή σε στικάκι.

Μολονταύτα, μάγισσες κι αλάνια θλίβομαι. για τούτο και το μαύρο στο προφίλ. Θλίβομαι βαθιά.
Όχι, όπως ίσως εύλογα αναλογιστεί κανείς, επειδή ενώ όλοι κατέχουν τη γνώση, εν τούτοις, ποδοπατούνται αναμεταξύ τους, σέρνοντας απότομα το χαλί, ο ένας απ τα πόδια του άλλου, όταν δεν μένουν ταμπουρωμένοι στους φτηνιάρικους καναπέδες τους, καμουφλαρισμένοι πίσω από επίπεδες οθόνες σκανδαλίζοντας κατά ριπάς ασύρματα πληκτρολόγια. Ούτε επειδή μια ακόμη διαίρεση οδηγεί μαθηματικά στην επικράτηση κάποιας ντε φάκτο βασιλείας.

Θλίβομαι επειδή η υποτιθέμενη βαθιά γνώση τους, η εξαιρετική πλουραλιστική κατάρτιση τους, εξαντλείται στην φιλοσοφία της αρένας. Κρίμα τα πτυχία και τα ντοκτορά και οι μπαρμπάδες απ την Κορώνη, τη Μεθώνη, το Φοινικούντα, το Μελιγαλά, το Διακοφτό με το παχύ το μουστάκι σα πτύο γκρέιντερ και τα μεταπτυχιακά στον Όσο, τον Καζαντζάκη και τον Αντρέα Πέτρου. Κρίμας τα εξαπτέρυγα και τα εξάσφαιρα και τα εξανάγκης και τα εξαγοράσιμα συντάξιμα και τα έξω από δω.

Οφείλουμε κυρίες και κύριοι, να αφουγκραστούμε και να αντιληφθούμε και να κατανοήσουμε και να εμπεδώσουμε και εν τέλει να πορευτούμε σύμφωνα με την νέα τάξη (ή αταξία) πραγμάτων. Είναι αδιανόητο για μένα, να επιμένω στον ίδιο τρόπο σκέψης και δράσης, μετά από την διαδραμάτιση ενός συγκλονιστικού συμβάντος.
Οφείλουμε να αναλύσουμε σε άλλες διαστάσεις, το τραγικό αυτό γεγονός κι όχι να χανόμαστε στο βόρβορο των ευθυνών και τις καταδίκες της αυθαιρεσίας. Ναι, η αδιαφορία σκοτώνει, όμως αυτό το γνωρίζαμε ήδη, ως παντογνώστες.
Κλάψαμε, πενθήσαμε, θάψαμε και συνεχίζουμε. Με χρέος απέναντι στους νεκρούς μας, τη μνήμη και την τιμή για τη θυσία τους. Γιατί για θυσία πρόκειται. Μια θυσία αλληγορική, μια βιβλική παραβολή, μια ανθρώπινη καμπάνα που ηχεί βαριά στη θέση της καμπάνας που για Εκείνους δεν ακούστηκε, παρά μόνο πολύ αργά και πολύ πένθιμα…

Φίλες και φίλοι, ολοταχώς βαδίζουμε στην νέα εποχή, ως απομεινάρια της παλιάς κι όσο αργούμε να το καταλάβουμε, τόσο πιο αργά θα είναι για μας. Μπαίνουμε στον Υδροχόο με τις τουρμπίνες της  κλιματικής αλλαγής. Ο κόσμος καίγεται και (από σεβασμό θα το πω ευγενικά) εμείς ρετουσάρουμε προφίλ. Ο κόσμος χάνεται, εγκλωβισμένος σε μαντρότοιχους, κάγκελα, σύνορα, όρια, συμπλέγματα, κλουβιά, αυταπάτες..

Είναι καιρός να δραπετεύσουμε απ τα δεσμά μας. Απ όσα μας κρατούν χώρια απ την ελεύθερη συνύπαρξη με τους γειτόνους και την πλάση ολάκερη, πριν η τελευταία μας καταπιεί, γιατί δεν ακούμε τα μηνύματά της.

Πόσο μυαλό θέλετε πια, για να το καταλάβετε;
Τόσοι μάρτυρες δεν είναι αρκετοί;
Ας ξυπνήσουμε, πρωί τ Αυγούστου, σιμά στη ροδαυγή!

.
.
.

* Σανέλληνας είναι ο επικός χαρακτηρισμός που έχω προσδώσει στον ιθαγενή της χώρας που μοιάζει ή επιθυμεί να ομοιάσει με Έλληνα, όμως δεν είναι. υπονοεί επίσης τον Έλληνα που τρέφεται πνευματικά με σανό, όπως και τον αιθεροβάμων Έλληνα που παρφουμαρίζεται κάτω απ τη φουστανέλα του με ευρωπαϊκό Σανέλ κατρουλιό.