Παρατηρώ τις τελευταίες μέρες, ακόμη και πρίν την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων εισαγωγής σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, το φαινόμενο των οικογενειών, που με χάρτες ανα χείρας, είτε με κινητά οι έχοντες επαφή με την τεχνολογία, να αναζητούν πάνω στους σωρούς με τα ενοικιαστήρια τα οποία «κοσμούν» οποιοδήποτε πολυσύχναστο και σταθερό σημείο των φοιτητουπόλεων το σπιτάκι το οποίο θα στεγάσει τα όνειρα του παιδιού τους για τα επόμενα τουλάχιστον τέσσερα χρόνια.
Δεν θα μπώ καν στη διαδικασία να γράψω οτιδήποτε που έχει σχέση με τους βαθμούς εισαγωγής, καθώς συνεχίζονται από την δικιά μου ακόμα εποχή και με όσες αλλαγές και αν επιχειρήθηκαν, τα καραγκιοζιλίκια τύπου με βαθμό 3 ή 4 μπορεί κάποιος να εισαχθεί σε ένα ΑΕΙ ή ΤΕΙ.
Παρατηρούσα επίσης το εξής σπουδαίο: οικογένειες φοιτητών να συνωστίζονται σε μεσιτικά γραφεία όπου περίμεναν στωϊκά τη σειρά τους για να οδηγηθούν στη γή, ή μάλλον στο σπίτι της επαγγελίας.
Τι ψάχνετε; Ρώτησα κάποιον γονέα. Ψάχνω μου λέει ένα σπιτάκι στο κέντρο, κοντά στα μέσα μαζικής μεταφοράς για να εξυπηρετείται το παιδί μου να πηγαίνει στα μαθήματά του.Επίσης να είναι πολύ οικονομικό, ώστε να μπορέσω και τα τέσσερα χρόνια που θα μείνει εδώ να το πληρώσω για να μπορέσει να σπουδάσει το παιδί και να έχει ένα καλύτερο μέλλον.
Καλή τύχη του απάντησα και τον χαιρέτισα, αρχίζοντας να βυθίζομαι στις σκέψεις μου.Προσπάθησα να μπώ στην ψυχοσύνθεση αυτού του ανθρώπου, ο οποίος μου μίλησε και να μπώ στη θέση του, ως μελλοντικός πατέρας μπας και καταλάβω τι γίνεται.
Ας υποθέσουμε σε μια χώρα που το κράτος λειτουργεί ως κράτος ότι έχεις ένα παιδί που δίνει τις εξετάσεις του και περνάει.Και έρχεται γεμάτο χαρά να σου ανακοινώσει: «Μπαμπά, πέρασα!!!»Δάκρυα χαρά και περηφάνιας για το σπλάχνο σου θα σε κατακλύσουν και η χαρά σου δεν θα περιγράφεται.Άλλωστε το σύστημα είναι τόσο καλά δομημένο, που δεν γνωρίζεις τη λέξη φροντιστήριο, πόσο μάλλον ιδιαιτερο και πάνω από όλα ξέρεις πως μόλις το παιδί σου αποφοιτήσει από τη σχολή την οποία διάλεξε σε συνδυασμό με τις δεξιότητές του και την αρωγή των καθηγητών του και αυστηρά στα προβλεπόμενα χρονικά όρια, θα έχει τις ευκαιρίες του να εργαστεί πάνω σε αυτό το οποίο σπούδασε και στο οποίο έχει πια εξειδικευτεί, ξεκινώντας την ενήλικη ζωή του πάνω σε στέρεες και σωστά δομημένες βάσεις.
Τέλεια λες, ευκαιρία λοιπόν και εγώ να απολάυσω με τη γυναίκα μου τις στιγμές μας και τη ζωή μας, τώρα που το παιδί μας παίρνει σιγά σιγά το δρόμο του. Και ξεκινάς τα ταξιδάκια, έρχεσαι και στην Ελλάδα, ζείς το ελληνικό καλοκαίρι και όταν το πλήρωμα του χρόνου έρθει, επιστρέφεις στη βάση σου ήρεμος, χαλαρός και γεμάτος αισιοδοξία για το μέλλον και το δικό σου και του παιδιού σου.
Έλα όμως που ξυπνώντας από το όνειρο αυτό που έζησα ξύπνιος συνειδητοποίησα ότι «αμάν στην Ελλάδα είμαι» και ναι το παιδί μου πέρασε στο Πανεπιστήμιο!!
Χαρμολύπη είναι το μόνο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό όταν συνήλθα.Θα χαρείς με την ψυχή σου, γιατί είσαι γονιός και οτιδήποτε καλό κάνει το παιδί σου σε κάνει να χαίρεσαι.Παράλληλα θα πείς ότι πλήρωσα σαν κερατάς τόσα χρόνια φροντιστήρια, ιδιαίτερα κλπ και τα λεφτά που έδωσα πιάσαν τόπο αλλά και οι κόποι του παιδιού μου δεν πήγαν χαμένοι.
Μόλις ηρεμήσεις από τη χαρά θα αρχίσεις να παίζεις με τις πιθανότητες μέχρι να βγούν τα αποτελέσματα για το σε ποια σχολή, αλλά και σε ποια πόλη αν δεν είσαι τυχερός και περάσει εκεί που ζείς, θα βρίσκεται από τον Οκτώβριο το βλαστάρι σου.Δυστυχώς θα μπείς στη διαδικασία να σκεφτείς επίσης ότι στέλνεις το παιδί σου να σπουδάσει κάτι που πλήν ελαχίστων εξαιρέσεων και με την προοπτική ότι τα επόμενα χρόνια δεν θα εξανεμιστουν και αυτές, που θα το μετατρέψει απλά σε έναν πτυχιούχο άνεργο ή ακόμα χειρότερα σε έναν πτυχιούχο μελλοντικό μετανάστη.
Εκεί θα σου σκάσει και ότι ο μέσος όρος για να ζήσει ένας φοιτητής τη σημερον ημέρα είναι τάδε, και ανάλογα με τα οικονομικά σου θα έχεις από κρύο ελαφρύ ιδρώτα, μέχρι και σκέψεις να χτυπήσεις το κεφάλι σου σε κανέναν τοίχο.Άρα εκεί φωλιάζει η λύπη.
Πώς να διαχειριστείς λοιπόν την κατάσταση;Γιατί να μην είναι τα πράγματα διαφορετικά και να μπορέσεις να απολάυσεις κι εσύ την επιτυχία του παιδιού;Γιατί να αναγκάζεσαι να παίξεις θέατρο μην αφήνοντας το να σε δεί πόσο προβηματισμένος είσαι;
Σε αυτό δεν μπόρεσα να βρώ απάντηση γιατί είναι μια κατάσταση που όλοι έχουν περιέλθει λίγο η πολύ, αλλά λίγοι αρέσκονται όταν τα χρόνια περνουν να μιλάνε για το πώς διαχειρίστηκαν τη νέα σελιδα για την οικογένειά τους και τη ζωή του παιδιού τους.
Σκεφτεσαι και λες ότι αν τα οικονομικά μας ήταν καλά τουλάχιστον δεν θα είχα το άγχος πως θα πληρώσω τέλος του μήνα τις υποχρεώσεις του παιδιού.Ή αν η κατάσταση στην εκπαίδευση ήταν ιδανική, μπορεί να έκανα το σκατό μου παξιμάδι μετα συγχωρήσεως, αλλά τουλάχιστον το μέλλον του θα ήταν εως ένα βαθμό εξασφαλισμένο, από τη στιγμή που θε πέρναγε την πόρτα του Πανεπιστημίου.
Όταν φτάσεις στο συμπέρασμα ότι δεν παίζει τίποτα από τα δύο για μας, τότε λες τώρα Θεέ μου τι;Σκεπτόμενος όλα αυτά θυμήθηκα ότι παρατηρώντας τις φυσιογνωμίες των ανθρώπων που έψαχναν σπίτια για τα παιδιά τους, διαπίστωσα ότι κανείς δεν είχε έστω ένα αμυδρό χαμόγελο στο προσωπό του. ¨Ολοι ανεξαιρέτως είχαν σχεδόν την ίδια όψη, αυτή που ξέρεις ότι θα σε σκοτώσουν αλλά δεν ξέρεις με ποιόν τρόπο και απλά υπομένεις το μαρτύριο.
Φυσικά το όλο νόημα δεν είναι το εάν θα έχω κι εγώ την ίδια όψη όταν με το καλό έρθει και η δικιά μου ώρα. Το νόημα είναι ότι πρέπει να ξεριζωθούν πολλά, πάρα πολλά κακώς κείμενα στη χώρα μας, ώστε να μπορέσω έστω να χαρώ την όλη διαδικασία, πάντα όμως με το βλέμμα στο μέλλον.Ας μας πουν καλύτερα εκείνοι οι οποίοι κόπτονται τόσα χρόνια για το καλό της εκπαιδευσης, όπως και της οικονομία βέβαια στη χώρα μας ότι ξέρετε παιδιά δεν βγαίνουν τα νουμέρα, κανονίστε μόνοι σας την πορεία σας, κοινώς κόψτε το λαιμό σας να δείτε τι, πώς και πού θα σπουδάσουμε τα παιδιά μας.Και εμείς βεβαίως και θα τον κόψουμε, όπως τον έκοψαν και άλλοι πρίν από μας, αλλά τουλαχιστον το αποτέλεσμα θα εξαρτηθεί καθαρά από τις επιλογές μας και όχι από τυχαία συμβάντα.
Βγείτε ευθαρσώς και πείτε το.
Να ξέρουν και οι μελλοντικοί γονείς τι γίνεται και να πάρουν τα μέτρα τους, να μην έρθουν προ απροόπτου όπως έχουν έρθει σε τόσα θέματα τόσες και τόσες φορές.Να ξέρουν και τα παιδιά ότι υπάρχουν οι τάδε επιλογές οποτε αποφασίζουμε όλη η οικογένεια τι θα κάνουμε, υπάρχει ένα πλάνο βρε αδελφε.
Θα αλλάξει πάλι το σύστημα ακούω.Γυρισε ο Μανωλιός λέω εγώ.Εκτός και αν κάποιος κάτσει και σκεφτεί λιγα από αυτά που γράφω. Από τη θέση του μη έχοντος όμως.Ξέρω ότι είναι απειροελάχιστες οι πιθανότητες να συμβεί αυτό γιαυτό και δεν μπορώ να χαμογελάσω ούτε ακούγοντας την είδηση αυτή.
Ας μην ξεχνάνε όμως ότι κρίση και πληροφόρηση έχουν πλέον όλοι. Και αν οι συνθήκες δεν ευνοούν στο να χαμογελάνε οι γονείς,χαλάλι ας γίνει κάτι για να χαμογελάσουν τα παιδιά μας.Το μέλλον το δικό μας και το μέλλον της χώρας μας.
Και να είστε βέβαιοι ότι τότε θα επιστρέψει και το χαμόγελο των γονέων, αυτή τη φορά αληθινό και από καρδιάς, χωρίς σκέψεις που μας βομβαρδίζει η παρεγκεφαλίδα μας.
