Η αλήθεια είναι ότι τρώγομαι πολύ να καθίσω και να γράψω ένα ωραίο αρθράκι για το σκάνδαλο της Novartis που θα ταλανίζει για καιρό ακόμα το ελληνικό δημόσιο βίο, ωστόσο, θέλω να μείνω πιστός στα ζητήματα για τα οποία έχω αναλάβει αυτήν εδώ τη στήλη, που δεν είναι άλλα από εκείνα της διεθνούς πολιτικής.
Βεβαίως αγαπητοί φίλοι, προσωπικά εκτιμώ ότι, όπως δεν ήταν τυχαία τα συλλαλητήρια, για τα οποία τη γνώμη μου κατέθεσα στην προηγούμενή μου τοποθέτηση (και που να ήξερα και ποιοί ήταν οι ομιλητές…), έτσι δεν είναι τυχαία και η χρονική συγκυρία και ο τρόπος εμφάνισης του συγκεκριμένου σκανδάλου. Όμως όλα αυτά είναι μια άλλη ιστορία, την εξέλιξη της οποίας αναπόφευκτα να παρακολουθήσουμε.
Το ζήτημα είναι, το που οδηγούμαστε τελικά με τους βορείους γείτονές μας. Διότι, πάνω που λέγαμε ότι τα πράγματα οδεύουν σε έναν καλύτερο δρόμο σε σχέση με το παρελθόν, είδαμε πως και πάλι έκαναν την εμφάνισή τους όλα εκείνα τα εμπόδια που γνωρίζουμε.
Βλέπετε, ο Ζάεφ βρίσκεται σε δύσκολο σταυροδρόμι και έχει να συνθέσει τα κομμάτια ενός πολύ δύσκολου παζλ. Ποια είναι αυτά;
- Γνωρίζει ότι η οικονομική κατάσταση τη χώρας δεν είναι καθόλου καλή.
- Έχει δεσμευτεί στην κοινωνία για δυτική στροφή της χώρας, με ένταξη στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, με απώτερο στόχο την οικονομική ανάπτυξη.
- Γνωρίζει ότι, αν και είναι ο νικητής των εκλογών, δεν έχει καμία μεγάλη πλειοψηφία. Την ίδια ώρα ο Γκρουέφσκι καραδοκεί…
- Οι Σλάβοι έχουν μεγαλώσει πιστεύοντας ότι είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου και απαιτούν τη χρήση του ονόματος «Μακεδονία» για τη χώρα.
- Οι Αλβανικής καταγωγής δεν πολυενδιαφέρονται για την ονομασία, ωστόσο, ενδιαφέρονται πολύ για την ένταξή τους στο δυτικό κόσμο. Επίσης, έχουν ένα ενδιαφέρον για απόκτηση κάποιου είδους ομοσπονδιοποίησης.
Σε όλο αυτό το σκηνικό, ο Ζάεφ γνωρίζει ότι η επίτευξη της απαραίτητης εσωτερικής νομιμοποίησης, του αφηγήματος δηλαδή, που θα πείσει το λαό και θα του επιτρέψει να προωθήσει την πολιτική του, είναι πολύ δύσκολη διαδικασία.
Πέρα όμως από τα προβλήματα του Ζάεφ, εμείς πρέπει να εστιάσουμε στις δικές μας θέσεις. Διότι, αν πρόκειται να οδηγηθούμε σε μία συμφωνία, αυτή θα πρέπει να είναι οριστική και ενιαία. Πρέπει δηλαδή, να είναι μία συμφωνία που θα περιλαμβάνει και τα επιλύει οριστικά και αμετάκλητα όλα τα ζητήματα με τη γειτονική χώρα. Και το ζήτημα της ονομασίας και το ζήτημα του αλυτρωτισμού και τις διμερής σχέσεις και όλα! Αν γίνουν όλα τα παραπάνω, τότε και μόνο τότε θα μπορέσουμε να μιλήσουμε για ενταξιακές διαπραγματεύσεις. Διαφορετικά, αν δηλαδή οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις προχωρήσουν χωρίς την εξασφάλιση τα ζητήματα αυτά να έχουν επιλυθεί οριστικά, τότε μέσα από τα «παράθυρα» της όποιας συμφωνίας, θα δούμε να προβάλουν νέα ή και τα ίδια ζητήματα, χωρίς η χώρα μας να μπορεί πλέον να ασκήσει την οποιαδήποτε πίεση.
Για το τέλος, θα ήθελα να καταθέσω την προσωπική μου άποψη. Στην πορεία διαπραγμάτευσης που έχουμε εισέλθει για όλα τα παραπάνω ζητήματα, εφόσον προκύπτουν νέες δηλώσεις αλυτρωτισμού από επίσημα χείλη της απέναντι πλευράς, νομίζω ότι πρέπει να τεθεί θέμα παύσης της διαδικασίας. Και μάλιστα με μία λητή ανακοίνωση ότι «κύριοι, έγιναν όλα όσα επιβάλει η θέση και ο ρόλος της χώρας ως μέλος του δυτικού κόσμου, όπως επίσης και οι κανόνες καλής γειτονίας. Ωστόσο, τα ζητήματα αλυτρωτισμού που έχουν προκύψει εδώ και δεκαετίες, αντί να εξαλείφονται, αναπαράγονται. Είναι κατανοητό, ότι υπό αυτές τις συνθήκες λύση δεν μπορεί να βρεθεί». Ταυτόχρονα, θεωρώ ότι ένα μήνυμα πρέπει να σταλεί και προς τους συμμάχους, για τους οποίους, όσο και αν σας στεναχωρεί, το ζήτημα της ονομασίας, λυπάμαι, αλλά θεωρείται ότι έχει τελειώσει.
Άρης Δούμπος
(www.twitter.com/aris_dou)
