Αγαπημένα μου Γιάννενα, καληνύχτα.
Τι κάνεις; Ελπίζω να είσαι καλά. Ελπίζω δηλαδή, μιας και έγινες από κόκκινη πόλη σε πιο βαθύ κόκκινη πόλη σε αυτή την covid εποχή!
Δεν θέλω να σου μιλήσω σήμερα για χρώματα. Δεν θέλω να σου μιλήσω για πεζοδρόμια. Δεν θέλω να σου μιλήσω για σκουπίδια. Δεν είναι ώρα για άλλα προβλήματα και να μαυρίσω ακόμα πιο πολύ την ψυχή σου, λες και δεν τα ξέρεις.
Θέλω να σου μιλήσω για μια εικόνα. Να σου μιλήσω για έναν γλάρο. Ναι έναν καστανοκέφαλο γλάρο που συνάντησα σήμερα καθώς περπατούσα στον παραλίμνιο δρόμο, λίγο πιο κάτω από την πλατεία Μαβίλη.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση στην αρχή ήταν η μοναξιά του. Συνήθως από την μεριά που είναι τα καραβάκια βλέπεις πολλούς μαζί, σαν μικρές ιπτάμενες οικογένειες!
Αυτός όμως ήταν μόνος του. Μετά πρόσεξα την ιδιαιτερότητά του. Είχε ένα ποδαράκι. Πλησίασα να τον δω καλύτερα και για να βγάλω μια φωτογραφία. Εκείνος άνοιξε το ράμφος του και περίμενα να ακούσω τον χαρακτηριστικό ήχο, σε ανθρώπινη μετάφραση «με ενοχλείς, μην βγάζεις φωτογραφίες». Αλλά σιωπή.
Έμεινα να κοιτάζω αυτόν τον μικρό μαχητή που στεκόταν αγέρωχος και καμαρωτός. Παρόλο τις δυσκολίες του, παρατήρησα ότι περπάτησε στο πεζούλι και κοιτούσε τον κόσμο.
Πόσο δύσκολο είναι να στέκεσαι περήφανος στα προβλήματα σου! Πόσο δύσκολο είναι να είσαι μόνος σου και να μην έχεις κάποιον να μοιραστείς τα προβλήματά σου! Μόνος χωρίς οικογένεια! Μόνος χωρίς αληθινούς φίλους! Πόσο δύσκολο είναι να διαφέρεις εσύ για τους άλλους!
Υπάρχουν αγωνιστές παντού και πάντα. Σίγουρα δεν τους αναγνωρίζεις εύκολα, γιατί δεν το διαφημίζουν και δεν τους ενδιαφέρει άλλωστε. Είναι πραγματικοί και δεν ψάχνουν προσωρινές σχέσεις και φιλίες.
Τα καταφέρουν όσο καλύτερα μπορούν μόνοι τους, με περηφάνια, χωρίς να ζητιανεύουν αγάπη, εκτίμηση, φιλία.
Σκέφτηκα Γιάννενά μου, ότι υπάρχουν συμπολίτες μας που είναι μόνοι τους ακριβώς σαν τον καστανοκέφαλο γλάρο.
Και δεν μιλάω μόνο για οικονομική βοήθεια αλλά για την άλλη. Ξέρεις, τον ώμο που θες απλά να ακουμπήσεις και να νιώσεις λίγο δύναμη. Να νιώσεις μια ασφάλεια και μια ηρεμία, που όταν όλα είναι σαν βουνό και σε «καταπλακώνουν», το να ακούσεις «εδώ είμαι, μην φοβάσαι, δεν πειράζει, μπράβο που προσπαθείς», είναι το μόνο που χρειάζεται.
Γιάννενά μου, δεν ξέρω τι σκέφτεσαι και τι βλέπεις εσύ, αλλά ο καστανοκέφαλος γλάρος, δείχνει ότι έχει καταλάβει τον κύκλο της ζωής του και την απολαμβάνει όσο μπορεί και με περηφάνια. Κάντο και εσύ!
