Εδώ και περίπου δύο βδομάδες, η Τουρκία έχει υλοποιήσει την εξαγγελία της για αποστολή του ερευνητικού πλοίου ORUC REIS, σε έκταση υπεράνω της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, για την οποία προηγουμένως εξέδωσε παράνομη NAVTEX. Σημειώνεται ότι το πλοίο συνοδεύεται από πλήθος πολεμικών πλοίων (φρεγατών, κορβετών, υποβρυχίων) για την ασφάλειά του.
Έχουμε δεδομένα, μία ακόμη κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, η οποία κατά την άποψή μου, έχει πλέον καταρρίψει το «υποτιθέμενο» δόγμα της ελληνικής αποτροπής. Διότι, όπως και να το κάνουμε, δεν μπορούμε να ισχυριζόμαστε ότι έχουμε ισχυρή αποτροπή, με ένα πλήθος τουρκικών πλοίων να «σουλατσάρουν» στο Αιγαίο, δύο βδομάδες τώρα και με μοναδικό κόστος μία επακούμβηση. Επομένως όλες οι προηγούμενες ενέργειες ούτε απέτρεψαν ούτε κατέστειλαν την κατάσταση αυτή.
Θέλω όμως να επανέλθω και σε κάτι ακόμα. Πριν από περίπου 2 χρόνια, αναρωτιόμουν για το πόσες κρίσεις πρέπει να ζήσουμε και να φάμε σε αυτές τα μούτρα μας, για να μάθουμε. Η Ελλάδα αποδεικνύει ότι από 1996 και μετά, όχι απλώς δεν έχει κουλτούρα και μηχανισμούς διαχείρισης κρίσεων, αλλά επιπλέον, ότι δεν έχει διδαχθεί απολύτως τίποτα από τις προηγούμενες κρίσεις. Αντιμετωπίζει δηλαδή με προχειρότητα και με λογικές «άρπα – κόλλα», καταστάσεις που μπορούν να δημιουργήσουν και τετελεσμένα.
Το ORUC REIS με τα συνοδευτικά του, κόβουν στην κυριολεξία, βόλτες εντός της χωρικής σου θάλασσας και οι «κύκλοι» ανησυχούν γιατί ο Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων φόρεσε στολή παραλλαγής, την ίδια στιγμή που το ζήτημα εμφανίζεται τρίτο κατά σειρά, στα δελτία ειδήσεων.
Και φυσικά, η Ελλάδα απευθύνεται στους συμμάχους, που ξέρει ότι δεν έχεις. Και δεν έχει συμμάχους γιατί ο Ερντογάν κινείται πολύ πιο γρήγορα, αποτελεσματικά και κυρίως, πάνω στη στρατηγική του. Παραγγέλνει φρεγάτες από τη Γερμανία, μαζί με τη Λιβύη μετατρέπει τη Μάλτα σε δικό του «Δούρειο Ίππο» εντός της ΕΕ (θυμηθείτε το αυτό), κάνει κρυφές συμφωνίες με Αλβανία, Ιταλία κλπ και το αποτέλεσμα; Με σκόρπιες, προφορικές δηλώσεις και όχι με συνομολογία υπογεγραμμένη από όλα τα κράτη – μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καταδικάζονται οι ενέργειες της Τουρκίας, αλλά οι κυρώσεις θα συζητηθούν στα τέλη Σεπτεμβρίου. Διότι όπως γνωρίζουμε, η δημοκρατία στη Λευκορωσία απειλείται και πρέπει να λάβουμε άμεσα μέτρα… Τι δεν καταλαβαίνετε;
Για να υπάρχει συμμαχία, πρέπει να υπάρχουν κοινά εθνικά συμφέροντα. Όταν δεν υπάρχουν σοβαρές οικονομικές ή αμυντικές συμφωνίες, κανένας δεν ασχολείται με ένα κράτος που φωνάζει για τον «κακό» γείτονα, ενώ το ίδιο προσφέρει ελάχιστα.
Η Τουρκία αυτή τη στιγμή, αυτοπροβάλλεται ως ο «περιφερειακός ηγεμόνας», η νομιμοποιητική δύναμη της περιοχής και ο ίδιος ο Ερντογάν, ως εδραιωμένος σουλτάνος. Συνάπτει συμφωνίες (έγκυρες ή μη δεν φαίνεται να έχει σημασία, γιατί δεν τον εμποδίζει και κανείς στο να τις υλοποιεί), η οποίες εκπέμπουν το μήνυμα ότι «σε αυτή την περιοχή, η Τουρκία θα εγκρίνει το τι θα γίνει και τι όχι» και φαίνεται ότι προς το παρόν τουλάχιστον, έχουν μια ισχυρή δόση επιτυχίας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης, ότι ο ίδιος κατάφερε να αποτρέψει κάτι που θεωρούταν αναπόφευκτο: τη δημιουργία του Κουρδικού κράτους. Αυτό είναι μεγάλο επίτευγμα, ειδικά αν σκεφτούμε σε πόσα διεθνή συνέδρια είχαν κάνει την εμφάνισή τους χάρτες με τη νέα διαμόρφωση των συνόρων.
Αυτός ο αντίπαλος λοιπόν, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί έτσι. Και θέτω σήμερα το εξής ερώτημα: Αύριο το ORUC REIS και η συνοδεία του μπορεί να φύγουν. Αν σε λίγες μέρες επανέλθουν, ή ακόμα χειρότερα, αν έχουν μαζί τους και την πλατφόρμα – τρυπάνι, τότε η ελληνική πλευρά τι θα κάνει; Έχει σχεδιασμό;
Το ελληνικό κράτος έχει την υποχρέωση να σταματήσει να διαδραματίζει αυτόν τον, εκτός διεθνοπολιτικής πραγματικότητας ρόλο, στον οποίο έχει εθιστεί και να προβεί σε αυτό για το οποίο γράφουμε από την πρώτη μέρα: Στη σύνταξη ενιαίας Εθνικής Στρατηγικής. Μιας στρατηγικής με σαφές δόγμα και με δεδομένες – ρεαλιστικές κυρώσεις για όποιον αποτολμήσει οποιαδήποτε αθέμιτη ενέργεια κατά της Χώρας, μακριά από γραφικότητες. Διότι το να επιβάλεις κόστος, δεν απαιτεί απαραίτητα να ανεβάσεις την αμυντική σου δαπάνη∙ υπάρχουν και άλλοι τρόποι… μυαλό χρειάζεται.
Άρης Δούμπος
Twitter: @aris_dou
