Κάμποσες μέρες πέρασαν απ’ όταν μπήκε στην καλλιτεχνική μας καθημερινότητα αυτό το «διαμάντι» του Κώστα του Μπίγαλη οι «11 χανούμισσες». Μια αχτίδα γέλιου στο γκρίζο της ζωής μας. Προφανώς οι φίλοι ΑΕΚκτζήδες δεν το εξέλαβαν έτσι. Ήρθε και η τριάρα στην αρμάδα του Γεωργιανού που μιλά τα Ελληνικά με Κυπριακή προφορά κι έδεσε το γλυκό. Επειδή όμως για αθλητικά διαβάζετε match Ιωαννίνων και όχι Urbi et Orbi, θα το πάμε αλλού το πράμα. Ως συνήθως δηλαδή. Λοιπόν πες πως είσαι ο Μπίγαλης. Δηλωμένος Ενωσίτης, από ότι λένε. Και θες να γράψεις ένα τραγούδι για την αγαπημένη σου ομάδα. Δικαιωμά σου και πολύ όμορφη κίνηση. Εκεί που σε οδηγεί η αγάπη σου είναι να μελοποιήσεις τον κοροϊδευτικό χαρακτηρισμό που χρησιμοποιούν εναντίον σου οι αντίπαλοί σου; Και άντε να δεχτώ πως ο εν λόγω δεν έχει πρόβλημα και αυτοχαρακτηρίζεται «χανούμισσα».
Σ’ αυτό το έρμο το στούντιο που το ηχογραφούσε δεν υπ’ηρχαν δυο μουσικοί; Ένας ηχολήπτης; Ένας περαστικός τελοσπάντων που να το άκουσε και να του είπε « Βρέ Κώστα τι κάνεις; Θα μας πάρουν με τις πέτρες!»;; Κατά τα φαινόμενα όλοι έμειναν ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα. Γιαυτό και όταν ανέβηκα στα media έγινε ο κακός χαμός.
Και συνεχίζω να το παίζω αγαθιάρης και πιστεύω πως ήταν μια κακιά στιγμή. Ρε άνθρωπε, βγαίνεις να δικαιολογήσεις την αστοχία σου και το βασικό σου επιχείρημα είναι ότι το κομμάτι το έγραψες 10 χρόνια πρίν; Δηλαδή το 2006, αν κυκλοφορούσε σε δίσκο (όπως ειπώθηκε), θεωρείς πως θα έμπαινες σε κάποιο Αεκτζήδικο στέκι και αυτό που θα άκουγες θα ήταν « Μπάρμαν, τα ποτά του κου Μπίγαλη από μένα»; Θα τρελαθούμε εντελώς;
Τέλοσπάντων, πιάσαμε αυτό το πρόσφατο παράδειγμα για να ξεκινήσουμε μια κουβέντα για ένα χρόνιο αλλά καθόλου ασήμαντο πρόβλημα, όχι μόνο δικό μας αλλά, στη φάση που είμαστε, η καμπούρα μας, μςα καίει. Για τους ανθρώπους που ενώ έχουν (συνήθως) καλή πρόθεση , είτε η έλλειψη προσόντων, είτε η βλακεία, τους οδηγούν να γίνουν εμπόδιο. Φαντάζομαι όλοι είστε οικείοι με αυτό το είδος συμπολιτών μας έιτε στην προσωπική, είτε στην κοινωνική σας ζωή. Μάλιστα πολλοί μπορεί να ανήκουμε οι ίδιοι σε αυτή την κατηγορία. Και είναι κάτι απολύτως λογικό, μιας και μεγαλώσαμε σε μια κοινωνία που ανήγαγε σε υπέρτατη αξία το μέτριο και το λίγο απ’όλα. Επομένως αφού όλοι είμαστε λίγο γιατροί, λίγο καθηγητές, λίγο οικονομολόγοι, λίγο σεισμολόγοι, λίγο προπονητές, έχουμε λόγο για τα πάντα και συνεπακόλουθα θεωρούμε πως μπορούμε να αναλάβουμε οποιαδήποτε θέση.
Ας περιοριστούμε όμως στο κοινωνικοπολιτικό επίπεδο γιατί συμβουλές επι προσωπικού ακόμα δεν δίνουμε. Βρισκόμαστε ως χώρα, εν μέσω της συγκεκριμένης τρικυμίας. Και όπως γνωρίζει και ο τελευταίος μπάρμπας στο χωριό, ακόμα και τώρα υπάρχουν τύποι που δεν σταματούν να βάζουν τρικλοποδιές. Ρουφιάνοι (εκλεγμένοι ή διορισμένοι) στις Βρυξέλλες γίνονται οι μεγαλύτεροι πολέμιοι της (εκάστοτε) Κυβέρνησης και της προσπάθειας που γίνεται, προκειμένου να αποκτήσουν την Κυβερνητική καρέκλα.
Προσδοκώντας οφίτσια στη ΝΔ, υποσκάπτουν την προσπάθεια του Μητσοτάκη για αναδιάρθρωση και ανανέωση της παράταξης γιατί θίγεται το προσωπικό τους συμφέρον. Τα ίδια και στο ΣΥΡΙΖΑ. Τα ίδια παντού. Σε οργανισμούς, υπηρεσίες, παντού. Το θέμα όμως είναι ότι αυτοί είναι γνωστοί. Λίγο-πολύ όλοι τους γνωρίζουν και προσπαθούν να λάβουν τα μέτρα τους. Το πρόβλημα είναι όσοι βρίσκονται πίσω σου, μαζί σου και εκεί που πας να κάνεις την καλή, τσούπ! Κάνουν μια χοντράδα και σου κόβουν τα πόδια. Και άντε μετά να τρέχεις να μαζέψεις την κατάσταση.
Να φέρω αρχικά ένα ήπιο παράδειγμα. Κωστής Χατζηδάκης. Αντιπρόεδρος ΝΔ. Αν και διαφωνώ κάθετα με τη θεώρησή του πάνω στα πράγματα, προσπαθώ να τον παρακολουθώ όταν εμφανίζεται στην τηλεόραση. Αυτό που εισπράττω ( και μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας σύμφωνα με αυτά που ακούω και διαβάζω) είναι μια αυστηρή εικόνα, ένα άτομο αγέλαστο και αυστηρό, παλιακός καθηγητής που διδάσκει την απόλυτη αλήθεια. Πρίν μερικούς μήνες, στην υπέροχη από άποψη επιπέδου εκπομπή που οργάνωσε η ΕΡΤ τη νύχτα του Brexit, είδα άλλον άνθρωπο! Χαλαρός, φιλικός με ευρυμάθεια και γνώσεις που μετέδιδε σαν φίλος και όχι σαν Γυμνασιάρχης. Και αυτό που σκεφτόμουν ήταν πως γίνεται αυτός ο άνθρωπος να αδικεί τόσο τον εαυτό του; Πώς το σκέφτηκε; Ποιος τον συμβούλεψε; Αντί να στέκεται σαν το μοχθηρό αγγούρι μπροστά στις κάμερες, πόσο κόσμο θα κέρδιζε και για το κόμμα του αλλά και για το προσωπικό του status αν αξιοποιούσε τα χαρίσματα που απέδειξε ότι έχει πιο συχνά;
Πάμε όμως και στα πιο σοβαρά. Νίκος Φίλης. Υπουργός Παιδείας. Ο πληθωρικός του χαρακτήρας απασχολεί συχνά- πυκνά την κοινή γνώμη. Προσωπικά θεωρώ ότι μέχρι σήμερα τον σώζουν δυο πράγματα. Πρώτον το δίδυμο Τσίπρας- Γεροβασίλη, που χωρίς να καταλαβαίνω το λόγο ( ιδίως για τον πρώτο), έχουν μπεί μπροστά και ξελασπώνουν με προσωπικό όμως κόστος. Δεύτερον, η επικρατούσα λογική του αντιπερισπασμού. Οτι θέλει η Κυβέρνηση να περάσει κάποια μέτρα και μπαίνει κάποιος μπροστά για να τραβήξει ταχυδακτυλουργικά τα βλέμματα του κόσμου και να μη γίνει χαμός. Πάντα συνοδευόμενη αυτή η άποψη με το συνομωτικό « ξέεερουν αυτοί».
Λοιπόν ούτε «ξέεερουν αυτοί», ούτε πρόκειται για κάποιο σχέδιο. Άντε να παίξεις αυτό το χαρτί μία, δύο, πέντε φορές. Όταν έχεις τον άλλο να δίνει συνέχεια λαβές σε εχθρούς και «φίλους», μάλλον σημαίνει πως το άτομο αυτό είναι αμετροεπές.( για να μη χρησιμοποιήσω βαρύτερο χαρακτηρισμό για τη συμπεριφορά του). Εμφορούμενος από τα νάμματα του Διαφωτισμού και δώθε, ο κος Φίλης λοιπόν θεώρησε ότι τώρα ήρθε η ώρα να ξεκινήσει το ξεκαθάρισμα με την Εκκλησία. Γιατί επί της ουσίας περί αυτού πρόκειται. Πολύ ωραία. Άλλωστε, κάποια πράγματα κάποια στιγμή πρέπει να δρομολογηθούν. Να ρωτήσω κάτι άλλο. Υπάρχει ένας άνθρωπος με τη στοιχειώδη λόγική να καταλαβαίνει τι έρχεται;; Τις προκλήσεις του Ερντογάν τις παίρνει κανείς στα σοβαρά; Ότι υφιστάμεθα αφόρητες πιέσεις να κλείσει το Κυπριακό, με καταστροφικό για τα συμφέροντα του Ελληνισμού τρόπο το λαμβάνει κανείς υπόψη;
Αντιλαμβάνεται κανείς ότι αν χαθεί η Κύπρος, σχεδόν αυτόματα κινδυνεύει να χαθεί το Αιγάιο; Υποθέτω πως υπάρχουν πολλοί που το αντιλαμβάνονται. Συνεπακόλουθα, υποθέτω ότι αντιλαμβάνονται επίσης πως ένα από τα σημαντικότερα όπλα που έχουμε στη φαρέτρα μας είναι η πρωτοκαθεδρία στον Ορθόδοξο Κόσμο. Αυτή που ο Πούτιν σπαταλά πακτωλό χρημάτων και όχι μόνο για να αποκτήσει (βλέπε Άγιο Όρος, Πατριαρχείο Αντιόχειας κλπ) για ευνόητους γεωστρατηγικούς λόγους και οι ΗΠΑ για τους αντίθετους λόγους επιθυμούν να διατηρήσουν υπο την επιρροή τους.
Δηλαδή εμείς θεωρούμε πως αυτή είναι η κατάλληλη χρονική στιγμή να διαρρήξουμε τις σχέσεις μας με την Εκκλησία; Αλήθεια; Και ο αρμόδιος Υπουργός θεωρεί σώφρον αυτή την ώρα να σέρνει τον Πρωθυπουργό σε συναντήσεις και αμοιβαίες εξηγήσεις με τον Αρχιεπίσκοπο; Τι να πω… Αν αυτή είναι η εικόνα που επιλέγουμε να δείξουμε προς τα έξω, τότε πάω πάσο. Προφανώς το « αγάπα το φίλο σου με τα ελαττώματά του» είναι η βασική συνιστώσα της πολιτικής μας ζωής, γνωστής άλλωστε για τις άδολες και ισχυρές φιλίες που σφυρηλατεί. Δε νομίζετε όμως πως πρέπει να αλλάξουμε ρότα, γιατί όπως λέει και το γνωστό ανέκδοτο « να οργανωθούμε λίγο ρε παιδιά. Έχω φάει τόσες και δεν έχω ρίξει καμία»!!!;
