Στην πινακοθήκη των ασπρόμαυρων ηλιθίων, ξεχώρισε ένας τετράχρωμος ακρίτας και
ξεστόμισε μύδρους κατά ακρίτα.
Οι ασπρόμαυροι ηλίθιοι και οι μονόχρωμοι κυρίως, φωτίστηκαν και ως ετερόφωτα,ή
άφωτα, ρούφηξαν την ενέργεια και την μεταλαμπαδεύουν ασύστολα χωρίς κριτική σκέψη,
σχήμα οξύμωρο να συμβεί άλλως.
Ο ακρίτας, συμπορεύεται και συμβιώνει εξ ανάγκης, όμορφα και αρμονικά με τον όμορο
ακρίτα (αυτός θεό, κείνος αλλάχ, κι οι δυο τους όμως, αχ και βαχ), επαφίοντας την
πνευματική του καλλιέργεια στον κλήρο και την ενημέρωσή του στα μέσα.
Ο ακρίτας μέχρι πρότινος, δεν εγνώριζε τον πόνο και τη δυστυχία των συνανθρώπων του.
Δεν εγνώριζε τι συντελείται σε άλλες πλευρές των συνόρων του όμορου ακρίτα. Δεν
εγνώριζε καν, τι συμβαίνει στα ίδια του τα νησιά τόσα χρόνια. Πλέον χείριστα, εγνώριζε,
πλην όμως δεν έδινε σημασία για όσα συντελούνται πλησίον του. Επροτιμούσε να εκλέγει
βολευτές που δεν του ‘χουν παρέχει ένα νοσηλευτικό ίδρυμα πλησίον του. Επροτιμούσε
να ταξιδεύει κατά μήκος του ποταμού, χιλιόμετρα επί χιλιομέτρων για την περίθαλψή της
υγείας του. Ποτέ του δεν βγήκε στο δρόμο να διαμαρτυρηθεί για τα δεινά του, για να
διεκδικήσει τα δικαιώματά του.
Κυρίως δεν έδινε καμία σημασία στους χιλιάδες κληρωτούς φρουρούς της γης του, σε
βάθος μισού σχεδόν αιώνα. Έβλεπε στα πρόσωπά τους τα πεντοχίλιαρα και εσχάτως τα
ευρώ, που γλυκαίνουν την απομόνωσή του.
Άφησε την παιδεία του στους τρομολάγνους των μέσων και αποδεδειγμένα χέστηκε ο
ακρίτας πάνω του, όταν το πρόβλημα έσκουζε στην αυλή του.
Έπρεπε να κλάσει ένας σουλτάνος, ώστε να λάβει οντότητα ο τρόμος του μέσα απ τις
(π)ορδές, για να θυμηθεί πως οι φρουροί υπάρχουν εκεί για δαύτον και για πολλούς
άλλους ηλίθιους, μονόχρωμους, ασπρόμαυρους και τετράχρωμους. μόνο τότε θυμήθηκε
τις διδαχές και έσκυψε να τους πλύνει τα πόδια, να τους κανακέψει , να τους ταϊσει. τότε
αντέδρασε και ξεσπάθωσε και έλαμψε.
Τώρα θαυμάζει εκείνους που τον επαράτησαν ακρίτα, μισό αιώνα, μόνο, να συμβιώνει με
όμορους ακρίτες, στρεφόμενος κατά ακρίτα που λέει αλήθεια.
Όταν ο τρόμος και ο φόβος, για τους οποίους χρόνια τώρα εγαλουχήθει, έφτασαν στην
πόρτα του, τρόμαξε και φοβήθηκε, καθώς αυτό είχε μάθει να κάνει.
Η εκπαίδευση τόσων δεκαετιών δεν πήγε χαμένη.
Έτσι, ακόμα ένας κυρ Παντελής, απέκτησε το δικό του ομοίωμα στην πινακοθήκη των
ηλιθίων.
