Ένα απίστευτα καλοκουρδισμένο και “μαγικά” συντονισμένο σύνολο που ξέρει τι θα πει ρυθμός, νταλκάς, γλέντι, μελωδία και πόσες χιλιάδες χρώματα κουβαλάνε πάνω τους οι ήχοι της Μεσογείου και των Βαλκανίων.
Οκτώ μουσικοί που μπορούν με την ίδια ευκολία να παίρνουν φωτιά όλοι μαζί και να επιταχύνουν σαν τεράστιο παλιρροϊκό κύμα ή να γεμίζουν το χώρο αισθήματα με μία κρατημένη νότα του κλαρίνου.
ΤΑΚΙΜ: Κάπου μεταξύ Δύσης & Ανατολής
Οι ΤΑΚΙΜ μπήκαν στη μουσική μου δισκοθήκη μόλις πριν ένα χρόνο, όταν κυκλοφόρησαν το δεύτερο ομότιτλο album τους, ύστερα από δέκα χρόνια κυκλοφορίας του ντεμπούτου τους. Με τις μουσικές τους βγαίνουμε σεργιάνι στις γειτονιές της Σμύρνης και της Κωνσταντινούπολης, περνάμε από την όμορφη Πρέβεζα, τα Γιάννενα, και καταλήγουμε σε άλλες γωνιές και τόπους της Ελλάδας. Με διάθεση νοσταλγική, έχοντας ως βάση τον παραδοσιακό ήχο, δημιουργούν με κίνητρο την αγάπη για το διαφορετικό, το καινούριο, και επιθυμούν να επικοινωνήσουν στον κόσμο το μήνυμα της αδελφοσύνης μεταξύ των λαών.
«Όλα ξεκίνησαν το 2001 από μια παρέα τριών φίλων, εμού (Θωμά Κωνσταντίνου) στο ούτι, του Κώστα Μερετάκη στα κρουστά και του Γιάννη Πλαγιανάτου στο κόντρα μπάσο. Η σύνθεση έχει περάσει από πολλά μέχρι να φτάσουμε στη σημερινή».
Οι ΤΑΚΙΜ λοιπόν τα «τακιμιάσανε» και η παρέα τους αυτήν τη στιγμή απαριθμεί έξι μέλη. Στην αρχική τριάδα ήρθαν να προστεθούν ο Αλέξανδρος Αρκαδόπουλος στο κλαρίνο, ο Πάνος Δημητρακόπουλος στο κανονάκι και ο Γιώργος Μαρινάκης στο βιολί.
«Είμαστε κάτι σαν πάρεργο, ένα χόμπι μέσα στην δουλειά. Επειδή είμαστε όλοι επαγγελματίες μουσικοί, πολλές φορές παίζουμε σε σχήματα που δεν μας εκφράζουν 100%. Εγώ για παράδειγμα παίζω ούτι. Σε ένα λαϊκό πρόγραμμα ο ρόλος του είναι περιορισμένος, έτσι αναγκάστηκα να μάθω και άλλα όργανα. Αυτός ήταν ο βασικός λόγος που με οδήγησε να δημιουργήσω κάτι που να μπορώ να παίζω ούτι από την αρχή ως το τέλος».
Συζητώντας με το Θωμά για τα πρώτα χρόνια των ΤΑΚΙΜ, η κουβέντα στάθηκε στα βασικά μουσικά όργανα της μπάντας, όπως το ούτι και το κανονάκι, τα οποία κυρίως προέρχονται από το χώρο της Ανατολής. Πώς καταφέρνουν να μπλέκουν τόσο δεξιοτεχνικά και φυσικά το ελληνικό παραδοσιακό τραγούδι με μουσικές και ήχους των περιοχών της Ανατολής λοιπόν;
«Στην Ελλάδα μεγάλη παράδοση έχει το μπουζούκι και το κλαρίνο. Το ούτι επανήλθε στο προσκήνιο την δεκαετία του ’80, με τον Τσιαμούλη και τις δυνάμεις του Αιγαίου για παράδειγμα, με τον Ros Daily. Εκείνη την εποχή άρχισε να αναπτύσσεται αυτή η σκηνή των «νεοπαραδοσιακών», ας πούμε. Και τότε ήταν που η δική μου γενιά ήρθε σε επαφή με αυτά τα μουσικά όργανα της Ανατολής, που κάλο θα ήταν να τα λέμε Βυζαντινά. Αναβίωσε λοιπόν ο ήχος που είχαν τα τότε μεγάλα αστικά κέντρα. Πόλεις όπως η Πρέβεζα και τα Γιάννενα που απελευθερώθηκαν πριν από 80 χρόνια από τους Οθωμανούς, η Σμύρνη και η Κωνσταντινούπολη… Πάντα συνυπήρχαμε με τους λαούς της Ανατολής και αυτό δεν αφήνει ανεπηρέαστη τη μουσική μας σαν Ελλάδα».
Όσο περνούσε η ώρα η κουβέντα μας γινόταν όλο και πιο ενδιαφέρουσα. Σιγά σιγά άρχισα να γνωρίζω και το Θωμά σαν άνθρωπο, πολίτη μιας κοινωνίας με ευαισθησίες, λόγο και άποψη. Βασικά στοιχεία τα οποία, κατά τη γνώμη μου, είναι απαραίτητα για τους νέους ανθρώπους που ζουν και δημιουργούν σε καιρούς δύσκολους, όπως οι σημερινοί. Από τα θέματα που μας απασχόλησαν κατά την διάρκεια της συζήτησης δεν θα μπορούσε να λείψει και το προσφυγικό ζήτημα. Η Σμύρνη και τα τραγούδια που μιλούν για τον πόνο και τον ξεριζωμό, τα όποια περιλαμβάνονται ανάμεσα σε άλλα στο ρεπερτόριο των ΤΑΚΙΜ, μας έβαλαν στην διαδικασία σύγκρισης του τότε με το τώρα. Η ιστορία επαναλαμβάνεται και δυστυχώς μαζί της και τα λάθη.
Πώς είναι λοιπόν να ζούμε σε διαπολιτισμικές κοινωνίες σήμερα αποφεύγοντας το φόβο και την καχυποψία; Οι Έλληνες σε σύγκριση με τους κέντρο-Ευρωπαίους και άλλους δυτικούς πολιτισμούς είναι πιο εξοικειωμένοι να ζουν κάτω από τέτοιες συνθήκες…
«Σαν συνέχεια του Βυζαντίου γειτονεύαμε με τους Μουσουλμάνους, όποτε από πολύ νωρίς είχαμε αναπτύξει δίαυλο επικοινωνίας με αυτούς τους λαούς σε πολιτικό αλλά και σε πολιτιστικό επίπεδο. Για τους Δυτικούς είναι πολύ δύσκολο να το καταλάβουν αυτό. Το χάσμα είναι αγεφύρωτο».
Όσον αφορά το φόβο και την καχυποψία, ο Θωμάς αρχικά εκφράζει την άποψη του για τις βόρειες, ανεπτυγμένες χώρες που χαρακτηρίζονται από ένα σοβαρό κρατικό μηχανισμό και είναι αφοσιωμένες στις έννοιες και τις υπηρεσίες ενός καλά οργανωμένου κοινωνικού κράτους.
«οι Έλληνες, ελλείψει κρατικού μηχανισμού δείχνουν περισσότερη ανθρωπιά»
«Στην απειλή μιας κοινωνικής κρίσης, όπως την βιώνουμε σήμερα, ακόμα και αυτές οι χώρες έχουν αρχίσει και παραπαίουν. Καταρρέει όλη αυτή η σιδεριά πάνω στην οποία είχαν στηρίξει τη λεγόμενη Ευρωπαϊκή Δημοκρατία. Για μένα αυτό σημαίνει ότι ο φόβος είναι ένα ανθρώπινο χαρακτηριστικό που, όσο ανοιχτόμυαλος και προοδευτικός να είσαι, αν μπει στην κοινωνία δεν φεύγει εύκολα, και αυτό ακριβώς είναι κάτι που με φοβίζει. Παρόλα αυτά οι Έλληνες, ελλείψει κρατικού μηχανισμού δείχνουν περισσότερη ανθρωπιά».
Η συζήτηση μετά από λίγο, επέστρεψε στο κομμάτι της μουσικής, αυτήν τη φόρα σε σχέση με τον άνθρωπο και τις στιγμές του. Ήταν η καταλληλότερη ώρα να εκφράσω ένα προσωπικό μου ερώτημα. Τείνω προς τον ρομαντισμό και πολλές φορές συγκρίνω παλαιότερες εποχές με το σήμερα. Αυτή η σύγκριση με οδηγεί στο προσωπικό συμπέρασμα ότι το γνήσιο συναίσθημα και η έκφρασή του λείπει από την εποχή μας.
«Η νοσταλγία για τα περασμένα μεγαλεία είναι το βασικό συναίσθημα των Ελλήνων αυτήν τη περίοδο. Πρέπει όμως να μετακινηθούμε, να αφήσουμε το χρόνο να μας πάει αλλού, σε κάτι καινούργιο. Σαν λαός έχουμε μείνει στο συναίσθημα της νοσταλγίας. Έχουμε χάσει την λύτρωση».
© Δημήτρης Μαυροφοράκης/RGB Studios
Οι ΤΑΚΙΜ έχουν μια μεγάλη ποικιλία συνεργασιών. Από αξιόλογους καλλιτέχνες του παραδοσιακού και έντεχνου χώρου, μέχρι συγκροτήματα της εναλλακτικής ποπ και ροκ σκηνής. Ενδεικτικά αναφέρω τους αγαπημένους Βurger Project και Calexico από τη μακρινή Αριζόνα, οι οποίοι μάλιστα στο τελευταίο τους album «Edge of the Sun» συμπεριέλαβαν και το ελληνικό μουσικό στοιχείο.
«Αν δεν ήμασταν διαφορετικοί, δε θα συνεργαζόμασταν. Σε μινιατούρα, αυτό είναι όλο μας το ιδεολόγημα. Η συνεργασία, δηλαδή, με διαφορετικούς ανθρώπους και καλλιτέχνες. Είναι αυτό που μας κάνει να επιζούμε ακόμα».
Θα κλείσω το κείμενο αυτό με την ευχή κάτι αντίστοιχο να συμβεί και σε κοινωνικό επίπεδο. Η συμβίωση και η συνεργασία με διαφορετικούς ανθρώπους να δημιουργήσει κάτι καινούργιο, να γεμίσουμε ενέργεια και έμπνευση για το μέλλον, για τη ζωή.
Επί πέντε μήνες το Αθηναϊκό κοινό τους απολάμβανε ζωντανά τις Τετάρτες στο ζεστό χώρο του Athenaeum Κελάρι στο Θησείο. Κάτι οι υποχρεώσεις, κάτι το ελάττωμα να αφήνω τα πάντα για τελευταία στιγμή, μόνο στην τελευταία τους παράσταση κατάφερα να είμαι και εγώ εκεί, έχοντας όμως την τύχη να ακούσω για πρώτη φόρα από κοντά την Αρετή Κετιμέ. Με ένα σμπάρο δυο τριγόνια!
