Ο ΠΑΣ Γιάννινα (διοίκηση, προπονητικό επιτελείο, παίκτες) έχει αποδείξει με τον πιο περίτρανο τρόπο την αγωνιστική άνοδο των τελευταίων ετών. Μπορεί να έγιναν “εγκλήματα” σε διάφορους χειρισμούς, μπορεί το επικοινωνιακό κομμάτι απέναντι στον κόσμο να μην είναι και το ιδανικότερο, αλλά καθαρά αγωνιστικά η ομάδα βρίσκεται σε αρκετά ανοδικό στάδιο. Μικρά βήματα μεν, αλλά σταθερά. Κάπου εκεί αναρωτιέσαι: “Είναι ικανοποιημένος ο κόσμος; Θέλει κάτι παραπάνω στη παρούσα φάση από τον Γιάννη Πετράκη και τους ποδοσφαιριστές του;” Μάλλον έχει “κορεστεί” τόσο πολύ από εμβρόντητες επιτυχίες και γκρινιάζει με ότι βρει μπροστά του. Και εξιλαστήριο θύμα σε αυτές τις περιπτώσεις; Ποιος άλλος. Ένας ποδοσφαιριστής που προέρχεται από τα σπλάχνα της ομάδας. Ο οποίος φαίνεται σαν κόκκινο πανί για μια μεγάλη μερίδα οπαδών. Τον περιμένουν στη γωνία στο πρώτο “τσαφ”, στο πρώτο κακό κοντρόλ, στη πρώτη λάθος επιλογή, στη πρώτη χαμένη ευκαιρία. Κάπως έτσι είχαν τα πράγματα στο φιλικό με τα Τρίκαλα. Όλα καλά, όλα ανθηρά που έλεγε ο εξαίρετος Κώστας Βουτσάς και ενώ η ομάδα έπαιζε καλό ποδόσφαιρο και έρχονταν τα πολυπόθητα γκολ (αυτό καίει τον μέσο Έλληνα οπαδό), μόλις ο Γιάκος έκανε ΤΟ ΑΣΤΕΊΟ να χάσει τη μπάλα, μόλις διανοούνταν να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό (και ναι πολλές φορές και εξεζητημένο)… το γνωστό κράξιμο. Ο μόνος που μπορούσε να γκρινιάζει είναι ο Γιάννης Πετράκης (όπως και έκανε) γιατί δεν έκανε αυτό που ήθελε ο Κρητικός κόουτς. Προς τι, όμως, τέτοια συμπεριφορά στον Γιαννιώτη μεσοεπιθετικό; Σεβαστό ότι σε πολλούς δε γεμίζει το μάτι με το ράθυμο στυλ παιχνιδιού, αλλά σε καμία περίπτωση δε λογίζεται ως φυσιολογικό να βρίζεις και να τα χάνεις σε παίκτη της ομάδας που υποστηρίζεις όταν μάλιστα το σκορ είναι 2-0 ή 3-0 υπέρ σου! Αυτές οι εμμονές θα πρέπει κάποια στιγμή να εξαλειφθούν δια ροπάλου γιατί το μόνο που καταφέρνουν είναι να κάνουν κακό στην ομάδα.
