Σαν σήμερα, ένα χρόνο πρίν και ύστερα από πολύμηνες και αδιέξοδες διαπραγματεύσεις, η χώρα μας μπήκε στον κυκεώνα που λέγεται capital controls.Δεν είναι δόκιμο να αναλύσουμε με οικονομικούς όρους το τι ακριβώς σημαίνει αυτό, άλλωστε ελλοχεύει ο κίνδυνος να περιπέσουμε σε δημιουργική ασάφεια, για να θυμίσουμε ωραίες εκφράσεις που ακούγονταν πέρυσι τέτοιον καιρό.
Εκείνο που έχει χαραχτεί στο μυαλό όλων των Ελλήνων είναι πολυάριθμες εικόνες, με πολίτες να σχηματίζουν ουρές μπροστά στα ATM των τραπεζών, για να βγάλουν έστω και λίγα χρήματα, τους συνταξιούχους να κλαίνε και να λιποθυμούν από τη ζέστη μπροστά στις κλειδαμπαρωμένες τράπεζες και μια ολόκληρη χώρα να βρίσκεται με μία από τις μεγαλύτερες εθνικές ταπεινώσεις στη σύγχρονη ιστορία της.
Λεφτά με το σταγονόμετρο, επιχειρήσεις να θέλουν να πληρώσουν υπαλλήλους και προμηθευτές και να μην μπορούν, κάρτες ανάληψης μετρητών ελληνικών τραπεζών να μην δουλεύουν στο εξωτερικό, φοιτητές στο εξωτερικό να παρακαλάνε να βρεθεί τρόπος να πάρουν έστω λίγα χρήματα για να ζήσουν και πολλά πολλά άλλα.
Σήμερα πολλοί, ειδικοί και μή, μπαινουν στη διαδικασία να κάνουν προβλέψεις (όπως και πέρυσι βέβαια..) για την ολική η μερική άρση των capital controls. Δεδομένης της εξαιρετικά ρευστής οικονομικής, πολιτικής και γεωπολιτικής κατάστασης που επικρατεί στο ευρωπαικό στερέωμα, μάλλον πρόκειται για εξωτερίκευση συναισθημάτων, παρά για κάτι χειροπιαστό.
Ο Ελληνικός λαός δεν θα ξεχάσει ποτέ την ημέρα αυτή.Όχι γιατί αναγκάζεται πλέον να ζήσει με ακόμη πιο λίγα(capital controls,άγρια φορολαίλαπα,μειώσεις μισθών και συντάξεων κλπ.). Έχει καταφέρει να ζήσει και κάτω από πολύ χειρότερες συνθήκες και πάλι τα κατάφερε.
Δεν θα ξεχάσει γιατί πάνω απ’όλα στερήθηκε και εξακολουθεί να στερείται την αξιοπρέπειά του και αυτό ο έλληνας δεν το συγχωρεί.
