Πόλεμος.
Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να γράψω το οτιδήποτε γιαυτό, μιας και τις τελευταίες μέρες όλοι μας εχουμε διαβάσει και έχουμε δεί πολλά. Δεν θα μπώ στη διαδικασία να αναλύσω γιατί και πώς προέκυψε ο πόλεμος μεταξυ Ρωσίας και Ουκρανίας.
Το έχουν κάνει άνθρωποι που γνωρίζουν πολυ περισσότερα απο εμενα και δεν έχει νόημα. Ούτε θα πω ποιός φταίει, ποιός προκάλεσε τον πόλεμο αυτο γιατι θα εντείνω αυτο το κλιμα διχασμού που και πάλι υπάρχει στη χώρα μας και πραγματικά δεν το θέλω.
Εγώ θα καταθέσω μόνο την γνώμη μου για την ανθρώπινη υπόσταση αυτού του φριχτού πολέμου.Συγχωρέστε μου εκ των προτέρων τυχόν αθυροστομία στα γραπτά μου, αλλά θέλω να ξερετε οτι γράφω υπο το βάρος έντονης συναισθηματικής φόρτισης…
Μου φαίνεται αδιανόητο, το 2022 να μήν μπορεί η διπλωματία να λύσει διαφορές..Μου φαίνεται επίσης υποκριτικό το ενδιαφέρον σύσσωμης της παγκόσμιας κοινότητας σχετικά με τους ανθρώπους που αναγκάστηκαν να γίνουν πρόσφυγες, πραγματικοί πρόσφυγες, καθώς και τους ανθρωπους που βρίσκονται στην Ουκρανία και περνάνε πολύ δύσκολερς ώρες.
Δεν θα μου φαινόταν αν έκαναν το ίδιο στην εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, ή ακόμη και στη σύρραξη Αρμενίας- Αζερμπαιτζάν, στο πολύ πρόσφατο παρελθόν…
Όπως πάντα όμως την πληρώνουν οι απλοί άνθρωποι. Αυτοί που βιώνουν και θα συνεχίσουν να βιώνουν τις συνέπειες της κόλασης ενός πόλεμου, όπου αυτός κι αν βρίσκεται.Χτές βράδυ αφού αποκοιμήθηκαν τα παιδιά μου, έμεινα για λίγο μόνος μου και σκεφτόμουν όλα εκείνα τα παιδιά που δεν είπαν καληνύχτα στον πατέρα τους γιατί είναι στο μέτωπο, ανεξαρτήτου του σε ποιό στρατόπεδο ανήκει, όλα εκείνα τα παιδιά που ζούν σε καταφύγια, ή που αναγκάστηκαν να φύγουν σε μια ξένη χώρα μόνο με τη μητέρα τους,ή αν είναι τυχερά με κάποιον παππού η γιαγιά, για να γλιτώσουν απο τον πόλεμο, χωρίς να ξέρουν αν θα ξαναδούν ζωντανό τον πατέρα τους, ή αν απλά κάποτε θα παραλάβουν ένα παράσημο ανδρείας εξ ονοματός του…
Προσπαθούσα να χωρέσω στο μυαλό μου πώς θα ήταν εαν εγώ βρισκόμουν στη θέση του κάθε πατέρα, Ρώσου ή Ουκρανού στην παρούσα περίπτωση, και χρειαζόταν να αποχαιρετήσω τα παιδιά μου, τη γυναίκα μου και τους δικούς μου ανθρώπους, χωρίς να ξέρω εαν ποτέ θα τους ξαναδώ..
Και ας μην πάμε μακριά. Καταλαβαίνουμε οτι δεν θέλει και πολύ αυτός ο πόλεμος να πάρει διαστάσεις, ή να έχει απόνερα που θα μας αναγκάσουν σαν χώρα να υπερασπιστούμε και εμείς την Πατρίδα μας. Τότε τί θα γίνει; Είμαστε προετοιμασμένοι να γίνουμε οι Ουκρανοί και οι Ρώσοι πατεράδες που θα πρέπει να αποχαιρετήσουν τα παιδιά τους και να πάνε να υπερασπιστούν τη γή τους; Είμαστε προετοιμασμένοι να τους δούμε ακόμη και πρόσφυγες σε μια ξένη χώρα;; Ή μήπως την ύστατη ώρα θα φωνάζουμε πάλι που είναι το κράτος κλπ κλπ…
Πώς μπορεί ρε γ@μωτο ένας γονιός εν έτει 2022 να αναγκάζεται να βρεί τέτοια δύναμη και σθένος να αντέξει όλο αυτό; Πώς μπορεί ενα παιδί να αναγκαστει να χάσει την παιδικότητα του τόσο νωρίς; Όποιος έχει τη δυνατότητα ας το σκεφτεί.. Όποιος δεν την έχει ας ρωτήσει όσους πέρασαν πόλεμο και είναι εν ζωή και θα πάρει και απο κει τις απαντήσεις του…
Το ζήτημα είναι οτι στην εποχή μας. έχουν εκφυλιστεί τα πάντα..Λέγαν κάποτε οτι ο 3ος Παγκόσμιος θα γίνει για την ενέργεια. Δικαιώνονται. Κάτι όμως που τους διαφεύγει είναι οτι ο 4ος Παγκόσμιος θα γίνει απλά για το νερό….
Δεν μας πρέπει ως σύγχρονοι άνθρωποι να ζούμε τέτοιες καταστάσεις. Φαίνεται οτι δεν έχουμε διδαχτεί τίποτα απο την ιστορία και ξέρετε οτι όποιος δεν διδάσκεται τίποτα απο την ιστορία, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει…Αυτό ένιωσα οταν άκουσα για το νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα-μαμούθ 100 δις ευρώ της Γερμανίας. ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ!!! Σας λέει κάτι αυτό;; Και φυσικά ούτε εκεί υπήρξε καμια αντίδραση της ΕΕ, του ΝΑΤΟ ή της Αμερικής και της Ρωσίας.
Όλοι κάνουν τα σχέδια τους, κανείς δεν υπολογίζει όμως τους ίδιους τους τους ανθρώπους. Εκείνους που θα κληθούν να αντιπαρατεθούν στο πεδίο της μάχης..Τις οικογένειές τους..Τα μικρά παιδιά, που θέλουμε όλοι να έχουν ενα καλύτερο μέλλον απο αυτό που και η δικιά μας γενιά, αύτη των σαραντα plus τελικά δεν είχε. Τί μέλλον όμως μπορουν να έχουν υπο αυτές τις συνθήκες;; Αν τα ακούγαμε περισσότερο τα πράγματα θα ήταν καλύτερα για όλο τον κόσμο.
Ο γιός μου, 5 ετών, μου είπε πως στο σχολείο του έμαθαν για τον πόλεμο απο τη δασκάλα τους. Εγώ βέβαια είχα φροντίσει να τον ενημερώσω απο την πρώτη μέρα για να έχει μια εικόνα και να του εξηγήσω ότι μπορούσα. Όταν τον ρώτησα εσύ τί θα έκανες εαν ήσουν αρχηγός μιας χώρας που ήταν σε πόλεμο, η απάντηση του ήταν αποστομωτική, αλλά και θα μπορούσε να διδάσκεται και στις σχολές διπλωματίας κάποτε.
Μου λέει, Μπαμπά, δεν θα έκανα καθόλου πολέμο. Θα έβρισκα τον αρχηγό της άλλης χώρας και θα τον έπειθα να γινόμασταν όλοι φίλοι και θα ζούσαμε όλοι μαζί χωρίς πρόβλημα.
Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο. Ακούστε τα παιδιά, είναι φρέσκα απο το Θεό και ξέρουν….
ΥΓ Ελπίζω αυτός ο εφιάλτης να τελειώσει άμεσα και να γίνει σε όλους μάθημα…
