Όπως κάθε παιδί έτσι και ο υποφαινόμενος τα χρόνια τα ανέμελα, τα χρόνια τα εφηβικά, θαμπώθηκα από αστέρες και “τυφλώθηκα” από στιγμές που στιγμάτισαν τη ποδοσφαιρική μου λογική.
Μακρινό 1994, ηλικία 10 ετών, και ο άγνωστος τότε Μασσάρο, ο αδιάφορος Σαβίσεβιτς, ο “περίεργος” Ρομάριο με έκαναν να δω ένα ΟΑΚΑ γεμάτο από οπαδούς των Μπάρτσα και Μίλαν, με τους Ροσονέρι του Καπέλο να διαλύουν τους μπλαουγκράνα του συχωρεμένου Κρόιφ με ένα επιβλητικό 4-0.
1995 και εκείνη η διοργάνωση κατέληξε στη Βιέννη και στον τελικό Άγιαξ-Μίλαν με τα νιάνιαρα Κλάιφερτ, Όβερμαρς, Φαν Ντερ Σαρ, Ντάβιντς, Ζέεντορφ, Ντε Μπουρ, Ραιζινγκερ και όλο το σχολειό του Φαν Γκάαλ να καθηλώνουν την Ευρώπη με το ταχύτατο ποδόσφαιρο τους και να ανεβαίνουν στο πρώτο σκαλί του βάθρου.
1996 και η πορεία των πράσινων του Χουάν Ραμόν Ρότσα ανέδειξε το ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά και πάλι οι Ολλανδοί από το Άμστερνταμ στα ημιτελικά της διοργάνωσης και παρά την ήττα με 0-1 “γκάζωσαν” στο ΟΑΚΑ και με 0-3 πέρασαν στον τελικό του Τορίνο με αντίπαλο τη Μεγάλη Κυρία του Μαρτσέλο Λίπι των Βιάλι, Ντελ Πιέρο, Ραβανέλι, Περούτσι. Για την ιστορία στα πέναλντι η Ιταλική ομάδα πανηγύρισε το τρόπαιο.
1997 με την Γιουβέντους να φαντάζει ξανά το μεγάλο φαβορί και η πορεία προς τον τελικό του Μονάχου έμοιαζε φυσιολογική. Αντίπαλος της η Ντόρντμουντ του Χίτσφελντ προέβαλε το δικό της τείχος, πνίγοντας τους Ιταλούς που διέθεταν πλειάδα αστεριών όπως Μπόκσιτς, Ντελ Πιέρο. Η “στιγμή” της διοργάνωσης το 3-1 από τον νεαρό Ρίκεν, λίγα δευτερόλεπτα μετά την είσοδο του, με εκπληκτικό ψιλοκρεμαστό σουτ πάνω από τον τεράστιο Περούτσι.
1998 Σαν διοργάνωση δεν είχε να επιφέρει κάτι συνταρακτικό, πέραν της παρθενικής χρήσης του νεόκτιστου (εγκαινιάστηκε σε φιλικό με την Γιουβέντους όπου ο Αίαντας είχε χάσει, αν θυμάμαι καλά με 0-6)
1999, χρονιά ορόσημο για αυτά που θα απολάμβανα στο γενικότερο ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι. Αρχικά, εντονότατο στιγμιότυπο, η πορεία του Ολυμπιακού μέχρι τον αποκλεισμό από την Γιουβέντους με τη βοήθεια του… αέρα και το τελείωμα του Αντόνιο Κόντε, νυν κόουτς της Τσέλσι. Στη Βαρκελώνη, στο φινάλε της διοργάνωσης, Μπάγερν και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ συγκρούονται για τη μεγάλη τους στιγμή. Στη πορεία προς τον τελικό θυμάμαι κάθε ματς των κόκκινων διαβόλων από τη φάση των ομίλων και τις ματσάρες με Μπάγερν και Μπαρτσελόνα, μέχρι τον απίστευτο τρόπο που προκρίθηκαν απέναντι στη Γιουβέντους, με 2-3 στο Τορίνο. Ο Μάριο Μπάσλερ στην αρχή του τελικού άφησε κόκκαλο τον Σμάιχελ, οι Βαυαροί σφυροκοπούσαν από παντού, και ευτυχώς το πρώτο ημίχρονο είχε χαθεί λόγω σχολικής παράστασης στο γυμνάσιο. Στην επιστροφή στο σπίτι, άρχισα να ζω σα να είμαι… εκεί το δεύτερο μισό του αγώνα. Η Μπάγερν έχανε τη μία ευκαιρία πίσω από την άλλη και τίποτα δε προμήνυε το ονειρικό φινάλε. Εκείνο το ενάμιση λεπτό που Σέριγχαμ και Σόλτσκιερ χάρισαν το τρόπαιο στον Σερ Άλεξ άρχισα σιγά σιγά να αντιλαμβάνομαι ότι στο ποδόσφαιρο και στη χειρότερη σου μέρα μπορείς να κερδίσεις. Α και κάτι ακόμα. Ότι σαν οπαδός των μπέμπηδων θα συμβιβαζόμουν με την ιδέα ότι μέχρι το σφύριγμα του αγώνα η Γιουνάιτεντ δε σε άφηνε ποτέ να πιστέψεις ότι τα παρατά.
2000 και η Ρεάλ επιστρέφει στη κορυφή της Ευρώπης απέναντι στις νυχτερίδες του Κούπερ και με το 3-0 στο Σταντ ντε Φρανς πανηγυρίζει το τρόπαιο. Χαρακτηριστηκότερη στιγμή της όλης διοργάνωσης και πιστεύω φάση που στιγμάτισε γενιές και γενιές; Το μυθικό τακουνάκι-ντρίμπλα του Ρεδόνδο στον Νορβηγό αμυντικό Μπέργκ της Μάντσεστερ Γιουνάινεντ στη γραμμή του πλαγίου άουτ και τη νίκη με 3-2 των Μαδριλένων.
2001 Ήταν η σειρά των Βαυαρών να δικαιωθούν για τον προ διετίας χαμένο τελικό. Η Βαλένθια είχε την ευκαιρία να παλέψει για το τρόπαιο αλλά ηττήθηκε στα πέναλντι μετά το 1-1 της κανονικής διάρκειας στο Μιλάνο. Αξέχαστη θα μείνει η αγκαλιά – συμπόνοιας του Όλιβερ Καν στον Κανιθάρες στο φινάλε του αγώνα.
2002. Δε χρειάζεται πολλά πολλά. Η ραψωδία του Ζιντάν στο τελικό με την Λεβερκούζεν. Τα υπόλοιπα σβήστηκαν από το μυαλό.
2003 Όχι, δεν μου έμεινε ο τελικός του Όλντ Τράφορντ μεταξύ Μίλαν και Γιούβε. Δύο ποδοσφαιριστές, δύο βαρβάτες παρουσίες. Χατ τρικ Ρονάλντο μέσα στην έδρα της Γιουνάιτεντ και standing ovation από 75.000 θεατές και φυσικά ο υπέροχος Τσέχος Πάβελ Νέντβεντ που απέκλεισε σχεδόν μόνος του τους Μαδριλένους στα ημιτελικά, αλλά μια ανόητη κάρτα του στέρησε τη συμμετοχή στον τελικό.
2004 Και το δίδυμο Μονακό – Πόρτο στέριωσε τα πάντα για εκείνη τη σεζόν. Φυσικά και η πρώτη συμμετοχή Έλληνα ποδοσφαιριστή στη κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση.
2005 Ωχ, θεέ, έμελλε να το ζήσω και αυτό αλλά ας όψεται μπροστά στο μεγαλείο της στιγμής. Τρώγοντας πιτόγυρα (πόσο πρωτότυπο στα φοιτητικά χρόνια!) στο σπίτι του φίλου μου Δημήτρη την εκπληκτική Μίλαν να συντρίβει με 3-0 την Λίβερπουλ, με τους Κακά, Σεφτσένκο, Κρέσπο, Πίρλο και Ζέεντορφ να τραντάζουν τα θεμέλια της Αγιά Σοφιάς στο στάδιο της Κωνσταντινούπολης. Και πάνω στην ηρεμία του τελικού κοντέψαμε να πνιγούμε από το 54′ έως το 60′. Δε το ζούσαμε. Δε μπορεί να συνέβαινε το 3-3 με τέτοιο τρόπο. Όχι, ήταν ψέμα. Τελικά, όχι μόνο δεν ήταν αλλά ο Μπενίτεθ με τους Τζέραρντ, Αλόνσο, Κάραχερ, Ντούντεκ, Μπίσκαν, Μέλορ, Σιναμά Πονγκόλ, Σισέ, Τραορέ, Ρίισε, Μπάρος, Σμίτσερ σήκωνε στα πέναλντι του βαρύτιμο τρόπαιο. Την είχε βαριά την… φανέλα τελικά.
2006 Η χρονιά του Ρόνι και της Μπάρτσα απέναντι στην Άρσεναλ του μύθου που λέγεται Ανρί. Δε το έχανε ο Βραζιλιάνος ούτε με σφαίρες.
2007 Ο άνθρωπος οφσάιντ Πίπο Ιντζάκι, ο δαιμονισμένος Κακά, οι εγκεφαλικοί Πίρλο και Ζέεντορφ επαναφέρουν στιγμές από το μακρινό 1994. Νίκη στο ΟΑΚΑ απέναντι στη Μίλαν και στο ίδιο έργο θεατές.
2008 Ναι, ήταν η ονειρεμένη χρονιά. Όχι, δεν έγινε κάτι προσωπικό. Αλλά ήρθε η απόλυτη κατάκτηση παρέα με αδερφό και κολλητό. Όλοι βαμμένοι Γιουνάιτεντ (τον κολλητό τον μυήσαμε στα ενδότερα του Όλντ Τράφορντ σιγά σιγά και πλέον νιώθουμε περήφανοι) ζήσαμε την πιο κ@@@@τική στιγμή. Τελικός στη Μόσχα με αντίπαλο την Τσέλσι, ανήμερα Κωνσταντίνου και Ελένης και μετά την απόκρουση του Φαν Ντερ Σαρ στο τελευταίο πέναλντι του Ανελκά… το απόλυτο κενό μεταξύ πανηγυρισμών, εναγκαλισμών και δευτερολέπτων “χασίματος” με την πραγματικότητα.
2009 Ξανά τελικό με αντίπαλο την αρμάδα του Πεπ. Μέχρι την Ρώμη, ο Ρονάλντο πήρε από το χέρι τους μπέμπηδες στη τελευταία του σεζόν με τη κόκκινη φανέλα. Ετό και Μέσι έφεραν μετά από τρία χρόνια τους μπλαουγκράνα στη κορυφή της Ευρώπης.
2010 Και ξαφνικά Ίντερ. Ο Ζοζέ έχτισε όπως μόνο αυτός ξέρει το τέλειο παραμύθι για τους νερατζούρι. Στιβαρή άμυνα, Ετό στα χαφ και ένας ένας έφευγαν με μαύρο δάκρυ. Η στιγμή της διοργάνωσης; Ο πανηγυρισμός του στο Κάμπ Νου στη πρόκριση επί της Μπάρτσα. Βέβαια, λίγους μήνες μετά θα έτρωγε ένα ωραιότατο πεντάμπαλο στον πάγκο της βασίλισσας…
2011 Περίεργη σεζόν. Από το πουθενά, σχεδόν, η Μάντσεστερ έφτασε στον τελικό του Γουέμπλει με αντίπαλο ξανά την Μπάρτσα. Μέσι, Βίγια, Πέδρο, Τσάβι, Ινιέστα, Τουρέ “χόρευαν” στο γρασίδι και ο τελικός έγειρε προς Βαρκελώνη μεριά. Τι πιο ανεξίτηλο από το καλωσόρισμα του Πουγιόλ στον Αμπιντάλ να σηκώσουν την κούπα με τα μεγάλα αυτιά; Ανατριχίλα.
2012 Η Μπάγερν βάδιζε προς το σπίτι της μιας και αυτός ήταν ο στόχος. Η Τσέλσι με τον Ντι Ματέο στον πάγκο (είχε απολυθεί ο Βίλας Μπόας) περνάει με τρομερό τρόπο τη Νάπολι και στα ημιτελικά αγωνίζεται με δέκα παίκτες για σχεδόν μία ώρα αγώνα κόντρα στην Μπαρτσελόνα και από 2-0 το κάνει 2-2, στην ματσάρα της σεζόν. Στον τελικό το ιερό τέρας της Ακτής Ελεφαντοστού Ντιντιέ Ντρογκμπά σώζει τη παρτίδα στο τελευταίο λεπτό, μέσα στο Αλιανς Αρίνα και στα πέναλντι παίρνει σβάρνα τους Βαυαρούς.
2013 Ποιος θα ξεχάσει το καρέ τερμάτων του Λεβαντόφσκι και το γλέντι απέναντι στην υπεροπτική Ρεάλ; Ποιος δε θα θυμάται το γλέντι της Μπάγερν μέσα στο Καμπ Νου με 0-3; Στον τελικό του Γουέμπλει Μπάγερν και Ντόρντμουντ σε έναν υπέροχο τελικό προσφέρουν ωραιότατο θέαμα που είχε την τελική υπογραφή του πάλαι ποτέ Looser Άριεν Ρόμπεν.
2014 Το λεωφορείο του Σιμεόνε κόντρα σε Ρονάλντο – Μπέιλ. Η στιγμή του Τσου Λου; Μια αλλαγή θέσης. Ντι Μαρία εσωτερικός χαφ, η Ρεάλ αρχίζει να πατά γκάζι, σκορπίζει την Μπάγερν και στον τελικό αν δεν ήταν ο Ράμος στα χασομέρια ακόμα θα έκλαιγε ο Κριστιάνο. Αντ αυτού στο φινάλε του τελικού της Λισσαβόνας έσφιγγε τους κοιλιακούς στον πανηγυρισμό του 4-1 με πέναλντι κόντρα στην Ατλέτικο.
2015 Τριπλέτα όνειρο με Μέσι Νευμάρ και Σουάρες διαλύει τα πάντα. Επιστροφή της Γιούβε σε μεγάλους τελικούς, Πίρλο, Μπουφόν, Πογκμπά, Τέβες, Κιελίνι, Μαρκίζιο, καταβάλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες, αλλά για ακόμη μια φορά η Μπάρτσα ήξερε να το σηκώνει.
2016 Κανείς δε φαντάζονταν ίδιο τελικό όπως του 14′. Και πάλι ο αγώνας ήταν οριακός και στιγμάτισε την διοργάνωση. Γκριεζμάν σε δαιμονιώδη κατάσταση, ξεπέταγμα Καράσκο και τελευταία εικόνα το εύστοχο πέναλντι του Κριστιάνο για την απόλυτη ηδονή.
2017 Loading….
