Μπορεί η Συρία να καίγεται, μπορεί οι ΗΠΑ να με απογοητεύουν με τους τελευταίους χειρισμούς τους απέναντι στην Τουρκία, αλλά ως εδώ! Σήμερα θα ασχοληθώ με τα «εγχώρια» και το πλάνο μου δεν αλλάζει. Θέλω να μιλήσω για εκείνες τις όμορφες στιγμές της παιδικής μου ηλικίας, όταν στο πατρικό μου κατέφθαναν τα δώρα του νονού μου για το Πάσχα. Ξέρετε… λαμπάδα, αυγουλάκι κόκκινο, κανένα «ψιλό» που συνήθως ήταν «χοντρό» και πάντοτε (τουλάχιστον ο δικός μου νονός) ένα παιχνίδι. Μάλιστα, αν και ο «πνευματικός πατέρας» μου έμενε μακριά και δεν είχαμε πολύ συχνές επαφές (τότε δεν υπήρχαν ούτε κινητά ούτε και ίντερνετ, παρά μόνο οι υπεραστικές κλήσεις), πάντα μου έστελνε παιχνίδια που μου άρεσαν πολύ. Ειδικά εκείνα που περιείχαν στρατιωτάκια.
Μου άρεσε πάρα πολύ βλέπετε ως παιδί να τα τακτοποιώ, να τα στοιχίζω, να τα βάζω να πολεμάνε και στο τέλος να τα τοποθετώ όμορφα και προσεκτικά πάνω στην μαθητική μου βιβλιοθήκη, σαν να τους έδινα το χρόνο να προετοιμαστούν για την επόμενη «μάχη». Τα χρόνια ωστόσο, περάσανε και εγώ μεγάλωσα, τα ενδιαφέροντά μου άλλαξαν και τα στρατιωτάκια βρίσκονται καλά αποθηκευμένα στις κούτες του υπογείου του πατρικού μου.
Δυστυχώς όμως, εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο, παρατηρώ ότι τα ενδιαφέροντα του κ. Υπουργού Εθνικής Άμυνας δεν έχουν ακολουθήσει την ίδια πορεία ωρίμανσης. Από την πρώτη του θητεία κιόλας στο ΥΕΘΑ, είχα διαπιστώσει γεγονότα τα οποία, περισσότερο έδειχναν ένα άτομο που νομίζει ότι πλέον μπορεί να εκτελεί παιχνιδάκια, έχοντας ως αντικείμενο ενασχόλησής του, τις Ένοπλες Δυνάμεις (ΕΔ) της χώρας, παρά έναν πολιτικό που αντιλαμβάνεται πλήρως το τι αντιπροσωπεύει για μια σοβαρή (αυτή τη λέξη δε θα βαρεθώ να την επαναλαμβάνω) χώρα το συγκεκριμένο υπουργείο.
Το ΥΕΘΑ δεν είναι ένα τυχαίο υπουργείο. Είναι το υπουργείο εκείνο που αναλαμβάνει την διεύθυνση των ΕΔ πάνω στις κατευθυντήριες οδηγίες που θέτει η Κυβέρνηση της χώρας. Δηλαδή, αναλαμβάνει την ευθύνη απέναντι στην πολιτική ηγεσία της χώρας, να κατευθύνει τις ΕΔ, με τρόπο που να μπορούν να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους, σε περιόδους ειρήνης, κρίσης ή πολέμου, σύμφωνα με την εθνική στρατηγική. Φυσικά, για να συμβεί αυτό, πρέπει να υπάρχει και εθνική στρατηγική, αλλά αυτό το έχουμε ήδη αναλύσει σε προηγούμενο άρθρο…
Αποστολή του υπουργείου, δεν είναι σε καμία περίπτωση η πραγματοποίηση κινήσεων εντυπωσιασμού (ή και λαϊκισμού), οι οποίες μάλιστα, δε δείχνουν να υπακούουν σε κανένα γενικότερο σχεδιασμό ούτε να αντιλαμβάνονται τον αντίκτυπο που προκαλούν τόσο στο εσωτερικό, όσο – κάποιες φορές – και στο εξωτερικό.
Μου είχε κακοφανεί σε μεγάλο βαθμό η αρχική (πριν περίπου ένα χρόνο) εμφάνιση του κ. Υπουργού σε φυλάκιο του ανατολικού Αιγαίου με ένα χιτώνιο στολής παραλλαγής, το οποίο μάλιστα το φόραγε ξεκούμπωτο, με μαζεμένα τα μανίκια, όπως ένας εργάτης της οικοδομής (με απόλυτο σεβασμό στο εξαιρετικά δύσκολο αυτό επάγγελμα) και γενικά με ένα τρόπο που προσωπικά με έκανε να αναρωτηθώ: α) Δε βρέθηκε ένας από τους άμεσους συμβούλους του να του πει «κ. Υπουργέ, τι κάνετε; Είναι δυνατό να φοράτε έτσι απλά ένα χιτώνιο στολής, όπως να ‘ναι πάνω σας; Κάποιοι ενδεχομένως να προσβληθούν;»· β) Οι στρατιώτες που τον έβλεπαν απέναντί τους με αυτή την εμφάνιση, άραγε τι συμπεράσματα αποκόμισαν; γ) Γιατί να συμβεί όλο αυτό το σκηνικό;
Ο χρόνος πέρασε, ξαναέγιναν εκλογές, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ παρέμεινε στην εξουσία και η αρχική διαπίστωση ήταν ότι ο Πρωθυπουργός δεν επιθυμούσε την παραμονή του Καμμένου στο συγκεκριμένο υπουργείο. Μάλλον κάτι θα είχε δει και εκείνος… Ωστόσο, ήταν τέτοια η επιθυμία του να παραμείνει στη θέση του, που ούτε από αντιπροεδρείες Κυβέρνησης συγκινήθηκε, ούτε από τίποτα άλλο. Μόνο το υπουργείο αυτό με τα στρατιωτάκια!
Και πάνω που ευχόμουν η προηγούμενη «λανθασμένη» προσέγγιση κατά την επίσκεψή του στο φυλάκιο να ήταν και η τελευταία του, τον βλέπω λίγο αργότερα να ανεβάζει φωτογραφίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ενημερώνοντας ότι μόλις διέταξε άσκηση και φορώντας στολή (η οποία δε θυμάμαι να ήταν και ελληνική). Και πριν λίγες ημέρες, νέα πάλι εμφάνιση, πάλι με στολή, σε φυλάκιο του Αιγαίου πάλι και μάλιστα με το διακριτικό των ΟΥΚ!!!
Αν ήμουν 12 ετών, μάλλον θα ζήλευα που ένα άλλο παιδάκι, κάπου στη χώρα μου έχει τη δυνατότητα να παίζει με τέτοια παιχνίδια, όμως κάποτε τα παίγνια τελειώνουν. Και μόνο από την πλευρά της γραφικότητας αν το δούμε, είναι ανεπίτρεπτο για έναν Υπουργό να συμπεριφέρεται με τρόπο που οδηγεί στο προσωπικό του troll στο διαδίκτυο· πόσο μάλλον όταν αυτή η εμπειρία έχει επαναληφθεί. Το κύρος του ηγέτη αποτελεί μία εξαιρετικά κρίσιμη έννοια για τον ίδιο και τους υφισταμένους του, το πλήγμα του δε, δημιουργεί ποικίλα όσα προβλήματα… Πώς μπορεί ένας υφιστάμενος να σεβαστεί τον προϊστάμενό του και να εμπνευστεί από αυτόν, όταν ο ίδιος γίνεται αντικείμενο χλευασμού λόγω των προσωπικών του (λανθασμένων) επιλογών;
Υπάρχει όμως και μία ακόμα εξαιρετικά σοβαρή διάσταση: κινήσεις όπως αυτές – με όσο «καλό μάτι» και αν τις δεις – προκαλούν τους ένστολούς του ΥΕΘΑ (ενδεχομένως και των Σωμάτων Ασφαλείας), οι οποίοι επέλεξαν ένα συγκεκριμένο δρόμο στη ζωή τους και τώρα βλέπουν τον πολιτικό τους προϊστάμενο να μην αποδίδει σε ένα από τα σύμβολά της ζωής τους, το σεβασμό που αρμόζει. Τονίζω – για να προλάβω τους ευέξαπτους – ότι αναφέρομαι στην πλευρά των ένστολων και όχι των μη ένστολων. Και φανταστείτε, αν αισθάνονται ότι με αυτό τον τρόπο αντιμετωπίζονται από τον Υπουργό τους, τι έχουν άραγε να περιμένουν από όλους τους άλλους…;
Ο κ. Υπουργός πρέπει αρχικά να επαναπροσεγγίσει τις απόψεις και τις ενέργειές του και να απευθυνθεί με μία ειλικρινή, πειστική και απολογητική διάθεση προς το στρατιωτικό προσωπικό, με σκοπό να αποκαταστήσει τα πληγωμένα του αισθήματα. Στο κάτω – κάτω, αν ο ίδιος αγαπούσε τόσο πολύ τη στολή, θα μπορούσε μέσω των εξετάσεων να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα, αντί να τη φέρει πάνω του παραπέμποντας στην Κυριακή των Απόκρεω… Η δε Κυβέρνηση, οφείλει να κατανοήσει το γεγονός ότι το ΥΕΘΑ, διαχειρίζεται τους πυλώνες σκληρής ισχύος της χώρας και οι ενέργειές του οφείλουν να αποπνέουν κύρος και γόητρο σε «φίλους» και «εχθρούς».
Άρης Δούμπος
(www.twitter.com/aris_dou)
