Γιάννενά μου Καληνύχτα
Άργησα να σου γράψω, το ξέρω. Ελπίζω να είσαι καλά, πάντα το θέλω αυτό για σένα και να μην φοβάσαι το κρύο! Σε βλέπω να προσπαθείς, να επαναφέρεις την καθημερινότητά σου, σταθερά, στην πραγματικότητα αυτής της εποχής και σε θαυμάζω.
Δεν θέλω να σκύβεις το κεφάλι και να φοβάσαι. Γύρνα το βλέμμα σου στο Μιτσικέλι σου, κοίτα τι όμορφο που είναι με τις άσπρες πινελιές του, πάρε μια μεγάλη ανάσα και τακτοποίησε τα προβλήματά σου με υπομονή και μόνο όπως εσύ ξέρεις.
Να σε συμβουλέψω! γιατί αυτό κάνουν οι καλοί φίλοι, ότι θετική σκέψη και ηρεμία μπορείς να κερδίσεις, αν περπατήσεις στους δρόμους σου και θαυμάσεις την απλή ομορφιά σου, ειδικά την Κυριακή! Ξέρεις σε εκείνα τα δρομάκια που δεν κυκλοφορεί πολύς κόσμος, μιας και δεν είναι κοντά στην λίμνη σου, αλλά είναι εξίσου όμορφα.
Θέλω να σου πω όμως για τον τελευταίο μου περίπατο Γιάννενά μου. Εσύ στους περιπάτους σου, παρατηρείς τις λεπτομέρειες και τα χρώματα; Αναρωτιέμαι..
Κάπου όχι μακριά από το κέντρο σου, σε ένα μισογκρεμισμένο σπίτι, μπροστά σε δρόμο, ένας άνθρωπος στέκεται ακίνητος και παρατηρεί τους περαστικούς, τα αυτοκίνητα και τον ουρανό. Το βλέμμα του είναι σταθερό και κοιτάζει πάντα ευθεία μπροστά του. Δεν φαίνεται χαρούμενος αλλά ούτε λυπημένος. Βλέπει την πόλη που αλλάζει, τους ανθρώπους και δεν μπορεί να κάνει κάτι. Ακούει τους περαστικούς που μιλάνε και πάλι δεν μπορεί να πει κάτι. Ένα πρόσωπο που έχει μπει σε μια κορνίζα για να προστατεύεται από την φθορά. Ένας ξεχασμένος άνθρωπος σε έναν τοίχο ολομόναχος.
Μια ολόκληρη ιστορία που δημιούργησε κάποιος και έζησε την δική του ζωή και πορεία στα χρόνια, υπάρχει σε ένα πορτραίτο.
Ποιος είπε ότι τα πορτραίτα δεν μπορούν να μιλήσουν; Ποιος είπε ότι τα πορτραίτα δεν μπορούν να αποκαλύψουν και να ξυπνήσουν συναισθήματα;
Σε εμένα Γιάννενά μου, το πορτραίτο μου μίλησε. Στην ψυχή μου. Με θλίψη για το τι κάνει εκεί, χωρίς την προστασία ενός αγαπημένου προσώπου, μόνο του. Ότι η λησμονιά του έπαιξε άσχημο παιχνίδι και σαν τιμωρία ακούει και βλέπει τα πάντα τριγύρω του.
Μου μίλησε για την απώλεια, την μοναξιά του και με έκανε να συλλογιστώ ότι οι άνθρωποι ξεχνάνε Γιάννενά μου. Με την βοήθεια και την προστασία του χρόνου, σταματάνε να σε θυμούνται, να σε συζητούνε και να σε αγαπάνε. Γίνεσαι ένα πορτραίτο που τοποθετείται και κοσμεί έναν τοίχο και όλα με μιας διαγράφονται.
Με έβαλε σε σκέψεις το πορτραίτο για τους δικούς μου ανθρώπους. Που θέλω να τους μιλάω, να τους βλέπω και να νιώθω την αγάπη τους. Με έβαλε σε σκέψεις για εμένα που κάποια στιγμή θα είμαι μια ανάμνηση και δεν θέλω να «ξεμείνω» σε ένα μισογκρεμισμένο σπίτι.
Δεν ξέρω Γιάννενά μου, αν σε στεναχώρησα σήμερα αλλά αγκάλιασε τους δικούς σου ανθρώπους, μίλησέ τους και θύμισε τους την αγάπη σου κάθε μέρα γιατί αύριο, ίσως να μην …
