Η γενιά των τριαντάρηδων (συν κάτι παραπάνω) μεγάλωσε με μεγάλους αστέρες, με ηχηρά ονόματα, με εμβληματικές φυσιογνωμίες. Μέσα από την προσωπική αγάπη που ακούει στο όνομα Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (ναι θα το ακούτε πολλές φορές από αυτή εδώ τη στήλη)υπήρξε ένας παίκτης που υπήρξε ογκόλιθος της αρμάδας του Σερ Άλεξ για παραπάνω από δεκαπέντε χρόνια. Σαν σήμερα, έκανε το επίσημο ντεμπούτο του με τη φανέλα των κόκκινων διαβόλων. Ο Πόλ Σκόουλς ισοδυναμεί με μαγικό δεξί πόδι. Μια εικόνα που έρχεται κατευθείαν στο μυαλό στην αναφορά και μόνο του ονόματος του. Στρώσιμο της μπάλας και η οβίδα σε κάποια μεριά του τέρματος ήταν η διαδικασία που τηρούνταν ευλαβικά όλα αυτά τα χρόνια. Στο τέλος, ο πανηγυρισμός με ψηλά το χέρι ως άλλος Άλαν Σίρερ (κλασσικός βρετανικός πανηγυρισμός) αχνοφαίνονταν σε τόσα γήπεδα στο περιτύλιγμα των πανηγυρισμών των οπαδών.
Τον θυμάμαι για κάθε “τρύπωμα” που έκανε στην αντίπαλη άμυνα, όταν άνοιγαν οι δύο επιθετικοί (4-4-2 το μαγικό σύστημα της εποχής με Ίργουιν, Γκάρι Νέβιλ, Γιαπ Σταμ και Γιόνσεν, Σκόουλς Κιν στα χαφ, Γκίγκς και Μπέκαμ στις πτέρυγες και φυσικό το επικό δίδυμο Κόουλ Γιορκ στην επίθεση) και αυτός έμπαινε ανάμεσα στα θηρία και έπιανε ανεπανάληπτες κεφαλιές, προβολές, σουτ, κάθε λογής τρόπο να τελειώνει τις φάσεις.
Όσο για σουτ εκτός περιοχής; Τι ματσάρα μέσα στη Μίντλεσμπρο και νίκη των μπέμπηδων με 3-4 με το ένα εκ των τερμάτων να σημειώνεται με σουτάρα του “Παύλου” στο “Γ” της εστίας το μακρινό 2000;
Το μονοκόμματο σουτ μετά από διώξιμο των αμυντικών σε αγώνα με την Άστον Βίλα στο Βίλα Πάρκ εν έτη 2008 (0-2 τελικό σκορ) που κόντεψε να σπάσει το οριζόντιο δοκάρι;
Ή το “γκολ και φύγαμε για τελικό” τον Απρίλη του 2008 στον ημιτελικό με την Μπαρτσελόνα, των Ανρί, Μέσι, Ετό, Ντέκο μετά από κοντρόλ και δεξί φαλτσαριστό σουτ στην αράχνη της εστίας του Βαλντέζ στέλνοντας τον Κριστιάνο και τους υπόλοιπους στη Μόσχα για τον τελικό που έμελλε να φέρει και κατάκτηση του Τσ. Λιγκ;
Τόσα και τόσα γκολ, τόσα και τόσα τάκλιν, τόσες και τόσες μακρινές μπαλιές στα κορδόνια των ποδοσφαιριστών συνέθεσαν ένα κοκκινομάλλη αρτίστα που ήταν εκ των εμβληματικότερων φυσιογνωμιών των 90′.
Όσο περνούν τα χρόνια η αξία του μεγαλώνει καθώς εκτιμάται περισσότερο αυτό που προσέφερε τα χρόνια που αγωνίζονταν. Μπορεί να είχε Κριστιάνο, να είχε Μπέκαμ, Γκίγκς, Τέβεζ και τόσους μεγάλους συμπαίκτες, όμως ο ίδιος υπήρξε από τους μεγαλύτερους.
Και επειδή όταν μιλάει ο Σερ Μπόμπι Τσάρλτον τα πάντα σιωπούν και απλά ακούνε… “Many great players have worn the shirt of Manchester United. In so many ways Scholes is my favorite.”
