Το δημοψήφισμα στη γειτονική FYROM, επιβεβαίωσε την εκτίμηση που υπήρχε εδώ και καιρό ότι η συμφωνία τη λίμνης των Πρεσπών, ήταν ένας «γάμος» που θα έβρισκε πολλές δυσκολίες στο να «προχωρήσει».
Ο αριθμός των συμμετεχόντων σε αυτό ήταν μικρότερος από τον συνολικό αριθμό των ψηφισάντων το κόμμα του Ζάεφ και το σύνολο των αλβανικών κομμάτων κατά τις τελευταίες εκλογές (πριν από περίπου 2 χρόνια) και γενικά, η γραμμή του «μποϋκοτάζ» την οποία έδωσε η αντιπολίτευση αποδείχθηκε ισχυρή. Πρέπει εδώ να σημειωθεί ότι (σε αντίθεση με τη χώρα μας) στο γειτονικό κρατίδιο, η εξ αποστάσεως συμμετοχή είναι εξασφαλισμένη.
Με την παρούσα κατάσταση, η συνταγματική αναθεώρηση, που είναι απαραίτητη ώστε να προχωρήσει η μεταξύ των δύο χωρών συμφωνία, δεν φαίνεται να συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες να επέλθει. Αντίθετα, φαίνεται ότι ο Ζάεφ οδηγείται σε εκλογές (λογικά εντός διμήνου) και πιθανότητα σε πολιτική ήττα.
Έτσι, δημιουργείται το εύλογο ερώτημα του πώς γίνεται ένα κράτος το οποίο είναι τόσο πιεσμένο σε οικονομικό επίπεδο, να βάζει σε δεύτερη μοίρα την ένταξή του σε ΝΑΤΟ και ΕΕ και να θεωρεί σημαντικότερο να αντιμετωπίζεται ως απόγονος του Μ. Αλέξανδρου. Και εδώ ακριβώς έρχεται η διαπίστωση των αποτελεσμάτων της – επί δεκαετίες – εθνικιστικής προπαγάνδας, δηλαδή της πλύσης εγκεφάλου, που έχει υποστεί ο λαός των Σκοπίων, η οποία ουσιαστικά θέτει «στον αέρα» την εφαρμογή μίας συμφωνίας, αρκετά ευνοϊκής για τον ίδιο. Ο λαός δηλαδή, προτίμησε την ονομασία «Μακεδονία» χωρίς γεωγραφικό προσδιορισμό, από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Βεβαίως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και για τον ελληνικό λαό η συμφωνία της λίμνης δεν έγινε ευρέως αποδεκτή ∙ κάθε άλλο. Εκτιμώ μάλιστα, ότι υπάρχει μία κοινή καχυποψία στους δύο λαούς, καθώς κανείς δεν είδε με καλό μάτι όλη αυτή τη βιασύνη για επίλυση, σε συνδυασμό με την (δήθεν) ευνοϊκή συγκυρία.
Για άλλη μία φορά, κατά την προσωπική μου πάντα άποψη, η Δύση και ειδικά η ΕΕ, δείχνει να μην μπορεί να «αναγνώσει» με ωριμότητα και σύνεση το διεθνές περιβάλλον και προσπαθεί να προωθήσει «άρον – άρον» λύσεις, δημιουργώντας επίπλαστες συνθήκες ευφορίας, οι οποίες τελικά δεν γίνονται πιστευτές από κανένα.
Αλλά και η Ελλάδα στην συγκεκριμένη περίπτωση, διολίσθησε στην εξωτερική της πολιτική και δεν μιλάω τόσο για τα κύρια στοιχεία της συμφωνίας, όπως τα γνωρίζουμε, όσο κυρίως – και αυτό παρακαλώ να σημειωθεί – στην εφαρμογή της. Διότι για άλλη μία φορά, δεν έχουν εξασφαλιστεί οι απαραίτητες δικλείδες ασφαλείας για την παρακολούθηση της εφαρμογής της συμφωνίας. Να θυμίσω μόνο, ότι τη στιγμή που μιλάμε πραγματοποιούνται ξεκάθαρα αλυτρωτικές δηλώσεις από την πολιτική ηγεσία της FYROM, οι οποίες απαντώνται με συγχαρητήρια για το ποσοστό της θετικής ψήφου που έλαβε ο κ. Ζάεφ, από την ελληνική κυβέρνηση.
Τελικά, άρεσε σε κανέναν αυτή η συμφωνία. Σίγουρα στους κυρίους Ζάεφ, Τσίπρα, Κοτζιά και (μάλλον) Δημητρόφ. Από εκεί και πέρα, οι πλειοψηφίες των πολιτών στις δύο χώρες δεν φαίνεται να έχουν πειστεί.
Άρης Δούμπος
Twitter: @aris_dou
