Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η είδηση της περασμένης βδομάδας ήταν η εκλογική νίκη του Ντόναλντ Τραμπ στις Προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ. Ο αμερικανός «Μήδας», ενάντια σε εκτιμήσεις και προγνωστικά, κατάφερε να γίνει ο 45ος Πρόεδρος των ΗΠΑ, επικρατώντας της έμπειρης αλλά και άτυχης Χίλαρι Κλίντον.
Από την πρώτη κιόλας στιγμή, η πλειοψηφία επιδόθηκε σε μια προσπάθεια να ερμηνεύσει το «ανεξήγητο» αποτέλεσμα, το οποίο τελικά δεν ήταν και τόσο ανεξήγητο. Μια απλή και μόνο ματιά στον εκλογικό χάρτη, μας αποδεικνύει καταρχήν, το πόσο διαφορετικά ψήφισαν οι κεντρικές πολιτείες των ΗΠΑ, σε σχέση με τις πολιτείες των ακτών, οι οποίες ήταν σαφώς υπέρ της υποψηφιότητας Κλίντον. Επίσης, παρακολουθώντας τα στατιστικά στοιχεία, όπως τα προέβαλε την αμέσως επόμενη μέρα το CNN, διαπίστωσα και μία συντριπτική πλειοψηφία των λεγόμενων «ισπανόφωνων» υπέρ της υποψηφιότητας Τραμπ. Εκεί ομολογουμένως προβληματίστηκα, καθώς περίμενα ότι η προεκλογική ρητορική του Τραμπ περί «καθαρού κράτους», θα έφερε όλες αυτές τις μερίδες ψηφοφόρων στο «πιάτο» της Κλίντον. Φυσικά διαψεύστηκα.
Σαν να μην έφτανε όμως αυτό, καίριο πλήγμα αποτέλεσε για τη Χίλαρι η δημοσιοποίηση των e-mails από το FBI και η γενικότερη παραφιλολογία που αναπτύχθηκε γύρω από αυτά, λίγες μόνο εβδομάδες πριν την εκλογική διαδικασία. Δεν ήταν απλώς ένα κερασάκι στην τούρτα· ήταν ένα κανονικό «τσεκούρωμα» ψήφων.
Και έτσι καταλήγουμε σήμερα να αναρωτιόμαστε για το πώς ο Ντόναλντ θα αντιμετωπίσει την Ελλάδα και ειδικότερα στο ζήτημα του χρέους. Θα πρέπει αρχικά, να κατανοήσουμε ότι ο Τραμπ δεν είναι πολιτικός. Είναι ένας πάρα πολύ επιτυχημένος, πάμπλουτος επιχειρηματίας, αλλά όχι πολιτικός. Άρα σε πρώτη φάση, θα πρέπει να δούμε που θα καταλήξει η διαδικασία αλληλοενημέρωσης του ιδίου και του επιτελείου του, μέχρι να ληφθούν οι τελικές του αποφάσεις σχετικά με την πολιτική γραμμή που θα χαράξει. Αν νικήτρια της αναμέτρησης ήταν η Χίλαρι, η οποία γνώριζε πολύ καλά και επιθυμούσε την ευρωπαϊκή σταθερότητα, θα μιλούσαμε τώρα με τελείως διαφορετικούς όρους. Όμως δεν ήταν…
Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα λεγόμενά του για επαναπροσέγγιση με τη Ρωσία. Από μόνος του αυτός ο όρος, δε σημαίνει και πολλά πράγματα. Ωστόσο, αν πρόκειται για μια επαναπροσέγγιση με σκοπό τη μείωση των εντάσεων και τη διατήρηση της σταθερότητας, «ιδού η Συρία, ιδού και το πήδημα», για να παραφράσω και τη γνωστή ελληνική ρήση. Δεν υπάρχει πιο πρόσφορο πεδίο για να αποδείξουν οι δύο πλευρές την επιθυμία τους για επαναπροσέγγιση των σχέσεών τους και συνεργασία.
Όσο για κάποιες – πανηγυρικές – απόψεις που εκφράστηκαν στο εσωτερικό τη χώρας μας και αναφέρθηκαν σε νίκη του Τραμπ ενάντια στα εβραϊκό λόμπι (και άλλα τέτοια παραμύθια), θα ήθελα να ενημερώσω ότι λίγες μόνο μέρες πριν τις αμερικανικές εκλογές, ο Τραμπ συναντήθηκε τόσο με τον Ισραηλινό Πρωθυπουργό, όσο και με άλλα μέλη της ισραηλινής πολιτικής σκηνής. Ο ίδιος δε, έχει δεσμευθεί ότι η αμερικανική πρεσβεία στο Ισραήλ, θα μεταφερθεί άμεσα από το Τελ-Αβίβ στην Ιερουσαλήμ, γεγονός που δείχνει ότι ο ίδιος τηρεί το βλέμμα του στην περιοχή.
Αυτή τη διαφαινόμενη προσέγγιση των ΗΠΑ με το Ισραήλ, μετά από μια περίοδο όχι και των καλύτερων δυνατών σχέσεων μεταξύ Ομπάμα και Νετανιάχου, η Ελλάδα πρέπει να την παρακολουθήσει στενά και να βρίσκεται σε ετοιμότητα να αναλάβει δράση, πρωταρχικά στο ζήτημα της εισβολής στην Κύπρο και σε δεύτερο χρόνο στους τομείς της ασφάλειας (όχι μόνο της ενεργειακής) και της σταθερότητας στην περιοχή.
Δεν πρέπει τέλος να ξεχνάμε σε ό,τι αφορά το νέο Πρόεδρο, ότι στις ΗΠΑ, όποια και αν είναι η προσωπικότητα του Προέδρου, όσο ισχυρός και να είναι, το Κογκρέσο αποτελεί πάντοτε ένα μηχανισμό εξισορρόπησης του Προέδρου, όπως επίσης και ότι παγκοσμίως σε κάθε προεκλογική περίοδο οι υποψήφιοι υιοθετούν ρητορικές με μόνο σκοπό την εκλογική νίκη. Για όλα τα προαναφερθέντα, ο Ντοναλντ Τραμπ αυτή τη στιγμή αποτελεί ένα γρίφο· μία εξίσωση με πολλούς αγνώστους. Και όλοι εμείς, αντί να χαιρόμαστε ή να φοβόμαστε, καλό θα είναι να αναμένουμε και βεβαίως, να προετοιμαζόμαστε.
Άρης Δούμπος
(www.twitter.com/aris_dou)
