Η 7η Μαΐου θα μείνει βαθιά χαραγμένη στις μνήμες όλων όχι για κάτι χαρμόσυνο και άξιο να αναφερθεί στο εγγύς μέλλον, αλλά γιατί θα αποτελεί τη ναυαρχίδα της περιβόητης εξυγίανσης. Μπορεί να μην είμαι από τους μετρ της πολιτικής (έως καθόλου οφείλω να ομολογήσω) αλλά αυτή η λέξη θυμίζει τον ποταμό λέξεων που πλημμύριζε τα στόματα των Συριζαίων τον Γενάρη του 15′. Μια αλλαγή που δεν ήρθε ποτέ, μια ελάφρυνση που δεν υπήρξε ποτέ, τουναντίον δε ήρθαν πιο σκληρές μέρες. Έτσι και στην παρούσα. Ο Ρώσος μεγιστάνας και ο Κίτρινος θηριοδαμαστής ανεμίζουν σημαίες της Αναγέννησης, έχοντας βρει τα κατάλληλα “πιόνια” στήριξης που διαλαλούν το διάγγελμα τους και πολύς κόσμος έχει πειστεί ότι ΕΠΙΤΈΛΟΥΣ θα υπάρξει αξιοκρατία στον χώρο του λαοφιλέστερου αθλήματος. Ότι συνέβη από το πρωί του Σαββάτου της 7ης Μαΐου έως τη λήξη του τελικού είναι η επιτομή του “ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ γκρεμιζόταν”.
Μάταια να μπει κάποιος στην διαδικασία καταλογισμού ευθυνών γι’ αυτά που έγιναν. Όχι γιατί δεν υπήρχαν (είστε και πολλοί, διάολε). Αλλά γιατί δεν πρόκειται να τιμωρηθεί κανείς. Τόσο απλά, ρεαλιστικά και βάναυσα σκληρά. Άνθρωποι μαχαιρώθηκαν, δημόσια περιουσία λεηλατήθηκε, ποδοσφαιρικός αγώνας καθυστέρησε και φινάλε με εις εκ των εξυγιαντών να λέει στην κάμερα “ο άνθρωπος είναι αλήτης”, την ώρα που ο “νικητής” της βραδιάς αποθεώνονταν στον ουρανό του Βόλου από τους παίκτες της ομάδας του.
Και κάπου εδώ αρχίζουν τα φυσιολογικά ερωτήματα: Δεν ήταν μια ευκαιρία να αποδείξουν οι… “αντιπολιτεύοντες” ότι μπορούν να χτίσουν κάτι καλό; Τι διαφορετικό έκαναν αυτοί από τους προκατόχους τους; Τι αύρα άφησαν μετά από όλο αυτό το ρημαδιό που είδαν όλοι; Κατάφεραν αυτό που ήθελαν ή τελικά δείχνουν να μην το΄χουν;
Τελικά στην Ελλάδα, το μόνο που μας νοιάζει, είναι ένα. Χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Και όλα αυτά θυσιάζοντας το ποδόσφαιρο στον βωμό του ξύλου…
