Η αφήγηση της Χέλγκα Σνάιντερ, είναι η δραματική ιστορία μιας κόρης που δεν ένιωσε ποτέ τη μητρική αγάπη. Ορφάνεψε από τα τέσσερά της χρόνια, όταν η μητέρα της εγκατέλειψε σύζυγο και παιδιά για να υπηρετήσει ως δεσμοφύλακας στα στρατόπεδα εξόντωσης των Ναζί.
Πενήντα χρόνια αργότερα η Χέλγκα αφήνει την κραυγή απόγνωσης να ηχήσει. Ένα βροχερό ξημέρωμα του Οκτώβρη του 1998, όταν την επισκέπτεται σε μια πανσιόν για ηλικωμένους, θα ακούσει από την ίδια τη μαρτυρία της ναζιστικής θηριωδίας, με αντάλλαγμα να την αποκαλέσει mutti, μητέρα.
Άσε με να φύγω, μητέρα θα είναι η φράση που θα πει γυρίζοντας την πλάτη, ικετεύοντας για την λύτρωση…
Πόσο μίσος μπορεί να χωρέσει στις ανθρώπινες ψυχές; Πόση βία, εξευτελισμός, απαξίωση και καταναγκαστική εργασία για να επιβιώσουν σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωση; Πόσες ψυχές έχασαν την ζωή τους, για να παίξουν το παιχνίδι της «Τελικής Λύσης» των Γερμανών;
Αποτρόπαιες συνθήκες, φρικιαστικές εικόνες και μαρτυρίες που χρόνια τώρα στέκονται σιωπηλά κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου για την θηριώδη Γενοκτονία των Εβραίων, των Ρομά, των πολιτικών κρατούμενων, των «κοινωνικά απροσάρμοστων» και των γυναικών που κατέληξαν σε κάποιο πορνείο των στρατοπέδων.
Ξέρω, όπως και όλοι μας πια πως όσο κι αν θέλουμε να παραλείψουμε κάποιες σελίδες τις ιστορίας, εκείνες στέκονται και εμφανίζονται μπροστά μας. Είναι πολλά, τόσα πολλά που συνεχίζουν να αιμορραγούν και να κακοφορμίζουν.
Η απώλεια, ο θάνατος, όπως και το βεβαρημένο παρελθόν των παππούδων, των γονέων και των συγγενικών προσώπων, συνεχίζουν να μας ακολουθούν πιστά. Ένα τέτοιο πρόσωπο, είναι και η Χέλγκα Σνάιντερ, που μετά από πενήντα χρόνια κραυγής και απόγνωσης σπάει τα δεσμά της και μας αφηγείται πως ορφάνεψε από μητέρα, όταν εκείνη την εγκατέλειψε για να υπηρετήσει στο Άουσβιτς ως δεσμοφύλακας, στο πλευρό του Ρούντολφ Ες.
Μια γυναίκα που πίσω από το όνομα της, και την θηλυκή της ομορφιά, έπραξε μυριάδες εγκλήματα. Μα δεν θα σταθώ εκεί. Αυτό που μου ραγίζει την καρδιά είναι πως πίσω από τις πράξεις των γονέων καταστρέφεται το παρόν και το μέλλον των παιδιών, όπως και της Χέλγκα. Δέχτηκε τον πόνο, την βία, την απόρριψη και την κατακραυγή του κόσμου, επειδή πίσω από το όνομα της, στεκόταν η όψη της τρομακτικής μητέρας της.
Οι ψυχές και πόσο μάλιστα οι αθώες παιδικές ψυχές καταστρέφονται στο δευτερόλεπτο. Ακόμα κι αν απαρνηθείς τους ανθρώπους και το άσχημο παρελθόν τους, εκείνο πάντα σε προσπερνά και εμφανίζεται μπροστά σου.
«Άσε με να φύγω, μητέρα», μια ικεσία, ένας ενδόμυχος σπαραγμός μιας κοπέλας και έπειτα μιας γυναίκας, που ζούσε πίσω από την σκιά της μητέρας της. Μια κραυγή απόγνωσης για όσα δεν έζησε, αφού το μητρικό χάδι που τόσο επιθυμούσε, μεταμορφώθηκε σε «οπλοπυροβόλο» θερίζοντας ανελέητα αμέτρητες ανθρώπινες ψυχές.
Σε τούτη την περίπτωση δεν υπάρχει δίκιο ή άδικο. Δεν υπάρχει ψέμα ή αλήθεια. Δεν υπάρχει μια νέα πορεία ζωής, όταν οι θάλαμοι αερίων «κατασπάραζαν» αθώους. Δεν υπάρχει αληθινή αγάπη, όταν τα χέρια της «μητέρας», σκορπούν τον θάνατο αντί τα χάδια.
Οι αλήθειες πάντα πληγώνουν και πληγώνουν ανεξέλεγκτα. Σωπαίνουν οι Ερινύες της ψυχής; Η λύτρωση επέρχεται;
Ένα βιβλίο που θα σας καθηλώσει μέχρι την τελευταία του σελίδα.
Βασιλική Τσούνη – Συγγραφέας.
