Ένα τελευταίο κουδούνι και τα πάντα ερημώνουν. Σήμερα σαν να είχε διαφορετικό ήχο ή τουλάχιστον έτσι ακούστηκε! Η τελευταία υπογραφή στο απουσιολόγιο και η «φωνούλα» του μυαλού να λέει: «Πάει και αυτή η χρονιά. Τελείωσε». Τα μάτια, συγκινημένα παρακολουθούν τις πλάτες αυτών που φεύγουν από την αίθουσα, με τα γέλια και την βιασύνη. Υπάρχουν φυσικά και αυτοί που ξεχνούνε κάποιο βιβλίο και επιστρέφουν να το πάρουν.
Ησυχία και μόνο άδεια θρανία. Έφυγε το γέλιο, η χαρά, η γκρίνια, η φασαρία, η μουρμούρα, αλλά κάποιος έμεινε πίσω, να κοιτάζει τα θρανία και το παράθυρο έξω.
Για μένα κάθε αίθουσα που αδειάζει, κάθε χρονιά, είναι και ένας μικρός αποχωρισμός κομματιού από την καρδιά μου. Κάθε μέρα, βλέπεις τους μαθητές σου, τους νοιάζεσαι, τους μαθαίνεις, τους ακούς που σου μιλάνε και συζητάς μαζί τους. Ανοίγεις το μυαλό και την καρδιά σου, για να προσφέρεις το καλύτερο που εσύ μπορείς. Αλλά κάθε χρονιά είναι ξεχωριστή, και κάθε μαθητής είναι ξεχωριστός επίσης.
Ίσως κάποιος γελάσει με αυτό, ίσως κάποιος σκεφτεί ότι όλα λέγονται σε υπερβολικό βαθμό. Αλλά για μένα αυτή είναι η αλήθεια μου.
Οι μαθητές φεύγουν και οι καθηγητές μένουν πίσω. Κάθε χρονιά και μια τρύπα στην καρδιά. Πόσο θα αντέξεις;
Θέλει αγάπη η δουλειά του εκπαιδευτικού, αρχικά ως προς αυτό που κάνεις. Θέλει προσπάθεια, βελτίωση, καθημερινό αγώνα και προσωπική εξέλιξη. Όλα αλλάζουν και πρέπει να υπάρχει και η αντίστοιχη ετοιμότητα. Όχι μόνο πνευματική ετοιμότητα όμως, αλλά και ψυχική. Κομμάτι από την καρδιά σου, γιατί δεν ξεχνιούνται ονόματα, πρόσωπα, συναισθήματα και λέξεις.
Θέλει αγάπη η δουλεία του εκπαιδευτικού και ως προς τους μαθητές σου. Κατανόηση, ενσυναίσθηση και υπομονή. Να ανταποδίδουν τον σεβασμό που εισπράττουν και να θυμούνται το πραγματικό έργο σου, τις γνώσεις που πήραν και την «ντόμπρα» αντιμετώπισή τους.
Και στο τέλος, εσύ μένεις πίσω και αυτοί πρέπει να πηγαίνουν μπροστά. Να σε ξεπερνούνε σε γνώσεις και σταδιοδρομία, να λάμπουν, να «προκόβουν». Και ας σε ξεχνάνε..
«Για αυτούς που μένουν πίσω το αντίο δεν είναι αρκετό,
ίσως μια σκέψη,
ίσως ένα δάκρυ,
έστω μια αγκαλιά.
Και όλα χάνονται, ο χρόνος τα σβήνει για αυτούς
και έρχεται η νοσταλγία.
Ας είναι καλά αυτοί που φεύγουν..»
Αφιερωμένο σε εκείνη την δασκάλα που έμεινε πίσω..
Ζωή Καλύβα
