Πέρασε περίπου ένας μήνας από τότε που έγραψα ότι θεωρώ ως δεδομένη την έκδοση νέας NAVTEX από την Τουρκία, η οποία θα εφάπτεται βορείως της προηγούμενης και επομένως θα έρχεται ακόμα πιο κοντά στο Καστελλόριζο. Τις αμέσως επόμενες ώρες βέβαια, το ORUC REIS μαζί με τα συνοδευτικά του αποχώρησαν, ενόψει και της σύγκλησης των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία μετά από πολύωρες διαβουλεύσεις και άπειρες μεθοδεύσεις και πιέσεις, κατέληξαν σε ένα προειδοποιητικό μήνυμα επιβολής κυρώσεων προς την Τουρκία, αν συνεχίσει την προκλητική της πορεία.
Και ενώ ξεκίνησαν οι διερευνητικές επαφές προκειμένου να προχωρήσουμε στο νέο γύρο ελληνοτουρκικού διαλόγου, η Τουρκία έβγαλε και πάλι στα ανοιχτά το ORUC REIS με τη συνοδεία του και εξέδωσε μια NAVTEX, όπως ακριβώς την περιμέναμε.
Η Τουρκία λοιπόν, ακολουθεί μια σταθερή πορεία δράσης σε διεθνές επίπεδο, η οποία άσχετα με τους δεδομένους εσωτερικούς παράγοντες που την οδηγούν να το κάνει (τους έχουμε αναλύσει αρκετές φορές), διαθέτει και κάποιες «δικλείδες ασφαλείας» στο εξωτερικό της.
Αρχικά, θεωρεί δεδομένο ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να την αποτρέψει από αυτή της την πορεία, διότι όση ικανότητα και αν διαθέτει σε σχέση με την σκληρή της ισχύ, απουσιάζει το δεύτερο θεμελιώδες συστατικό της αποτροπής, που είναι η πρόθεση να χρησιμοποιήσει την ισχύ της. Σε αυτό το τεστ, η Τουρκία έχει υποβάλλει τη χώρα μας πολλές φορές από το 1996 και μετά και έχει βγάλει τα συμπεράσματά της.
Επιπλέον, έχει δημιουργήσει ένα πυρήνα συμμάχων μέσα στην ΕΕ – με πρώτη τη Γερμανία – ο οποίος μέσα από συμφωνίες πάνω και κάτω από το τραπέζι, της εξασφαλίζει επιδοτήσεις και απειλές επιβολής κυρώσεων, που είτε ποτέ δεν επιβάλλονται, είτε η επιβολή τους δεν έχει ουσιαστικό αντίκτυπο, τουλάχιστον προς το παρόν.
Έχει ακόμα αντιληφθεί ότι εδώ και καιρό, οι ΗΠΑ βρίσκονται σε κατάσταση πλήρους εσωστρέφειας, η οποία ειδικά τον τελευταίο χρόνο βρίσκεται στην κορύφωσή της, μετά από τον αντίκτυπο που είχε στην χώρα η πανδημία του COVID-19, αλλά και ενόψει των Προεδρικών εκλογών.
Έχει επίσης, κατανοήσει τις ευκαιρίες που μπορεί να δημιουργεί για την ίδια η επιδίωξη εξάπλωσης της Κίνας, τις οποίες ελέγχει πώς θα εκμεταλλευτεί, χωρίς να ζημιωθεί. Περισσότερες λεπτομέρειες στο άρθρο της στήλης μας Urbi et Orbi «Για την Αρμενία».
Και αυτά είναι μόνο τα βασικά, τα οποία γράφω με μοναδικό πάντα σκοπό το να ξεφύγει ο πολίτης από την «καφενειακή» λογική και τις τηλεοπτικές ανακρίβειες και να δημιουργήσει μια πολιτική και ρεαλιστική (με τη διεθνοπολιτική της έννοια) προσέγγιση των γεγονότων.
Πάνω σε αυτή λογική, επανέρχομαι στο ζήτημα των εξοπλισμών για να εκφράσω μια προσωπική μου σκέψη. Έχω εξηγήσει και παλιότερα, ότι κυρίως λόγω της οικονομικής κρίσης που συγκλόνισε τη χώρα αλλά και τις αρνητικής αύρας που συνοδεύει τον όρο «εξοπλισμοί», η χώρα μας έμεινε πίσω στην κούρσα με την Τουρκία, καθώς όχι μόνο δεν ενεργοποίησε κάποιο εξοπλιστικό πρόγραμμα, αλλά διέλυσε και την πολεμική της βιομηχανία.
Τον τελευταίο καιρό και με βάση της Πρωθυπουργικές εξαγγελίες, η κατάσταση αυτή φαίνεται ότι μπαίνει σε ένα δρόμο αλλαγής, με την έννοια ότι η ελληνική πλευρά θα προσπαθήσει σε σύντομο χρονικό διάστημα να μικρύνει αυτό το κενό.
Αυτές οι διαδικασίες, στο περιφερειακό μας σύστημα δεν περνάνε απαρατήρητες, αντιθέτως, αν όντως δούμε να έρχονται και να μπαίνουν στο παιχνίδι, μέσα στο πρώτο μισό του 2021 τα πρώτα αεροπλάνα και πολεμικά πλοία, θα προκύψει (σε κάποιο βαθμό) ένας αιφνιδιασμός για την Τουρκία, η οποία πιθανότατα θα εισέλθει σε συνθήκη «διλήμματος ασφαλείας». Ανησυχώ δηλαδή με απλά λόγια, πως ίσως στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου αρχίσουν να δημιουργούνται ερωτήματα του τύπου «μήπως ότι είναι να γίνει, πρέπει να γίνει τώρα;».
Αυτά είναι τα ζητήματα τα οποία πρέπει να εξασφαλίσει η ελληνική πλευρά ταυτόχρονα με την εξοπλιστική της αναβάθμιση. Διότι όπως βλέπουμε, το διεθνές σύστημα δεν είναι μόνο σκακιέρα, αλλά και ντόμινο και αν το κομμάτι είναι να πέσει, πρέπει να πέσει προς την πλευρά του αντιπάλου. Αν δε πέσει, χωρίς να χυθεί και αίμα, τότε μιλάμε για μεγάλη ικανότητα.
Άρης Δούμπος
Twitter: @aris_dou
