Σχεδόν όλη την επιφάνεια του κάστρου από την πλευρά της λίμνης κάλυψε ο κισσός με συνέπεια να μην φαίνονται καθόλου τα τείχη. Κάποια κλαδιά που έχουν κοπεί είναι κι αυτά πεταμένα παραπέρα. Το σπήλαιο του Δ. Φιλοσόφου μονίμως κλειστό, οι σκάλες που οδηγούν στην ακρόπολη του Δημοτικού Μουσείου κλειδωμένες, κομμένα δέντρα πεταμένα στις σκάλες ώστε να μην φαίνονται καθόλου.
Ποια πόλη στον κόσμο δεν θα εκμεταλλεύονταν ένα τέτοιο φυσικό βραχώδες τοπίο για να εκτινάξει τον τουρισμό της; Πόσος κόσμος θα ανέβαινε τις σκάλες περνώντας μέσα από την πέτρινη στοά για να βρεθεί στη δυτική ακρόπολη του κάστρου, στην ανακαινισμένη πλατεία Γλυκήδων ή το Ιτς Καλέ; Και δεν μπορούμε να φανταστούμε κάποια πειστική δικαιολογία γιατί δεν το κάνουν. Καμία όμως…
Αντί λοιπόν να ανοίγουν στο κοινό νέα τοπόσημα που δίνουν ένα συγκριτικό πλεονέκτημα στην πόλη τα κλείνουν όσο πιο ερμητικά μπορούν. Αναρωτιέται κανείς: Ποιος δεν θέλει περισσότερο κόσμο στα μουσεία ή στα φυσικά τοπία εντός πόλης; Γιατί μένουν κλειστές οι στοές του κάστρου, οι επάλξεις, η πυριτιδαποθήκη;
Θα πείτε, εδώ δεν είναι σε θέση τόσα χρόνια τώρα να φτιάξουν ένα πλακόστρωτο που να εξυπηρετεί τους ΑμεΑ ώστε να μπορούν να επισκεφτούν το Δημοτικό Μουσείο (το σταμάτησαν έξω από την είσοδο), να αλλάξουν ένα παγκάκι στο Ιτς Καλέ, να διώξουν τη χωματερή μπροστά από την Πύλη του κάστρου ή να καταργήσουν τις δημόσιες ανοιχτές τουαλέτες από την άλλη Πύλη πιο πέρα, περιμένουμε να κάνουν τα αυτονόητα;
