Πριν 3 μόλις μήνες, στις 3 Μαϊου 2017 βγήκε σε ΦΕΚ ο πολυαναμενόμενος Νόμος για τον Εξωδικαστικό Συμβιβασμό, τον Νόμο δηλαδή που περιμέναμε εδώ και μήνες από πέρυσι περίπου το Φθινόπωρο.
Το «κόκκινο» χρέος έχει ξεπεράσει Τα 227 δις ευρώ και μάλιστα τους τελευταίους μήνες, από τον Οκτώβριο του 2016 έχει αυξηθεί ίσως και λίγο εξαιτίας των ανακοινώσεων του Υπουργείου Ανάπτυξης, ότι «τώρα θα βγάλουμε τον Εξωδικαστικό…», «σε λίγες μέρες θα βγάλουμε τον Εξωδικαστικό…». Σημειώστε ότι οι Τράπεζες, με 31.12.16 είχαν πιάσει τον στόχο τους για ρυθμίσεις κόκκινων δανείων, αλλά μετά και τις ανακοινώσεις, τον έχασαν πάλι.
Οι Τράπεζες όλα τα χρόνια της Κρίσης, ότι και να λέμε όσοι είμαστε δανειολήπτες, «κράτησαν» την Αγορά, στα μέτρα που τους το επέτρεπε και η δική τους επιβίωση. Προς Θεού, δεν τις υποστηρίζω, ήδη έχουν πάρει από το δικό μας (άδειο) πορτοφόλι, από την εποχή του Αλογοσκούφη ακόμα, αρκετά χρήματα μέσω των Ανακεφαλαιοποιήσεών τους. Και όλα τα μέτρα είχαν ως στόχο την διάσωση του Τραπεζικού Τομέα, όπου μια κατάρρευσή του θα συμπαρέσυρε και όλη τη Χώρα. Αυτά όμως τα έχουμε πει και τα λέμε κάθε μέρα.
Με βάση της διαδικασίες τους αλλά και τα Διεθνή Πρότυπα και Κανονισμούς που εφαρμόζουν (ΒΑΣΙΛΕΙΑ III, IV κλπ.) είναι σίγουρο ότι έχουν ήδη προβλέψει μεγάλο ποσοστό των δανείων που έχουν χορηγήσει, να μην είναι εφικτό να αποπληρωθούν. Το θέμα είναι πόσο μεγάλο ή μικρό είναι αυτό το ποσοστό; Μπορούμε να το μάθουμε; Έχουμε το δικαίωμα να το μάθουμε;
Σκεφτείτε να είστε ένας Επαγγελματίας όπου πελάτες σας χρωστάνε χρήματα. Εσείς, έχετε υπολογίσει την «επισφάλεια», ξέρετε πλέον μέχρι που αντέχετε να «φάτε φέσι» και από πόσους. Εάν είστε και ΑΕ τότε το έχετε προβλέψει και στο Ισολογισμό σας (δεν ξέρω πόσοι ξέρουν να διαβάζουν Ισολογισμούς…) Βγαίνετε όμως και το φωνάζετε; Έτσι κανείς δεν θα σας πληρώσει πια, ακόμα κι αυτοί που είχαν σκοπό να το κάνουν, ή και αυτοί που μετά από πίεση θα το έκαναν. Άρα τι γίνεται; Συνεχίζετε την πίεση σε όλους, μόνο που σε κάποιους είναι περισσότεροι και σε άλλους λιγότερη. Το ξέρουν αυτό οι πελάτες σας; Ή μήπως όλοι μπορούν να μιλήσουν μεταξύ τους; Φυσικά και όχι. Μεγαλώστε λοιπόν το μέγεθος μιας επιχείρησης στην κλίμακα της Τράπεζας και δείτε τι γίνεται.
Όλα αυτά δεν είναι παρά ένα «παιχνίδι» ψυχολογίας. Όλοι πιέζονται να πληρώσουν. Όλοι δέχονται τηλεφωνήματα ή μηνύματα στο κινητό τους για ληξιπρόθεσμες οφειλές. Σε πόσους όμως προχωρά η διαδικασία; Ή μετά από πόσες προσπάθειες ρύθμισης; Ή μετά από πόσες συναντήσεις κλπ;
Κάποιοι εκεί έξω, των «Θεσμών», πιστεύουν ότι υπάρχει λίπος ακόμα να καεί. Πιστεύουν ότι αν αρθεί η προστασία της Πρώτης Κατοικίας, του τελευταίου Κάστρου των Ελλήνων, τότε θα πληρώσουν αρκετοί που εκμεταλλεύονται αυτή την απαγόρευση και θα υποκύψουν.
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Αυτή που λέει ότι όλα αυτά γίνονται για να έρθουν στα χέρια των Τραπεζών και των δανειστών των Τραπεζών, τα σπίτια των Ελλήνων, οι περιουσίες τους. Η Χώρα δηλαδή. Και μην ξεχνάτε ότι οι περισσότεροι Επιχειρηματίες έχουν υπογράψει με εγγύηση και τα σπίτια τους για τα δάνεια των Εταιρειών τους. Έτσι λοιπόν εάν κάποιος δεν μπορεί να πληρώσει ή να ρυθμίσει, χάνει τα πάντα.
Ποια «πάντα» όμως; Οι Τράπεζες, δεν είναι σε θέση να λειτουργήσουν τις επιχειρήσεις. Αυτό που μπορούν να κάνουν είναι να κατασχέσουν τα ακίνητα. Και μετά; Να χρησιμοποιήσουν τα ακίνητα και τα εργοστάσια σαν εγγύηση για να πάρουν αυτές χρηματοδότηση; Και μετά, σε ποιον θα ξαναδώσουν δάνεια; Σε αυτούς που έκλεισαν; Φαύλος Κύκλος.
Το θέμα είναι ότι υπάρχουν σκέψεις, με την πτώση των τιμών των ακινήτων (κατοικιών και εργοστασίων κλπ.) οι Τράπεζες να αγοράσουν αυτά τα ακίνητα πολύ φθηνά και μετά, όλοι μας, Ιδιώτες και Επιχειρηματίες να πληρώνουμε «ενοίκιο» για να έχουμε σπίτι ή εργοστάσιο. Χαμός. Φταίει μετά η κα Τάδε για το δόγμα του ΣΟΚ…
Υπάρχει λύση; Υπάρχει ελπίδα; Υπάρχει τρόπος να γλιτώσουμε;
Ίσως. Ίσως μέσα από την διαπραγμάτευση μαζί με τις Τράπεζες, να μπορέσουμε να κερδίσουμε κάτι καλύτερο. Το παιχνίδι αυτό όμως δεν είναι δυστυχώς για τον καθένα. Θα πρέπει να γίνει με πολύ προσοχή και νοικοκυροσύνη από συνεργάτες, ειδικούς και μαζί να διαπραγματευθούμε με το «θηρίο». Εκεί, για τους πολλούς αυτό είναι δύσκολο. Φαίνεται βουνό. Εκεί όμως, μπορούν να βοηθήσουν τα Επιμελητήρια (που μάλλον πρέπει να δείξουν μεγαλύτερο ζήλο σε αυτόν τον Τομέα…), οι Ενώσεις Καταναλωτών, και πλήθος άλλων ειδικών. Δεν είναι ντροπή. Είναι όλοι εκεί. Απλά πρέπει να ζητήσουμε τη βοήθειά τους και τις γνώσεις τους.
Εδώ κολλάει και ο Εξωδικαστικός. Δεν είναι πανάκεια. Είναι μια πολύ καλή αφορμή, να κάτσουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές μας, εάν μάλιστα έχουμε και οφειλές σε Δημόσιο και Ασφαλιστικά Ταμεία, τότε αυτός μας βοηθάει περισσότερο. Όμως, χωρίς πρώτα διμερή διαπραγμάτευση με τους δανειστές μας, τίποτα δεν μπορεί να πάει «στον αυτόματο». Θέλει προσοχή, μελέτη, σωστή επιλογή συνεργατών.
Γιάννης Ρουκάς ([email protected])
Οικονομολόγος
Managing Partner
ZKP Consultants
