Έχει περάσει πλέον μια βδομάδα από την τελετή λήξης των Παραολυμπιακών Αγώνων. Έτσι ένα πλούσιο αθλητικά καλοκαίρι κλείνει και ο απολογισμός των μεταλλίων για την Ελλάδα είναι χαρμόσυνος. Σύνολο 13 μετάλλια. 5 χρυσά, 4 αργυρά και 4 χάλκινα. Πολλά συγχαρητήρια και μπράβο στους αθλητές που όχι μόνο κατόρθωσαν να φέρουν πίσω ένα μετάλλιο, αλλά και σε αυτούς που μας εκπροσώπησαν κάνοντάς μας υπερήφανους.
Δυστυχώς, μετά από όλη αυτή την σύντομη δημοσιότητα, θα ξεχαστούν. Θα παραμεληθούν και θα παραγκωνιστούν από την πολιτεία και το κράτος. Σε πρόσφατες δηλώσεις του, ο χρυσός Παραολυμπιονίκης την άρσης βαρών Παύλος Μάμαλος θίγει το ζήτημα της υποστήριξης των αθλητών από την πολιτεία, αλλά και τα δύσκολα παιδικά χρόνια που έζησε, που μας οδηγεί στο να αναρωτηθούμε για μερικά πράγματα. Πρώτον, πρέπει να θαυμάσουμε την δύναμη, την θέληση και πίστη που έχουν αυτοί οι άνθρωποι και κάνουν κάθε μέρα τον δικό τους αγώνα, εντός και εκτός γηπέδων. Η ζωή από μόνη της, για αυτούς τους ανθρώπους είναι ένας αγώνας, και το γεγονός ότι αθλούνται σε τέτοιο επίπεδο είναι ένας λόγος παραπάνω που πρέπει να μας εμπνέουν. Εκτός του ότι η πολιτεία τους παραμελεί και δεν τους παρέχει την αναμενόμενη αρωγή-ειδικά σε εκείνους που δεν είναι αθλητές, ίσως τελικά και εμείς να συμβάλουμε στην διαιώνιση του παραγκωνισμού τους. Πόσες φορές, έχουμε δει να παρκάρει κάποιος στην ειδική ράμπα στα πεζοδρόμια? Πόσες φορές έχουμε δει παρκαρισμένα οχήματα στα πεζοδρόμια στην διάβαση των τυφλών? Πόσες φορές έχουμε δει γύρω μας να μην μεταχειρίζονται σωστά και ισότιμα, κάποιον συνάνθρωπο με οποιοδήποτε δυσκολία?
Ειδικά στο σχολείο τα παιδιά πολλές φορές κοροϊδεύουν και πειράζουν τους συμμαθητές τους που είναι ίσως διαφορετικά από τα ίδια. Όπως τόνισε και ο χρυσός Ολυμπιονίκης, στο σχολείο είχε υποστεί τέτοιο bullying που τον κατέβαλε ψυχολογικά, και που τελικά ήταν ο λόγος που το σταμάτησε. Είχε στεναχωρηθεί μέχρι κάποια ηλικία, δηλώνει, και δεν έβγαινε από το σπίτι καθόλου. Και λογικό είναι, όταν δεν σε σέβονται και δεν σου φέρονται σαν ισότιμο και αντάξιο συμπολίτη, και ειδικά όταν μια κοινωνία αγνοεί την ύπαρξη σου ή δεν αποδέχεται την “ιδιαιτερότητά” σου, πως αυτό θα σε κάνει να νιώσει και εσύ μέρος του συνόλου? Συνεπώς, αντιλαμβανόμαστε ότι εκτός από τις δυσκολίες που θα έπρεπε να λύσει η πολιτεία, όλα ξεκινούν από την παιδεία που προάγουν όχι μόνο τα συστήματα, αλλά καταρχάς οι οικογένειες. Είναι εκείνες οι βασικές αρχές που(θα έπρεπε να) μεταλαμπαδεύουν στα παιδιά τους, όπως σεβασμό, κατανόηση, αλληλεγγύη… Ίσως έτσι να αλλάξει η Ρότα για όλους μας.
