Όποιος είχε την τύχη να έχει έναν από τους δύο, ή ακόμα καλύτερα και τους δύο, γονείς του να έλκει την καταγωγή του από κάποιο χωριό και έχει γεννηθεί από το 1985 και πρίν, σίγουρα θα έχει να διηγηθεί ιστορίες για το πώς πέρναγε τα καλοκαίρια και γενικά τις διακοπές στο χωριό του. Απλά το καλοκαίρι έχει μεγαλύτερο είδικό βάρος, λόγω της μεγάλης διάρκειας, αλλά και του καλού καιρού, ο οποίος ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για τα ατελείωτα παιχνίδια των παιδιών.
Τι ωραίες και ανέμελες εποχές.Καμία έγνοια, όλη μέρα παιχνίδι στην εξοχή και όχι στους «αποστειρωμένους» παιδότοπους, η γιαγιά είχε πάντα έτοιμο το φαγητό και έξτρα διάφορες λιχουδιές, ο παππούς μας μάθαινε διάφορα πράγματα για τη ζωή, που σίγουρα πάντα θα θυμόμαστε, γιατί ο παππούς στα μάτια μας φάνταζε ο σούπερ ήρωας. Μεγαλύτερος ήρωας ακόμη και από τον πατέρα μας, καθώς τα άσπρα του μαλλιά, έδιναν ίσως μια θεική υπόσταση στα μάτια μας.
Ειδικά τις ημέρες των πανυγηριών, γινόταν πραγματικά κόλαση. Κόσμος, συγγενείς που ήθελαν με το έτσι θέλω να σε φιλήσουν κι εσυ αν και δεν σου άρεσε η όλη φάση, έπρεπε να κάνεις το κορόιδο, μήπως και υπάρχει κρυμμένο κανα δωράκι για σένα, όχι τίποτα το ιδιαίτερο, μια σοκολατίτσα ή μια καραμελίτσα και ήσουν ο καλύτερος του χωριού.Γενικά οι επισκέψεις έδιναν και έπαιρναν.Και το πιο ωραίο ήταν ότι δεν υπήρχε καμία ειδοποίηση για την επίσκεψη.Απλά άνοιγε η πόρτα, γιατί τα κλειδιά ήταν πάντα στην πόρτα, και έμπαιναν μέσα οι επισκέπτες, άλλες φορές για λίγο, άλλες φορές αρμένικη η βίζιτα.
Ανθρώπινη επικοινωνία σε όλη της την απλότητα και το μεγαλείο.Πού να το φανταστεί κανείς άνθρωπος στη σημερινή εποχή αυτό, που για να πιούμε έναν απλό καφε με το φίλο μας, πρέπει πρώτα να επικοινωνήσουμε επι μακρόν μέσω facebook,twitter,instagramm και τα συναφή, και αν περισσέψει χρόνος μπορεί να πιούμε και ένα καφεδάκι στα γρήγορα.
Δώρα, γλυκά, φιλίες,παιχνίδια ακόμη και παιδικοί έρωτες ήταν καθημερινά στο προσκήνιο,γεμίζοντας ωραίες αναμνήσεις τον εγκέφαλό μας και συνοδεύοντάς μας για μια ζωή.Δεν έιχε καμία μα καμία σημασία ένα το χωριό του καθενός είχε θάλασσα ή όχι.Σε καμία περίπτωση δεν μέτραγε αυτό, ίσως ήταν ένα θετικό, αλλά το παιδικό μυαλό φρόντιζε να μετατρέψει σε πλεονέκτημα ακόμη και το χαλασμένο και παρατημένο αγροτικό του μακρινού θείου το οποίο γινόταν αεροπλάνο, καράβι, ακόμη και διαστημόπλοιο. Τι να την κάνεις τη θάλασσα λοιπόν όταν έχεις ολόκληρο διαστημόπλοιο δίπλα από την αυλή του σπιτιού σου:
Από το πρωί ως το βράδυ, όλα τα παιδιά ήταν έξω, με επιβεβλημένη την τρίωρη μεσημεριανή σιέστα για φαγητό και σχέδια για το απογευματινό ματς , και η μέρα τελείωνε με κουβέντες επί παντός επιστητού, μέσα πάντα από το πρίσμα και την αθωότητα του παιδικού μας μυαλού και αργά το βράδυ ηχούσαν οι φωνές γιαγιάδων και παππούδων που μας καλούσαν να επιστρέψουμε επιτέλους στο σπίτι.Για ανησυχία των γονέων ούτε λόγος να γίνεται.Απλά δεν υπήρχε αυτό, δεν το ξέραμε.Ενα τηλέφωνο την ημέρα από τους γονείς στους παππούδες, γιατι εμάς δεν υπήρχε περίπτωση να μας πετύχουν στο σπίτι, ή και αν μας πετύχαιναν βάζαμε σε ρόλο γραμματέως την γιαγιά ή τον παππού για να ανακοινώσουν στους γονείς ότι λείπουμε ή κοιμόμαστε.
Και όταν φτάνανε οι μέρες να φύγουμε και να επιστρέψουμε στους γονείς μας, και ακόμα χειρότερα στο σχολείο, το οποίο σηματοδοτούσε και τη λήξη του καλοκαιριού, ήμασταν να μας κλαίνε οι ρέγγες.
Τα χρόνια πέρασαν, οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας δεν είναι πια εδώ, ο καθένας με τα προβλήματά του και τις έννοιες του, έχουμε αφήσει στο πίσω μέρος του μυαλού μας και σαν μακρινό άπιαστο όνειρο όλα αυτά που περιγράψαμε πιο πάνω.
Έπειτα το φαινόμενο της αστυφιλίας ήρθε και στην περιφέρεια,αφήνοντας τα χωριά εκτός μόδας και ερημώνοντας τα.Μια νέα έστω και εσωτερική μετανάστευση.Και ακολούθησαν τα χρόνια της ευμάρειας, του δήθεν, του παιδότοπου, της ακαδημίας ποδοσφαίρου για μικρά παιδιά, του ίντερνετ, και όλων των άλλων ευκολιών που έκαναν τη ζωή μας διαφορετική και τη ζωή των μικρών παιδιών κατά τη γνώμη μου απελπιστικά βαρετή.
Και εκεί που όλοι μας νομίζαμε ότι είχαμε πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα, για να μην πω τίποτα περί παπά,τσούπ σκάει η κρίση. Και τώρα;τι γίνεται; Που είναι τα χαϊλικια;πού είναι οι χλιδάτες διακοπές; Γενικά τι κάνουμε;Πέρασαν 8 χρόνια από τότε που η κρίση χτύπησε την πόρτα μας και δύσκολα διαφαίνεται στον ορίζοντα κάποιο φώς στο τούνελ.Εκτός όλων των άλλων έπρεπε να ψάξουμε να βρούμε κάποιες λύσεις για να γεμίσουμε τον πολύ πλέον κενό μας χρόνο.Άλλος άνεργος, άλλος με κουτσουρεμένο μισθό, όλοι έπρεπε να βρούν ένα τρόπο για να αναπληρώσουν το δυσαναπλήρωτο κενό του super paradise της Μυκόνου και όλα τα άλλα χαιλίδικα μέρη που πλέον χαίρονται κυρίως ξένοι πλούσιοι αλλά και κάποιοι δικοί μας, που στο μεταξύ χρωστάνε σε όποιον μιλάει ελληνικά και όχι μόνο.
Μέσα σε όλη αυτή τη δίνη των προβλημάτων, επανήλθε δειλά δειλά η λέξη χωριό στο προσκήνιο.Γιατί το χωριό ως παρακαταθήκη των παλαιότερων,δεν έχασε ποτέ την αξία του, όσο και αν προσπάθησε το σύστημα να το ορίσει σαν κάτι παλιό και άρα άχρηστο πια.
Το χωριό αποδείχτηκε ότι άντεξε στο χρόνο. Και πιστέψτε με ότι αν κάποιος στην παιδική του ηλικία ήταν περήφανος και τυχερός να έχει χωριό, τώρα απλά έχει περισσότερες ελπίδες να επιβιώσει. Δεν είναι τυχαίο ότι τα τελευταία χρόνια η επιστροφή στο χωριό είναι τρόπος ζωής.Και δεν γίνεται λόγος για απλή βόλτα, αλλα για επιστροφή.ΜΌΝΙΜΗ.Αργήσαμε σαν λαός αλλά τελικά αντιληφθήκαμε ότι οι σταθερές αξίες είναι αυτές που θα μας δώσουν σανίδα σωτηρίας.Και ναι, το χωριό είναι μια από αυτές. Πραγματικά γεμίζεις χαρά εάν πας σε κάποιο χωριό ειδικά τώρα το καλοκαίρι.Αναβιώνουν ένδοξες στιγμές του παρελθόντος, θυμίζοντας και σε μας τα παιδικά μας χρόνια. Και αν οι πατεράδες μας άφησαν λόγω των συνθηκών την ευκαιρία να μεταδώσουν στα παιδιά τους την αγάπη για το χωριό, η κρίση μας δίνει τη δεύτερη ευκαιρία να κάνουμε πια εμείς το ίδιο στα παιδιά μας.
Να ξαναζωντανέψουμε και να κατοικήσουμε τα εως τώρα ερημωμένα χωριά και να συμβάλλουμε όλοι με τον τρόπο που ο καθένας μπορεί στο να μην ξαναγίνει το ίδιο λάθος.Και να μου το θυμηθείτε ότι οι Έλληνες θα βάλουν και πάλι τη λέξη χωριό στη ζωή τους και δεν θα την ξαναβγάλουν.Ενα από τα καλά της κρίσης είναι ότι, οποιος έχει τη δυνατότητα εκμεταλλέυεται τις ευκαιρίες που προκύπτουν.Η ευκαιρία να ξαναγίνουν οι γειτονιές, οι κήποι, τα ζώα στο σπίτι, όλα όσα πετάξαμε πίσω μας γιατί νομίσαμε ότι μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτά.
Νομίζω ότι όσοι έχουν τη δυνατότητα θα χρησιμοποιήσουν το θρυλικό σπίτι στο χωριό ως εξοχική αλλα και ως κύρια κατοικία.Διότι ανακαλύψαμε ότι για να έχει κάποιος ποιότητα στη ζωή του δεν είναι απαραίτητο να έχει τα πολλά λεφτα, τα χλιδάτα σπίτια κλπ κλπ.Η ποιότητα ζωής βρίσκεται δίπλα μας, κοντά μας.Γιαυτό και το χωριό ξαναγίνεται χωριό.Με τα όλα του.Και γιαυτό θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τη φράου Μέρκελ και την εκλεκτή της παρέα που μας το υπενθύμισαν αυτό.Και γιαυτό δεν θα επιτρέψουμε ποτε να ξαναχαθεί όλη αυτή η μαγεία.Γιατί τότε αυτό θα σημαίνει ότι η δυστυχία της κρίσης δεν μας έκανε πουθενά καλό.Και σε περίπτωση που δεν παρουμε τα μαθήματά μας, ακόμη και να ξαναεπιστρέψουμε κάποτε στις μέρες της ευμάρειας, πάλι θα βρεθεί κάποια κα Μέρκελ να κάνει ότι κάνει σήμερα η πραγματική.
Το μάθημα το πήραμε όμως.Και γιαυτό ευχαριστούμε
