Δεν ξέρω πόσες φορές το έχω γράψει, ούτε πόσες ακόμα θα το ξανακάνω, αλλά «το πολιτικό μας σύστημα ούτε είναι εκπαιδευμένο ούτε έχει κουλτούρα διεθνούς πολιτικής». Αυτό είναι αξίωμα για το ελληνικό Κοινοβούλιο, αλλά ακόμα περισσότερο αποτελεί και ένα τεράστιο πρόβλημα για εμάς και το διεθνές περιβάλλον.
Πριν από λίγες ημέρες, η Τουρκία, τηρώντας πάντα την πάγια στρατηγικής τη περί αναθεώρησης του status quo στο Αιγαίο, απέστειλε το ερευνητικό πλοίο «Τσεσμέ» σε μια περιοχή ανάμεσα στη Λήμνο και τον Άγιο Ευστράτιο, όπου φαίνεται να πραγματοποιεί έρευνες.
Κατά την επίσης πάγια (όπως αποδεικνύεται) τακτική της, ξεκινάει τις έρευνες από την ανοιχτή θάλασσα και η πλεύση φτάνει έως τα όρια των 6 ναυτικών μιλίων, όπου και βρίσκονται τα όρια των εθνικών χωρικών υδάτων. Αυτό φυσικά γίνεται για να υπενθυμίζει ότι με την ισχύ της, αφενός μεν, κινείται και πλέει όπου επιθυμεί, αφετέρου δε, δεν επιτρέπει στην Ελλάδα να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα, ούτε χιλιοστό πέρα από τα 6 ναυτικά μίλια… και βλέπουμε.
Μέσα στην όλη επιχείρηση, ο Τούρκος Υπουργός Άμυνας βγήκε ανοιχτά και διαμαρτυρήθηκε ότι ελληνικά πολεμικά αεροσκάφη (F-16) παρενόχλησαν το Τσεσμέ, κάτι που δεν είναι η πρώτη φορά που συνέβη, όπως ανέφερε. Η ελληνική αντίδραση ήταν να σπεύσει να απαντήσει ότι κάτι τέτοιο δε συνέβη ποτέ και να περιγράψει με ακρίβεια την περιοχή που πετούσαν τα ελληνικά F-16.
Ερώτηση: ποιος ο λόγος; Να δείξουμε τι καλά παιδιά που είμαστε; Να περάσουμε άλλο ένα λάθος μήνυμα στην ελληνική κοινή γνώμη; Ή ακόμα χειρότερα, για να συμπληρώσουμε την άλλη «επιτυχημένη» μας δήλωση ότι εμείς δεν πρόκειται ποτέ να δώσουμε το πρώτο χτύπημα;
Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν βασικά πράγματα για μια χώρα που ανησυχεί για την επιβίωσή της. Δεν υπάρχει για παράδειγμα συμβούλιο ασφαλείας ούτε διαχείρισης κρίσεων (δεν αναφέρομαι στις υγειονομικές). Και δεν υπάρχει η στοιχειώδης γνώση περί διεθνούς πολιτικής. Οι πολιτικοί μας (όσοι δηλαδή αναφέρονται στα διεθνή ζητήματα) χρησιμοποιούν εκφράσεις που δεν ανταποκρίνονται στη σημερινή πραγματικότητα, αλλά (ίσως) στην ψυχροπολεμική. Έχουν μείνει στη ρητορική του Καραμανλή και του Ανδρέα, διανθισμένη με κουραστικές, γραφικές και τελείως άκυρες πομφόλυγες περί διεθνούς νομιμότητας και δικαίου. Συνέπεια των παραπάνω είναι να συμπεριφέρεται η χώρα ανορθολογικά μέσα στο διεθνές πλαίσιο, αλλά και να μεταδίδει λανθασμένα μηνύματα στο εσωτερικό.
Μέσα στη βδομάδα είχαμε τους σεισμούς στην περιοχή της ευρύτερης περιοχής της Λάρισας, όπου για άλλη μια φορά δοκιμάστηκε ο τοπικός πληθυσμός. Η άμεση απόφαση που πήρε η Κυβέρνηση, την οποία διαφήμισε κιόλας μέσω των ΜΚΔ, ήταν να στείλει μαζί με τον Γ.Γ. Πολιτικής Προστασίας στην περιοχή τον Αρχηγό ΓΕΕΘΑ… Μιλάμε για τον άνθρωπο, με τον οποίο κατά την πρώτη κρίση του ORUC REIS, πανικοβλήθηκαν οι κυβερνητικοί κύκλοι (αυτά διέρρευσαν) γιατί πήγε στη συνάντηση με τον Πρωθυπουργό στο Μέγαρο Μαξίμου με τη στολή εκστρατείας!
Εδώ λοιπόν φαίνεται και το πώς αντιμετωπίζει η πολιτική ηγεσία – και δεν αναφέρομαι μόνο στην παρούσα κυβέρνηση, αλλά στο σύνολο της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας, τουλάχιστον από το 1996 και μετά – τους πυλώνες σκληρής ισχύος της χώρας. Σαν προέκταση των Σωμάτων Ασφαλείας και ως μέσα αυτοπροβολής του κυβερνητικού έργου. Και για αυτό το λόγο έχει προ πολλού καταρρεύσει η ελληνική αποτροπή. Διότι καλά τα Rafale (Πολύ καλά μάλιστα), καλές και οι φρεγάτες, αλλά όταν σε όλα τα τεστ που σε έχει υποβάλλει ο αντίπαλος, έχεις αποδείξει ότι δεν έχεις καμία πρόθεση να τα χρησιμοποιήσεις και το δηλώνεις, τότε τζάμπα επιβαρύνεις τον προϋπολογισμό και τους πολίτες σου.
Βεβαίως, εδώ θα ακολουθήσει το μεγάλο ερώτημα: «Δηλαδή, τι θα κάνουμε; Πόλεμο;». Νομίζω ότι έχει περάσει περίπου 1,5 χρόνος όταν σε άλλη στήλη της Epirus Now, γράφτηκε ότι ο πόλεμος θα γίνει, είτε τώρα είτε σε λίγα χρόνια είτε και τα δύο. Και συμπληρώνω αυτό που έχω ξαναγράψει: η μεγάλη ευθύνη για αυτή την εξέλιξη θα ανήκει στην Ελλάδα, διότι είναι αυτή που λειτουργεί πέρα από κάθε λογική. Εκτός αν ο σκοπός είναι, όταν κατέβουν τρυπάνια στο Αιγαίο και αρχίσουν και εκμεταλλεύονται τους υδρογονάνθρακες με τους οποίους θα άλλαζε πορεία η οικονομία και η ανάπτυξη της χώρας, να ακούσουμε το: «Και τι θέλατε; πόλεμο;».
Όχι φίλοι μου. Μόνο ένας τρελός θέλει τον πόλεμο. Ούτε καν ένα επεισόδιο τύπου Ιμίων δεν θέλουμε. Κανένας μας. Αλλά ούτε και πανδημία θέλαμε και εδώ και 1 χρόνο καθόμαστε και την πολεμάμε. Ούτε δικούς μας ανθρώπους θέλαμε να χάσουμε και ούτε υπήρξαμε ποτέ προετοιμασμένοι για αυτό, αλλά και αυτό το πολεμάμε. Και ούτε μπορούμε να λέμε ότι γιορτάζουμε 200 χρόνια από την έναρξη του αγώνα της απελευθέρωσης, ταΐζοντας συστηματικά τον τουρκικό επεκτατισμό και ρίχνοντας το ηθικό του πολίτη που και επιβαρύνεται οικονομικά και βήματα προς τα πίσω αντιλαμβάνεται.
Άρης Δούμπος
Twitter: @aris_dou
