Χριστουγεννιάτικα έθιμα της Ηπείρου: Αναλλοίωτα στο χρόνο μέχρι και σήμερα

Παλιές παραδόσεις και έθιμα, με επιρροές από τη θρησκεία, αλλά και τον αγώνα για την καθημερινότητα έρχονται από το βάθος του χρόνου, στην Ήπειρο και τηρούνται έως σήμερα.

Η προετοιμασία για τα Χριστούγεννα στην Ήπειρο, άρχιζε στο τέλος Νοέμβριου, από τη γιορτή του Αγίου Ανδρέα. Τότε, οι Ηπειρώτισσες έβραζαν τα παραδοσιακά μπόλια, με καλαμπόκι και άλλα όσπρια.

Τα σπάργανα του Χριστού
Τηγανίτες ψημένες πάνω σε πυρωμένη πέτρα και μέσα στο τζάκι, που στην συνέχεια τις μελώνουν σε ζαχαρόνερο, με καρύδια και κανέλα, είναι το γλύκισμα που τρώγεται το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων.

Είναι τα «σπάργανα το Χριστού», που οι νοικοκυρές σε κάθε ηπειρώτικο σπίτι ετοιμάζουν για το τραπέζι της παραμονής. Το έθιμο συμβολίζει τα σπάργανα του Ιησού στην φάτνη και έρχεται από το βάθος του χρόνου. Είναι ίσως, το πλέον παραδοσιακό στην Ήπειρο, μάλιστα, έχει επηρεάσει άμεσα και τα Χριστουγεννιάτικα κάλαντα που λένε τα παιδιά την παραμονή της Γέννησης του Χριστού.

«Ελάτε εδώ γειτόνισσες,

και εσείς γειτονοπούλες,

τα σπάργανα να φτιάξουμε,

και το Χριστό ν’ αλλάξουμε…».

«Καὶ ἐσπαργάνωσεν (ἡ Παναγία) αὐτὸν καὶ ἀνέκλινεν αὐτὸν ἐν τῇ φάτνῃ».Και λίγο παρακάτω η φάτνη και τα σπάργανα είναι τα σημάδια που έδωσε ο άγγελος στους τσομπάνηδες για ν᾿ αναγνωρίσουν τον Σωτήρα: «Καὶ τοῦτο ὑμῖν τὸ σημεῖον εὐρήσετε βρέφος ἐσπαργανωμένον, κείμενον ἐν φάτνῃ».

Σε ανάμνηση αυτού του γεγονότος, την Παραμονή των Χριστουγέννων, πολύ νωρίς το πρωί, οι νοικοκυρές στα χωριά της Ηπείρου, συνήθιζαν να φτιάχνουν τις τηγανίτες στην πλάκα, οι οποίες ήταν μελωμένες με ζαχαρόνερο (ή μέλι), καρύδια και κανέλα και αποτελούσαν ένα τοπικό γλύκισμα της περιοχής. Πρόκειται για μια πεντανόστιμη “στίβα” από τηγανίτες ψημμένες στο τζάκι σε πυρωμένη πέτρα.

Τα παραδοσιακά έθιμα τα συναντάμε και στην γαστρονομία του τόπου
Βασικό πιάτο για το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι, ήταν τα γιαπράκια, κοινώς λαχανοντολμάδες και συμβόλιζε το φάσκιωμα, του νεογέννητου Χριστού. Η ονομασία «γιαπράκια» προέρχεται από την τούρκικη λέξη Yaprak που σημαίνει «φύλλο».

Καθώς η περιοχή είναι φημισμένη για τις πίτες, δεν θα μπορούσαν να λείψουν από το γιορτινό τραπέζι. Ειδικότερα την Πρωτοχρονιά, το φλουρί ακόμη και σήμερα, σε πολλά χωριά μπαίνει στην κρεατόπιτα, που γίνεται με χειροποίητο φύλλο.

TA KAΡΥΔΙΑ
Tα καρύδια είναι ένα παραδοσιακό ομαδικό παιχνίδι που παίζουν τα παιδιά. Οι κανόνες του παιχνιδιού έχουν ως εξής: Κάποιο παιδί χαράζει στο χώμα μια ευθεία γραμμή.Πάνω σ’ αυτή, κάθε παίκτης βάζει κι από ένα καρύδι στη σειρά. Μετά, ο κάθε παίκτης με τη σειρά του και από κάθετη απόσταση ενός με δύο μέτρα από τη γραμμή των καρυδιών, σημαδεύει σκυφτός, και με το μεγαλύτερο και το πιο στρογγυλό καρύδι του, κάποιο άλλο καρύδι.

Όποιο καρύδι πετύχει και το βγάλει έξω από τη γραμμή το κερδίζει και δοκιμάζει ξανά σημαδεύοντας κάποιο άλλο καρύδι. Αν αστοχήσει, συνεχίζει ο επόμενος παίκτης. Το παιχνίδι συνεχίζεται μέχρι να βγουν από τη γραμμή όλα τα καρύδια.

Το αναμμένο πουρνάρι
Τους βοσκούς που πήγαν να προσκυνήσουν το θείο βρέφος και είχαν ανάψει ένα ξερό κλαδί για να βλέπουν μέσα στην νύχτα, συμβολίζει «το αναμμένο πουρνάρι». Πρόκειται για ένα πολύ παλιό έθιμο στην Ήπειρο ,που συναντάται με μικρές παραλλαγές στις διάφορες περιοχές της.

Το έθιμο τηρείται κυρίως, στα χωριά της Άρτας. Ανήμερα Χριστούγεννα, όποιος επισκεφτεί φιλικό η συγγενικό σπίτι, για να ευχηθεί χρόνια πολλά, καθώς και οι παντρεμένοι, που θα πάνε στο πατρικό τους , κρατούν ένα κλαρί από πουρνάρι που το ανάβουν στον δρόμο. Τα φύλλα του καθώς καίγονται τρίζουν και η ευχή στον κάθε οικοδεσπότη είναι να μεγαλώνει η φαμίλια και να προκόβουν τα κοπάδια.

Στα Γιάννενα, δεν κρατούν το πουρνάρι αναμμένο στο χέρι τους, αλλά στη χούφτα τους, έχουν δαφνόφυλλα και πουρναρόφυλλα. Όταν μπουν στο σπίτι, τα πετούν μέσα στο τζάκι και καθώς τα φύλλα καίγονται, πετάνε σπίθες. Τότε δίνεται η καλύτερη ευχή στον νοικοκύρη: «Αρνιά, κατσίκια, νύφες και γαμπρούς!». Δηλαδή, να προκόβουν τα κοπάδια του, να πληθαίνει η φαμελιά του, να μεγαλώνουν τα κορίτσια και τα παλικάρια του, να του φέρνουν στο σπίτι νύφες και γαμπρούς, να του δώσουν εγγόνια που δε θ’ αφήσουν τ’ όνομα το πατρικό να σβήσει.